Τέλος εποχής

Είμαστε ήδη δέκα μέρες μέσα στον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, κι όμως δεν είχα βρει την ευκαιρία να σας δείξω πώς πέρασα το καλοκαίρι μου!   Όχι πως πήγα κάπου...αυτά τα έχουμε ξαναπεί...διακοπές δεν πάμε, αλλά και με τον φόβο του covid γύρω μας, όσο νά'ναι οι μετακινήσεις μας και οι επαφές μας ήταν μετρημένες.  Οπότε και είχα αρκετό χρόνο στην διάθεσή μου για να ασχοληθώ με διάφορα.

Η εβδομάδα που περάσαμε με την κόρη και την εγγονή μας στο σπίτι μας ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε! Κι ενώ η μαμά της είχε τηλε-εργασία, η Αθηνούλα μας ήταν η καλύτερη βοηθός και μαθήτρια της γιαγιάς.  

Σκέφθηκα λοιπόν πριν μπούμε για καλά στον χειμώνα, να σας δείξω κάποια απ' όσα κάναμε μαζί, όπως και άλλα που είχα ήδη φτιάξει.

Για το τέλος της σχολικής χρονιάς, μου είχε ζητήσει η κόρη μου να φτιάξω ένα δωράκι γιά την αγαπημένη δασκάλα της Αθηνάς, που θα έφευγε από το 'σχολείο', και έφτιαξα αυτό το καθρεφτάκι. 

Παράλληλα  ετοίμασα και δωράκια για τις άλλες δασκάλες του παιδικού σταθμού. 'Εξι θαλασσινά πινακάκια,  καθώς και μερικές καρδούλες από πηλό.

Της Αθηνούλας της άρεσε περισσότερο το πινακάκι με τους ιππόκαμπους! Κι έτσι, όταν ήρθε στο σπίτι αποφασίσαμε να φτιάξουμε μαζί και ένα παρόμοιο δικό της.  Επέλεξε τα μοτίβα και βοήθησε σε όλες τις φάσεις βάζοντας τις δικές της πινελιές και κολλώντας την άμμο και τα αχιβαδάκια.  Στο τέλος, έβαψε μόνη της και το κουτάκι από το γαλλικό τυρί που είχαμε φάει το μεσημέρι, για να βάλει μέσα "κάτι"!!! Και φυσικά, πόζαρε πολύ περήφανη κρατώντας το πρώτο της ντεκουπάζ.

Την επόμενη μέρα, πιάσαμε πάλι τα πινέλα! Αυτή την φορά, ξεκινήσαμε να βάψουμε σιγά-σιγά κάποια επιπλάκια για τις κούκλες. Μερικά μου τα είχε χαρίσει η Ράνια και άλλα είναι φτιαγμένα από τον μπαμπά μου...πριν από 60 χρόνια!!!! Πραγματικά, με εντυπωσίασε το ενδιαφέρον και η προσοχή με την οποία έβαφε τα επιπλάκια η μικρή μας τρίχρονη!!! Έχουμε ακόμα μπόλικα να βάψουμε!!!

Το Σαββατοκύριακο που είχε έρθει και ο μπαμπάς της, επισκεφθήκαμε δύο μουσεία στην περιοχή μας. 

Νομίζω πως σας το έχω ξαναπεί ότι η Αθηνούλα λατρεύει τις αρχαιότητες και ενθουσιάζεται με κάθε επίσκεψη σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία.

Εννοείται πώς κάναμε και πολλές βόλτες, στο λιμανάκι μας, στις κούνιες, στην θάλασσα, πήγαμε ακόμα και σε παιδική θεατρική παράσταση. 

Μέχρι και πινακάκι με γυαλάκια φτιάξαμε!

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν μιά πολύ πολύ γεμάτη εβδομάδα! 

 'Οταν πιά έφυγαν τα παιδιά για διακοπές, πήρε φωτιά η ραπτομηχανή μου!

 Έκοψα κάποια φορέματα που δεν τα φορούσα πιά, και τα μετέτρεψα σε καθημερινές φουστίτσες γιά το σπίτι και τις βόλτες, απλά περνώντας τους ένα λαστιχάκι στην μέση. 

Μετά, έπιασα τα μπλουζάκια! 

Σε ένα, είχαν ξεκολλήσει κάποια στρασσάκια (ή όπως αλλιώς λέγονται)...τα αντικατέστησα με κεντημένα λουλουδάκια. 

Στο άλλο, είχε ένα λεκεδάκι που δεν έφευγε με τίποτα...το κάλυψα με ένα υφασμάτινο λουλούδι που έφτιαξα μόνη μου. 

Σε άλλα T-shirts, έκοψα τα μανίκια και χαμήλωσα την λαιμόκοψη...κλπ. κλπ...

Σειρά είχαν τα μαξιλαράκια!

Πρώτα ένα μικρό για την Αθηνούλα, να το έχει στο αυτοκίνητο. Χρησιμοποίησα ένα υφασματάκι που μου είχε στείλει η φίλη μας η Μία σε κάποιο δρώμενό της. 

Οι φαλαινίτσες, μαζί με ένα κομμάτι από jean, έντυσαν και ένα σκαμνάκι για την θάλασσα, του οποίου το πανί χρειαζόταν αντικατάσταση. Και αφού δεν πετάμε ούτε τα μικρά κομματάκια, προέκυψε και ένας ωραιότατος καλοκαιρινός σελιδοδείκτης για το βιβλίο που διάβαζα εκείνες τις μέρες!

Ακολούθησε μία απλή και γρήγορη θήκη μαξιλαριού από ένα φούτερ που έμενε αφόρετο εδώ και χρόνια. 

Παρεμπιπτόντως, και το κάτω μαξιλάρι της πολυθρόνας (και άλλης μίας) το είχα φτιάξει πριν από καιρό, όταν 'κληρονόμησα' τις φερ-φορζέ από την μαμά μου, μέχρι να τους αγοράσω καινούργια, αλλά...ουδέν μονιμότερον του προσωρινού!

Τέλος, έραψα κι ένα μαξιλάρι από κουρελάκια,  πιό πολύ για να μάθω πώς να τα ενώνω και να καπιτονάρω, αν και δυσκολεύομαι να κάνω επαναλαμβανόμενα σχέδια και περιορίζομαι στα απλά και εύκολα. Στην πλάτη του χρησιμοποίησα το μπροστινό μέρος ενός πουκαμίσου μαζί με το τσεπάκι του.

Αντέξατε μέχρι εδώ;   Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ με όλα αυτά,  αλλά είναι πιά καιρός να περάσουμε σε γιορτινές δημιουργίες και κατασκευές.

Τα χρυσάνθεμα στον κήπο είναι στις δόξες τους αυτές τις μέρες, και αφού η κακοκαιρία Εύα πέρασε μάλλον ξώφαλτσα από την περιοχή μας, άντεξαν και συνεχίζουν την ανθοφορία τους.

 'Οπως και διάφορα άλλα της εποχής

Την πανσέληνο του Νοεμβρίου, το φεγγάρι του κάστορα, όπως ονομάζεται, δεν κατάφερα να την φωτογραφίσω πολύ καθαρά 

όσο την βουκαμβίλια του μπαλκονιού, και με αυτήν σας καληνυχτίζω και σας ευχαριστώ για την αντοχή σας!

Από την μια χρονιά στην άλλη

Όλο και κάτι μένει στο τέλος της κάθε χρονιάς που αναγκαστικά μεταφέρεται στην νέα. 

Λίγα στολιδάκια με καρτούλες που εστάλησαν σε κάποιες φίλες, 

ένα κουτάκι με κρακελέ και ντεκουπάζ που γέμισε σοκολατάκια πριν δωριστεί,  

λίγες εικόνες από την διαδρομή μας πηγαίνοντας στο σπίτι της κόρης μας την ημέρα των Χριστουγέννων 

ένας τσιροβάκος

και μιά γερακίνα 

     και επιστρέφοντας, 

ηλιοβασίλεμα στον Σαρωνικό

 μιά ματιά στην καθιερωμένη σπιτική βασιλόπιτα, 

   καθώς και μια γλυκειά στιγμή από τα τρίτα γενέθλια της Αθηνούλας μας,

τα οποία μπορέσαμε να γιορτάσουμε προχθές στο αναψυκτήριο ενός μικρού Αθηναϊκού πάρκου, με τα παιδιά να παίζουν στην όμορφη παιδική χαρά μετά από τα μεζεδάκια και την τούρτα, και τους γονείς να απολαμβάνουν τον καφέ τους στην λιακάδα. 

Όπως κάθε χρόνο, θα προσπαθήσω να μεταφυτέψω τα Αλεξανδρινά που στολίζουν το σαλόνι μας,

 ευχόμενη να πιάσουν και να μεγαλώσουν στον κήπο. 

Κάποτε τα είχα καταφέρει και είχα ένα μεγάλο που είχε γίνει δεντράκι, αλλά μιά χρονιά πάγωσε εντελώς και το έχασα. 

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι, με υγεία και αγάπη!

«Προσκλητήριο του Έποπα»

 Πολλές φορές, εδώ και χρόνια, είχε τύχει να δώ στην περιοχή αυτό το όμορφο και τόσο ξεχωριστό πουλί, να πετάγεται ξαφνικά ενώ περνούσα με το αυτοκίνητο. 

Αν και έχω πάντα την φωτογραφική μου μηχανή στην τσάντα μου (πραγματικά, ακόμα και στο σούπερ-μάρκετ όταν πηγαίνω, την παίρνω μαζί μου!), ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να το φωτογραφίσω.  

Προχθές όμως, ήμουν στον κήπο και φωτογράφιζα τα λουλούδια, όταν ξαφνικά άκουσα έναν περίεργο ήχο, κάτι σαν "που που που".

Στράφηκα προς το μέρος απ' όπου ακούστηκε και τί να δώ? Ένας πανέμορφος τσαλαπετεινός είχε σταθεί πάνω σ ένα κολωνάκι του φράχτη του γείτονα, ακριβώς πίσω από τα δικά μας κάγκελα.  Πραγματικά, κοκκάλωσα αμέσως και με πολύ αργές κινήσεις σήκωσα την μηχανή να το φωτογραφίσω. Δεν ήμουν σε καλή θέση και χρειάστηκε να μετακινηθώ, αλλά στάθηκα πολύ τυχερή γιατί το πουλί δεν τρόμαξε και συνέχισε να στέκεται στο ίδιο σημείο για πάνω από πέντε λεπτά. Κι έτσι μπόρεσα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, πριν πετάξει και χαθεί μέσα στα δέντρα. 

 

Η Wikipedia μας ενημερώνει

Τσαλαπετεινός

Γένος:   Έποψ (Upupa) (Linnaeus, 1758) F

Upupa epops (Έποψ ο γνήσιος)

Ο τσαλαπετεινός είναι κορακιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Εποπιδών, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Upupa epops και περιλαμβάνει 8 υποείδη. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, απαντάται το υποείδος Upupa epops epops (Linnaeus, 1758).

Ο τσαλαπετεινός αποτελεί μία απο τις χαρακτηριστικότερες «φιγούρες» της ελληνικής -και ευρωπαϊκής- ορνιθοπανίδας που, με τα ιδιαίτερα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, δεν συγχέεται με κανένα άλλο πτηνό (απαραγνώριστο είδος, indistinguishable). Ωστόσο, λόγω ακριβώς αυτού του ιδιόμορφου παρουσιαστικού του, έχει υποστεί εξαιρετικά μεγάλη πίεση από τους λαθροθήρες, κυρίως με σκοπό την ταρίχευση.

Η ονοματολογία του πτηνού παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Τόσο η λατινική επιστημονική ονομασία του γένους Upupa, όσο και η αντίστοιχη ελληνική Έποψ, θεωρούνται παράγωγα ονοματοποιίας. Συγκεκριμένα πρόκειται για την κραυγή του πουλιού, έτσι όπως αποδόθηκε λεκτικά και μαρτυρήθηκε από τους αρχαίους κωμικούς: εποποί, ποποπό.

Πράγματι, η απόδοση αυτή και άλλες, ηχητικά παρόμοιες, βρίσκονται στα κείμενα θεατρικών έργων με κυριότερο τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Η λέξη είναι αναλογικός σχηματισμός προς τις λέξεις μέρ-οψ «μελισσοφάγος», δρύ-οψ «δρυοκολάπτης», κ.ο.κ.

Αλλά και σε άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο της ονοματοποιίας: αρμεν. popop, λεττον. pupukis, γαλλ. huppe, ιταλ. upupa, κ.λ.π.

Στην κορυφαία σύγχρονη μεταφορά του έργου του Αριστοφάνη, Όρνιθες (1959), σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, η απόδοση του Βασίλη Ρώτα, είναι αποδεικτική της ετυμολογίας του πτηνού. Ο Ρώτας «παίζει» με την αρχαία λέξη, προσπαθώντας να τη συνδυάσει με αντίστοιχη σύγχρονη, έτσι ώστε να μπορεί να μελοποιηθεί από τον Χατζιδάκι. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: «Πού, πού, πού, πού, πού, πού΄ναι αυτός που μας εκάλεσε; Πού, πού, πού, πού, σε ποιο μέρος βόσκει;...» (Πάροδος/Είσοδος και επίθεση των πουλιών). Αλλά και η δεύτερη, μόλις, σκηνή της παράστασης επονομάζεται «Προσκλητήριο του Έποπα».

Η λαϊκή ελληνική ονομασία του πτηνού έχει την εξής ετυμολογία: [ΕΤΥΜΟΛ. τσαλαπετεινός < τσαλί (τουρκ. çali) «θάμνος, φρύγανο», «φρύγανο που χρησιμεύει ως προσάναμμα» + πετεινός],δηλ. τσαλαπετεινός = κόκορας των θάμνων (!)

The Eurasian hoopoe (Upupa epops) is the most widespread species of the genus Upupa, native to Europe, Asia and the northern half of Africa. Some taxonomists still consider all three species conspecific. Some authorities also keep the African and Eurasian hoopoe together, but split the Madagascar hoopoe.

Ε, μιάς που βρισκόμουν στον κήπο, να μην σας δείξω και λίγα από τα λουλούδια μου;  

'Εχουμε στερηθεί τόσα πολλά εδώ και έναν χρόνο, 

και πιό πολύ τις συναντήσεις με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. 

'Εχουμε όμως την ευλογία να ζούμε στην εξοχή, η 'Ανοιξη είναι ήδη στα μισά της, 

πλησιάζουν η Πρωτομαγιά και η Πασχαλιά 

και μαζί η ελπίδα να περάσει επιτέλους αυτή η πανδημία και να ξαναβρούμε όλοι την ελευθερία μας.

Με αυτή την ανάρτησή μου, συμμετέχω στις Ιστορίες της 'Ανοιξης 

του blog το Κείμενο της Μαρίας Νικολάου.

Ένα "φρεσκάρισμα" το ήθελαν!!!

Κατ'αρχάς, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για τα υπέροχα σχόλια που μου αφήσατε στην προηγούμενη ανάρτησή μου, στα οποία δεν βρήκα την ευκαιρία να απαντήσω. Να είστε πάντα καλά!!!

'Οταν έχεις κήπο, και σου αρέσει να ασχολείσαι με τα φυτά, όχι μόνο φυτεύεις ακόμα και στα κεσεδάκια του γιαουρτιού, αλλά όλο και κάποιες παλιές γλάστρες έχεις σε μιά γωνιά, για την περίπτωση που θέλεις να πολλαπλασιάσεις ένα φυτό,  να μεταφυτεύσεις κάποιο άλλο σε μεγαλύτερη γλάστρα, να βάλεις κάποιο μόσχευμα μέχρι να ριζώσει... και σίγουρα κάποιες γλάστρες ξεχνιούνται, ή πέφτουν και σπάζουν ή ακόμα αλλοιώνονται από την πολυκαιρία, τους ανέμους και τις βροχές.   Παλιώνουν δηλαδή,  όπως όλα τα πράγματα. 

Κάποιες όμως τις λυπάσαι και δεν τις πετάς, είτε γιατί κάποτε σου την έκανε δώρο το παιδί σου στην γιορτή της μητέρας με ένα ωραίο λουλούδι,  ή απλά διότι σου αρέσει το σχήμα της, ή ακόμα γιατί ήταν της μαμάς σου. 

'Ετσι λοιπόν κι εγώ, που έχω ένα σωρό τέτοιες γλάστρες, βρήκα την ευκαιρία, στην διάρκεια της αναγκαστικής απομόνωσης των τελευταίων δύο μηνών, να τις 'φρεσκάρω' λίγο έν όψει βέβαια και του καλοκαιριού και της φροντίδας των εξωτερικών μας χώρων.

Μιάς και είχα δύο πακετάκια αυτοξηραινόμενου πηλού, σκέφτηκα να τις στολίσω και λίγο. 

Πρώτα έπιασα ένα παλιό μαύρο κιούπι το οποίο είχε γίνει δίχρωμο από τα άλατα του νερού.

Αφού το έτριψα και το καθάρισα,  έφτιαξα με καλούπι ένα διακοσμητικό από πηλό και το κόλλησα στην μία του πλευρά.

Το έβαψα με κεραμιδί τσιμεντόχρωμα απ' αυτό που βάφουν τα κεραμίδια.  Από πάνω, πέρασα λίγο λευκό χρώμα με στεγνό πινέλο ( έκανα δηλαδή το λεγόμενο dry brushing) 

και το κιούπι μου 'ξανάνιωσε' και πήρε την θέση του σε μιά γωνιά της βεράντας. 

Ένα μικρότερο και χαμηλότερο κιουπάκι (όχι  ακριβώς κιούπι, μα δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πώ) 

απέκτησε κι αυτό ένα ανάγλυφο στολίδι 
και περάστηκε με μείγμα από ατλακόλ, ακρυλικό στόκο και άμμο.

   (Με την ευκαιρία, κόλλησα και κάποια σπασμένα παλαιά ακροκέραμα).

Τώρα, μην με ρωτήσετε γιατί φαίνεται διαφορετικό το χρώμα στις φωτογραφίες...έχει περάσει ένας μήνας από την ημέρα που το έβαψα και δεν μπορώ να θυμηθώ, άν άλλαξα το τελικό του χρώμα,  αν το έχω φωτογραφίσει με και χωρίς φλάς, ή αν πείραξα το χρώμα στην επεξεργασία των φωτογραφιών!!! Ε, δεν κρατάω και σημειώσεις για το τί κάνω κάθε φορά, χα χα χα!!! 

 Πάντως, και αυτό απέκτησε μιά δεύτερη νεότητα, δεν νομίζετε;

Το τρίτο που περιποιήθηκα, είχε πραγματικά τα χάλια του!!! 

Είχε σπάσει πριν από χρόνια σε πολλά κομμάτια τα οποία είχαν τότε συγκολληθεί εντελώς άτσαλα. 

'Εμενε όμως παραπεταμένο σε μιά γωνιά του κήπου, λές και ήταν μεγάλης αξίας  και δεν μας έκανε καρδιά να το πετάξουμε!

Σ'αυτό δεν είχα άλλη λύση από το να προσπαθήσω να καλύψω τις τρύπες και τις ανωμαλίες που είχε η επιφάνειά του. ' Ετσι κι αλλιώς, το έκανα για να περνάνε οι ώρες της απομόνωσης.

Συγκέντρωσα λίγα όστρακα και άρχισα να τα κολλάω πάνω του! 

Στην συνέχεια, το έβαψα όλο με το κεραμιδί τσιμεντόχρωμα 

και από πάνω με διάφορα χρώματα.

'Οταν το στόλισα σε μιά γωνιά, δεν μου άρεσε καθόλου!

Κανένα πρόβλημα!  Ξανάπιασα τα πινέλα και το άλλαξα εντελώς!

Μιά χαρά μου φαίνεται τώρα!!!  

Το μόνο σίγουρο είναι πως με τόση κόλλα που χρησιμοποίησα πάνω του, ακόμα και αν ξαναπέσει, πιστεύω πως δεν πρόκειται να σπάσει!!!

Και για να καταλάβετε σε τί κατάσταση ήταν πριν... 

Σειρά είχαν δύο παμπάλαιες γλάστρες, καθώς και δύο μικρότερες που είχα φέρει από το μπαλκόνι της μαμάς μου. Οι δύο μεγάλες ήταν φθαρμένες (αλλά... μου άρεσε η γραμμή τους) και χρειάστηκε να συμπληρώσω τα κενά τους με τσιμέντο ταχείας πήξεως και ακρυλικό στόκο.

Μιά Φούξια (ή σκουλαρίκι) και μία Λαυρεντία φιλοξενήθηκαν στις δύο γλάστρες αμέσως μόλις έφτασαν από το φυτώριο. 

Τις δύο μικρότερες τις έκανα δίχρωμες και τους κόλλησα και από ένα μοτίφ από πηλό. 

Τέλος, θα σας αφήσω με την παλιά μου κούπα του καφέ, η οποία τσάκισε λίγο στο χείλος της, 

 αλλά εννοείται πως δεν πετάχτηκε! 

Αντιθέτως, έγινε ένα γλαστράκι για παχύφυτο 

ή ένα χαριτωμένο ρομαντικό ανθοδοχείο. 

Ελπίζω να μην σας κούρασα και να φτάσατε έως το τέλος αυτής της ανάρτησης...

τα υπόλοιπα στην επόμενη!