Ναι μεν, αλλά…

Να’μαι κι εγώ πίσω στην γειτονιά!!! 
Δεν πιστεύω να σας έλειψα! Κι όμως, εμένα που φάνηκε πολύς ο καιρός… αφού μεσολάβησε μία καραντίνα,  εντός νοσοκομείου, η οποία συνεχίζεται…για κάμποσο καιρό ακόμα, στο σπίτι,  
η πρώτη όμως κράτησε τρεισήμισι μέρες, και ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα.

Πράγματι, μετά την ολική αφαίρεση του θυρεοειδούς μου, που έγινε το περασμένο Ιούλιο, έπρεπε να κάνω μία θεραπεία με ιώδιο για να εξαλειφθούν όποια υπολείμματα είχαν μείνει από την εκτομή του αδένα. Πήγα λοιπόν στο νοσοκομείο, σε πρώτη φάση για δοκιμαστική λήψη ιωδίου και μια εβδομάδα αργότερα για εισαγωγή σε ειδικό θάλαμο θεραπείας. 
Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες, παρά μόνο, για όσους δεν γνωρίζουν καθόλου, ότι μιλάμε για πλήρη απομόνωση…ούτε οι νοσηλευτές δεν πλησιάζουν, ούτε οι γιατροί, αλλά σε παρακολουθούν από μία κάμερα, σου μιλούν μέσω ενδοεπικοινωνίας, και σου αφήνουν τους δίσκους με το φαγητό σ’έναν προθάλαμο, όπου πρέπει να βγαίνεις εσύ, αφού ζητήσεις και σου δώσουν την άδεια, για να τους πάρεις και να τους ξαναβγάλεις. 

Για τον απλούστατο λόγο ότι το ιώδιο αυτό είναι ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟ 
και φυσικά δεν πρέπει να έρθει σε επαφή κανείς μαζί σου!!!

Πώς περνούν λοιπόν τρεισήμισι μέρες, σε πλήρη απομόνωση;

Πήρα μαζί μου το laptop μου αλλά… 
φτάνοντας εκεί έμαθα ότι δεν είχαν wi-fi, κι έτσι το άφησα στο αυτοκίνητο.

Πήρα μαζί μου ένα περιοδικό με σταυρόλεξα...   
πόσα σταυρόλεξα να λύσεις; 4-5 την ημέρα… μετά βαριέσαι. 

Προσωπικά, μου αρέσουν πολύ και τα προβλήματα λογικής.  
Logigrammes λέγονται στα γαλλικά, και υπάρχουν περιοδικά που έχουν μόνο τέτοια μέσα.   
Οπότε, χαίρομαι πάρα πολύ όταν βρώ κάποιο σε ελληνικό περιοδικό. 

 

Διάβασα και όλα τα ανέκδοτα, τα ρητά, τα λόγια μεγάλων ανδρών, και ότι άλλο έχει μέσα ένα τέτοιο περιοδικό. Είδα, φυσικά, τηλεόραση, και όλα τα 'ωραία' που συμβαίνουν γύρω μας...

 

Για πρώτη φορά στην ζωή μου, δεν πήρα μαζί μου ούτε ένα βιβλίο, ενώ ακόμα και στα επαγγελματικά μου ταξίδια, παρ’όλη την κούραση της ημέρας, πάντα είχα ένα βιβλίο για να διαβάσω λίγο πριν κοιμηθώ. Γιατί δεν πήρα βιβλίο, θα με ρωτήσετε. 

Μάλλον γιατί έδωσα μεγαλύτερη σημασία σ’αυτά (τα ουκ ολίγα) που συγκέντρωσα σε μία (ολόκληρη) τσάντα για να απασχολώ τα χέρια μου τις ατέλειωτες ώρες 

που θα είχα μπροστά μου...  λες κι έφευγα για κανένα μήνα!!!   

Μάλιστα, πριν φύγω από το σπίτι, θυμήθηκα την γιατρό που μου είχε πεί…πάρτε μαζί σας και κάποιο εργόχειρο, κάποιο πλεκτό, για να περνάτε τη ώρα σας.  Γιατί όχι, σκέφτηκα, ευκαιρία να δοκιμάσω να πλέξω κάτι με το βελονάκι (χρόνια ολόκληρα είχα να το πιάσω).  

Πήρα λοιπόν και μερικά μικρά κουβάρια από νήματα, ούτε κάν της μαμάς μου, αλλά της γιαγιάς μου (!) και έπλεξα!  Μη με κοροϊδέψετε, αλλά έφτιαξα ένα στρογγυλό σουβέρ για να ακουμπάω κι εγώ την κούπα μου δίπλα στο λαπιτόπι μου, και ένα τετράγωνο για τον άντρα μου  

(μεταξύ μας, αυτό δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά δεν είχα άλλα χρώματα).

 

Αυτό ήταν όλο κι όλο το πλέξιμό μου! Άλλη, θα είχε πλέξει ολόκληρο σεμέν σ’αυτό το διάστημα…

Πήρα μαζί μου, τα CARAN D’ACHE μου κι ένα μπλόκ ζωγραφικής, 

αλλά…δεν ζωγράφισα 
(παρ’όλο που χρησιμοποίησα κάποια μολύβια…το πού θα το δείτε αργότερα!).

Πήρα να κεντήσω κάτι μικρά Χριστουγεννιάτικα μοτιφάκια, αλλά…
ούτε που άνοιξα το φακελλάκι.

 Πήρα ακόμα και κάποια σπασμένα κολλιέ μου (μαζί με λάστιχο, σύρμα, πενσάκι, κουμπώματα) για να τα ξαναφτιάξω, αλλά…ούτε που τα έπιασα.

Βλέπετε, η αγάπη μου για το découpage υπερίσχυσε και πάλι, και το μικρό μου φορητό συνεργείο, είχα φροντίσει να περιέχει όλα τα απαραίτητα, σε μικρές συσκευασίες εννοείται (από ανακυκλωμένα βαζάκια φαρμάκων, π.χ.)  για να μη μου λείψει τίποτα: 
γυαλόχαρτο αστάρι, ακρυλικά, κρακελέ, βερνίκι…  αλλά και για να μπορώ να τα πετάξω…
σε περίπτωση που δεν μου επέτρεπαν να τα ξαναβγάλω από το δωμάτιο. 

Και τι θα έφτιαχνα;  Ε, λοιπόν, δεν θα το πιστέψετε, αλλά εκτός από τα φύλλα μανόλιας που μόλις είδατε, έστησα ένα ολόκληρο εργαστήρι ξυλοκοπτικής,  χαρτοκοπτικής, χαρτοκολλητικής και découpage (με βοήθησε και η επιφάνεια του μικρού ψυγείου για να τα ακουμπάω).   

Μου είχε κολλήσει φέτος η ιδέα να φτιάξω Χριστουγεννιάτικα ξύλινα στολίδια. Είχα σκεφθεί, από καιρό, να προσπαθήσω να κόψω σχεδιάκια από τα λεπτά ξύλα που έχουν τα καφάσια των φρούτων. Το είχα δεί πριν από χρόνια στο blog της Λούρδης και είχα σκεφθεί πως θα μπορούσα να φτιάξω ένα σωρό στολιδάκια για τα διάφορα Χριστουγεννιάτικα bazaars, εκτός από κάποια άλλα που είχα αρχίσει να φτιάχνω ανακυκλώνοντας διάφορα υλικά (τα οποία, όμως έμειναν στην φάση των πειραματισμών). 

ψιλολόγια με εφφέ σκουριάς και μπακιρένιο χρώμα

στολιδάκια από φύλλο αλουμινίου και αλουμινοκαπάκια 

σημειωματάριο τοίχου και μεγάλη ξύλινη καρδιά

 κουκουβαγίτσες πάνω σε φέτα κορμού δένδρου

μπάλα από αποσμητικό ψυγείου 

Με το κοπίδι, δεν θα είχα την υπομονή να κόψω τα ξυλαράκια, με το ψαλίδι όμως…ίσως και να το κατάφερνα! Το καφασάκι το είχα πάρει από την λαϊκή, πριν από καιρό και είχα ήδη ξεδιαλέξει τα πιο λεπτά ξυλαράκια του.

Τα στολιδάκια μου λοιπόν, όχι μόνον τα έφτιαξα, αλλά μου αρέσουν και πάρα πολύ! 
Για την ακρίβεια, πρώτη φορά  ένοιωσα τέτοια ικανοποίηση από κάτι που φτιάχνω, 
γιατί είναι εξ όλοκλήρου φτιαγμένα από τα χεράκια μου!

Και ναι μεν τα κατάφερα, αλλά… (για να έρθουμε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης) λυπάμαι, αλλά δεν θα μπορέσω να ανταποκριθώ και να στείλω τα δωράκια μου, για τον απλούστατο, αλλά σοβαρότατο λόγο, πως δεν θα ήθελα ποτέ να θέσω σε κίνδυνο οποιονδήποτε, αλλά περισσότερο απ’ όλους τα παιδιά, αφού ότι και να πιάσω με τα χέρια μου θα είχε… ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ!!! 
Με διαβεβαίωσαν οι φυσικοί (που μου έκαναν τις μετρήσεις) ότι τα αντικείμενα δεν θα ακτινοβολούν, παρά μόνον εγώ… ότι σε λίγες μέρες θα είναι ασφαλή, ενώ εγώ θα πρέπει να μείνω σε καραντίνα (να κοιμάμαι σε άλλο δωμάτιο, να πλένω χωριστά τα ρούχα μου και τα σερβίτσια, να μείνω μακριά από παιδιά και εγκύους, κλπ…και αυτά έως και 3 εβδομάδες).  Εγώ πάντως, δεν το ρισκάρω με τίποτα! Ούτε στα bazaars, ούτε σε φίλες (για τις οποίες είχα ετοιμαστεί να φτιάξω κάποια δωράκια) δεν θα στείλω και ελπίζω να με καταλάβετε και να μη με παρεξηγήσετε!   «Μην φέρεις τίποτα στο σπίτι» μου έλεγε ο Νίκος στο τηλέφωνο, «στόλισέ τα στο δωμάτιο, να τα βρεί ο επόμενος που θα πάει για θεραπεία». Και η Κατερίνα μου, το ίδιο μου έλεγε. Κάτι όμως είχα ξεχάσει…δεν είχα πάρει μαζί μου ούτε κορδελίτσες, ούτε άλλου είδους κρεμασταράκια. Πού και πώς να τα άφηνα;      Οι οδηγίες ήταν να μην αφήσω τίποτα φεύγοντας. Ακόμα και το κρεββάτι έπρεπε να ξεστρώσω, να διπλώσω σεντόνια, κουβέρτα και μαξιλαροθήκη, και να τα αφήσω σε συγκεκριμένες θέσεις για να μετρηθούν τα επίπεδα της ραδιενέργειας πριν σταλούν για πλύσιμο και απολύμανση.
Γι αυτόν λοιπόν τον λόγο, θα κρατήσω τα στολιδάκια μου για μένα και…του χρόνου, να’μαστε καλά, ελπίζω να φτιάξω αρκετά για να τα χαρίσω.   
 Ίσως και να είναι τα μόνα που θα στολίσω φέτος, αφού με το πένθος της μαμάς μου, του θείου μου, αυτά που προέκυψαν και σε μένα, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και εδώ και σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει διάθεση για εορτασμούς και στολισμούς.
'Εφερα λοιπόν τα στολιδάκια μου στο σπίτι, όπου τα τρύπησα και τους πέρασα κορδελίτσες.

Φυσικά και θα σας τα δείξω, με καμάρι,  για να τα καμαρώσετε κι εσείς! Αλλά πριν από τα ξύλινα, δείτε και τα τέσσερα φύλλα μανόλιας που, και αυτά, τα είχα πάρει μαζί μου και τα έφτιαξα μέσα στο νοσοκομείο.  Η μόνη προεργασία που είχα κάνει από το σπίτι, ήταν να τα βρέξω με νερό (γιατί τα είχα βρεί εντελώς ξερά), να τα βάλω ανάμεσα σε χαρτιά κουζίνας μ’ένα βάρος από πάνω, και να τα περάσω με κόλλα,  και στις δύο πλευρές, για να γίνουν πιο ελαστικά.

Voilà!

Decoupaged magnolia leaves  

Με découpage χαρτοπετσέτας, αλλά και με μοτίβο κομμένο από παλιά Χριστουγεννιάτικη κάρτα.

Και τώρα οι ξύλινες καρδούλες μου (άλλα σχέδια δεν κατάφερα να κόψω – ήταν πολύ δύσκολο).

Οι φάσεις σχεδιασμού και κοπής (οι φωτογραφίες από το κινητό μου)

  Το βάψιμο και το κρακελέ

Η χαρτοκοπτική από παλιές Χριστουγεννιάτικες κάρτες και δύο εκτυπώσεις laser.

Η «παλαίωση» της πίσω πλευράς με τα μολύβια ακουαρέλας και λίγο νεράκι!

 
Καλέ θα το ξεχνούσα... ξεκίνησα να φτιάχνω ακόμα και μιά φάτνη μινιατούρα, 
στο καπάκι ενός οβάλ κουτιού, αλλά αυτή έχει μείνει ατελείωτη,

ενώ ένα κουτί μπισκότων το οποίο πήγε γεμάτο χαρτοπετσέτες και κάρτες,  
επέστρεψε ντεκουπαρισμένο και γεμάτο καρδούλες.

Christmas decoupaged tin box

Tο φινίρισμα και η φωτογράφιση στο σπίτι…

Tα πουλάκια από χαρτοπετσέτα, τα ποδήλατα από κάρτα

τα σπιτάκια από κάρτα, τα άλλα από εκτύπωση

 τα αγγελούδια από ριζόχαρτο

Τουλάχιστον στο Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι της Κάτιας μας, 
μπορώ να συμμετέχω μόνο με φωτογραφίες…

Θέλω να σας ευχαριστήσω από εδώ για τα σχόλιά σας στις προηγούμενες αναρτήσεις, 
όπως και για τις ευχές σας για την γιορτή μου και της Κατερίνας μου, 
και να ευχηθώ σε όσες και όσους γιόρταζαν κατά την διάρκεια της νοσηλείας μου, 
τις Μαρίες και τις Δέσποινες, τις Κατερίνες, την Κάτια με τον Στέλιο της, την Στέλλα…, 
όπως και στον Ανδρέα, την Ανδριάνα, την 'Αντα, που γιόρταζαν χθές. 

Υγεία εύχομαι πάνω απ’ όλα! 
Με το καλό να έρθουν και οι γιορτές και να τις χαρείτε με τους  αγαπημένους σας. 
Κι εγώ, ακόμα και αν δεν φτιάξω τίποτα άλλο (όμως, ποτέ δεν λέω ποτέ) όλο και κάτι Χριστουγεννιάτικο θα έχω να σας δείξω έως τότε.

Καλή εβδομάδα και Καλό μήνα!

Από το ένα συρτάρι στο άλλο....

 Και ένα , και δύο, και τρία συρτάρια... Και όχι μόνο !

Δώδεκα είναι τα συρταράκια του παλιού ρολ-τοπ που με ακολουθεί εδώ και σαράντα περίπου χρόνια, από σπίτι σε σπίτι. 

 

Σε κάθε μετακόμιση, αγνοούσα την γκρίνια του άντρα μου που θα προτιμούσε να το πετάξει στα σκουπίδια. «Τι την θέλεις την παλιο-αντίκα?»  μου έλεγε κάθε φορά.  Κι όμως, αυτά τα συρταράκια είναι γεμάτα από αναμνήσεις...από τα παιδικά και τα νεανικά μου χρόνια έως και τα πιο πρόσφατα. Τίγκα  στις φωτογραφίες και στα σουβενίρ....από το σχολείο, τον οδηγισμό, τις διακοπές, τις σπουδές, τα μωρά, τα οικογενειακά και επαγγελματικά ταξίδια. Πόσες φορές δεν είπα να καθίσω να καθαρίσω τα συρτάρια....αλλά κάθε φορά, χάζευα το περιεχόμενο, αναπολούσα τα παλιά και ξανάκλεινα το έπιπλο. Και τον τελευταίο καιρό,  κάθε φορά που το άνοιγα, τα συρταράκια μου θύμιζαν την Ρένα και την πρόσκληση-πρόκληση για τα 100 συρτάρια.

Μα, τί πιστέψατε από τον πρόλογό μου ????  

Ότι έβαλα χέρι στα συρταράκια ?

Ότι έφτιαξα όχι μόνο ένα αλλά και περισσότερα ??

 ‘Όχι βέβαια ! Δεν υπέκυψα στον πειρασμό  !!   Αυτό θα ήταν ιεροσυλία για μένα!

 Άστε που εάν χρησιμοποιούσα μερικά συρταράκια,  ο άντρας μου θα είχε πλέον κάθε λόγο να κομματιάσει το έπιπλο και να το ρίξει στο τζάκι για να κάνει και οικονομία στα κούτσουρα.....

 

Το συρτάρι «της Ρένας» το βρήκα στον δρόμο, δίπλα σε έναν κάδο.... πετάχτηκα από το αυτοκίνητο την ώρα που ήταν σταματημένο στο κόκκινο φανάρι και απλά το πήρα.... Τί κι αν με κοίταξαν περίεργα οι περαστικοί ?? Μισή ντροπή δική τους και μισή δική μου! Μόλις άναψε ο «Γρηγόρης»  με έχασαν από τα μάτια τους. Χαχαχα!!!!  Φαντάζεστε κάποιος απ’αυτούς να βρεθεί στην έκθεση των συρταριών στην Θεσσαλονίκη ?!  Τότε θα καταλάβει τον λόγο της αρπαγής του συρταριού....

μπορεί και να με αναγνωρίσει εάν με δει εκεί. Το σκέφτομαι και γελάω μόνη μου...!

 Έτσι λοιπόν, μία μέρα, και ενώ, στο μεταξύ, είχα σκεφθεί άλλο θέμα για το συρτάρι μου, μου ήρθε η ιδέα να ‘αξιοποιήσω’, για καλό σκοπό, μερικούς από τους κρυμμένους θησαυρούς μου και να τους μεταφέρω από το ένα συρτάρι στο άλλο (εξ ού και ο τίτλος αυτής της ανάρτησης),  

Και  τα σχολικά αναμνηστικά ήρθαν και ‘κόλλησαν’ πάνω στα φύλλα του παλιού λεξικού, στις φωτογραφίες, στα απομεινάρια φυτολογίων, και άλλες εικόνες ενός σχολείου μίας άλλης εποχής. 

 

 

Ελπίζω και εύχομαι να μείνουν  κολλημένα για αρκετά χρόνια ακόμα μέσα και πάνω σ’αυτό το «καινούργιο» συρτάρι που τα φιλοξένησε 

  και κάποιοι νεότεροι μαθητές να τα βλέπουν και να συνειδητοποιούν ότι παρ’ όλο που ζούμε πλέον στην εποχή των υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων, των ψηφιακών μηχανών,

  τα μολύβια, τα κραγιόνια, οι μπογιές,

 

 η γόμα, η ξύστρα, ο χάρακας, δεν μπορούν έτσι εύκολα να εκλείψουν.....  

 

Εύχομαι η έκθεση των συρταριών να έχει καλή επιτυχία! . 

 

Ευχαριστώ την αγαπημένη μας Ρένα για την πρόκληση/πρόσκληση συμμετοχής μας και φυσικά για όλη την οργάνωση και την προσωπική εργασία που προσφέρει για την πραγματοποίηση αυτής της έκθεσης.

Πρίν κλείσω, θέλω να ευχαριστήσω την Πέπη και την Βιργινία για τις λίγες αλλά ωραίες ώρες που περάσαμε μαζί χθές το απόγευμα. 
Χάρηκα πάρα πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να τις γνωρίσω από κοντά και τις ευχαριστώ για τα υπέροχα δώρα που μου χάρησαν και που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. 

Λουλούδια και ένα υπέροχο Πασχαλινό αυγό από την Πέπη

Μυρωδάτα σαπουνάκια  και μία γλυκειά υφασμάτινη καρδούλά από την Βιργινία

 η οποία, εκτός από μία γευστικότατη σοκολατόπιτα,  μου έφερε και κάτι άλλο, που θα το δείτε όμως σε προσεχή ανάρτησή μου.


Τέλος, μ'αυτό το πρωτότυπο Πασχαλινό Αυγό που έφτιαξα από μία άδεια ινδική καρύδα (!)
θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους φίλους και όλες τις φίλες της υπέροχης μπλογκογειτονιάς μας,
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα, Καλό Πάσχα 
και Καλή Ανάσταση !!

Με πολλή αγάπη !!!