Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη

Ο καιρός χθες ήταν ωραίος όλη την ημέρα, έκανα κάποιες εργασίες στον κήπο, λίγο κλάδεμα, κάποιες μεταφυτεύσεις, μάζεψα χαμομήλι, όπως κάθε χρόνο, 

περιποιήθηκα τα παχύφυτά μου, που πέρασαν τον χειμώνα προφυλαγμένα στην βεράντα και τα ετοίμασα να μεταφερθούν σε άλλο σημείο τώρα που φτιάχνει ο καιρός.  

Φτιάχνει όμως;  Διάβαζα προ ολίγου πως στην Κεφαλλονιά, ρίχνει καρεκλοπόδαρα!!!  

Ακούω τον άνεμο να λυσσομανάει έξω και είναι περασμένα μεσάνυχτα. 

Αυτή η φετεινή 'Ανοιξη είναι κάπως περίεργη.  Χελιδόνια δεν έχω δεί ακόμα, αν και πολλοί λένε πως ήδη ήρθαν στην περιοχή!  

Εγώ πάντως, ένα χελιδονάκι το 'ντεκουπάρισα' σ'ένα διακοσμητικό πιάτο που έφτιαξα για να συμμετάσχω μ'αυτό σε έναν διαγωνισμό με θέμα την 'Ανοιξη στο Facebook.

 

Και ενώ προσπαθούσα να το φωτογραφίσω στον κήπο, ένα παράξενο πουλί, ήρθε και κάθισε πάνω στην κουτσουπιά.  

Πρέπει να φώναζε το ταίρι του, γιατί ένα δεύτερο προσπέρασε και πέταξε πιό μακρυά. Ήμουν τυχερή που είχα την μηχανή μου, κι έτσι κατάφερα να το φωτογραφίσω και μάλιστα την ώρα που κελαϊδούσε. 

Στο επόμενο λεπτό, πέταξε και απομακρύνθηκε.

 Ανέβασα τις φωτογραφίες στην σελίδα των Αναγνωρίσεων στο FB και σύντομα είχα την απάντηση πως επρόκειτο για έναν Κισσόκουκο.  Αναζήτησα πληροφορίες και έμαθα πως ο Κισσόκουκος, Clamator glandarius, είναι ένα σπάνιο είδος, συγγενικό με τον κοινό κούκο. Εντυπωσιακός στην εμφάνισή του λόγω του χαρακτηριστικού του λοφίου. Παρασιτικό πουλί που αφήνει τα αυγά του στη φωλιά της καρακάξας για να τα επωάσει.

Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά πουλιά που φιλοξενεί ο υγρότοπος της Βραυρώνας την άνοιξη, ένα μεταναστευτικό πουλί που κάθε άνοιξη αφήνει τις σαβάνες της Αφρικής και έρχεται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Μεσογείου. Ως μέλος της οικογενείας των Κούκων, όπως είπαμε δεν φτιάχνει δική του φωλιά, αλλά αφήνει τα αυγά του σε ξένες, όπου στην περίπτωση του Κισσόκουκου είναι σχεδόν πάντα Καρακάξας. Οι «θετοί» γονείς, εφόσον δεν αντιληφθούν την «απάτη» ανατρέφουν τον μικρό Κισσόκουκο σαν δικό τους, εις βάρος των πραγματικών τους παιδιών.

Δεδομένης της μεγάλης αύξησης του πληθυσμού της Καρακάξας τα τελευταία χρόνια, ο Κισσόκουκος έγινε πλέον τακτικός επισκέπτης της περιοχής. Εκτός από τη βοήθεια που προσφέρει στον έλεγχο του πληθυσμού της Καρακάξας, καταναλώνει και πλήθος από κάμπιες, ακρίδες και άλλα έντομα, γι’ αυτό και είναι ένα πολύ ωφέλιμο πουλί για τη γεωργία, καθιστώντας την παρουσία του παραπάνω από ευπρόσδεκτη!

 

Πηγή: https://odikapoulia.gr

 

Όμως, ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη!

 

Λέτε να περιμένουμε πολύ ακόμα;

 

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω κι εγώ στην πρόκληση της Μίας με θέμα τα πουλιά. 

Καλή εβδομάδα!!!

Από την μια χρονιά στην άλλη

Όλο και κάτι μένει στο τέλος της κάθε χρονιάς που αναγκαστικά μεταφέρεται στην νέα. 

Λίγα στολιδάκια με καρτούλες που εστάλησαν σε κάποιες φίλες, 

ένα κουτάκι με κρακελέ και ντεκουπάζ που γέμισε σοκολατάκια πριν δωριστεί,  

λίγες εικόνες από την διαδρομή μας πηγαίνοντας στο σπίτι της κόρης μας την ημέρα των Χριστουγέννων 

ένας τσιροβάκος

και μιά γερακίνα 

     και επιστρέφοντας, 

ηλιοβασίλεμα στον Σαρωνικό

 μιά ματιά στην καθιερωμένη σπιτική βασιλόπιτα, 

   καθώς και μια γλυκειά στιγμή από τα τρίτα γενέθλια της Αθηνούλας μας,

τα οποία μπορέσαμε να γιορτάσουμε προχθές στο αναψυκτήριο ενός μικρού Αθηναϊκού πάρκου, με τα παιδιά να παίζουν στην όμορφη παιδική χαρά μετά από τα μεζεδάκια και την τούρτα, και τους γονείς να απολαμβάνουν τον καφέ τους στην λιακάδα. 

Όπως κάθε χρόνο, θα προσπαθήσω να μεταφυτέψω τα Αλεξανδρινά που στολίζουν το σαλόνι μας,

 ευχόμενη να πιάσουν και να μεγαλώσουν στον κήπο. 

Κάποτε τα είχα καταφέρει και είχα ένα μεγάλο που είχε γίνει δεντράκι, αλλά μιά χρονιά πάγωσε εντελώς και το έχασα. 

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι, με υγεία και αγάπη!

«Προσκλητήριο του Έποπα»

 Πολλές φορές, εδώ και χρόνια, είχε τύχει να δώ στην περιοχή αυτό το όμορφο και τόσο ξεχωριστό πουλί, να πετάγεται ξαφνικά ενώ περνούσα με το αυτοκίνητο. 

Αν και έχω πάντα την φωτογραφική μου μηχανή στην τσάντα μου (πραγματικά, ακόμα και στο σούπερ-μάρκετ όταν πηγαίνω, την παίρνω μαζί μου!), ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να το φωτογραφίσω.  

Προχθές όμως, ήμουν στον κήπο και φωτογράφιζα τα λουλούδια, όταν ξαφνικά άκουσα έναν περίεργο ήχο, κάτι σαν "που που που".

Στράφηκα προς το μέρος απ' όπου ακούστηκε και τί να δώ? Ένας πανέμορφος τσαλαπετεινός είχε σταθεί πάνω σ ένα κολωνάκι του φράχτη του γείτονα, ακριβώς πίσω από τα δικά μας κάγκελα.  Πραγματικά, κοκκάλωσα αμέσως και με πολύ αργές κινήσεις σήκωσα την μηχανή να το φωτογραφίσω. Δεν ήμουν σε καλή θέση και χρειάστηκε να μετακινηθώ, αλλά στάθηκα πολύ τυχερή γιατί το πουλί δεν τρόμαξε και συνέχισε να στέκεται στο ίδιο σημείο για πάνω από πέντε λεπτά. Κι έτσι μπόρεσα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, πριν πετάξει και χαθεί μέσα στα δέντρα. 

 

Η Wikipedia μας ενημερώνει

Τσαλαπετεινός

Γένος:   Έποψ (Upupa) (Linnaeus, 1758) F

Upupa epops (Έποψ ο γνήσιος)

Ο τσαλαπετεινός είναι κορακιόμορφο πτηνό της οικογενείας των Εποπιδών, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Upupa epops και περιλαμβάνει 8 υποείδη. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλη την Ευρώπη, απαντάται το υποείδος Upupa epops epops (Linnaeus, 1758).

Ο τσαλαπετεινός αποτελεί μία απο τις χαρακτηριστικότερες «φιγούρες» της ελληνικής -και ευρωπαϊκής- ορνιθοπανίδας που, με τα ιδιαίτερα μορφολογικά του χαρακτηριστικά, δεν συγχέεται με κανένα άλλο πτηνό (απαραγνώριστο είδος, indistinguishable). Ωστόσο, λόγω ακριβώς αυτού του ιδιόμορφου παρουσιαστικού του, έχει υποστεί εξαιρετικά μεγάλη πίεση από τους λαθροθήρες, κυρίως με σκοπό την ταρίχευση.

Η ονοματολογία του πτηνού παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Τόσο η λατινική επιστημονική ονομασία του γένους Upupa, όσο και η αντίστοιχη ελληνική Έποψ, θεωρούνται παράγωγα ονοματοποιίας. Συγκεκριμένα πρόκειται για την κραυγή του πουλιού, έτσι όπως αποδόθηκε λεκτικά και μαρτυρήθηκε από τους αρχαίους κωμικούς: εποποί, ποποπό.

Πράγματι, η απόδοση αυτή και άλλες, ηχητικά παρόμοιες, βρίσκονται στα κείμενα θεατρικών έργων με κυριότερο τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Η λέξη είναι αναλογικός σχηματισμός προς τις λέξεις μέρ-οψ «μελισσοφάγος», δρύ-οψ «δρυοκολάπτης», κ.ο.κ.

Αλλά και σε άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο της ονοματοποιίας: αρμεν. popop, λεττον. pupukis, γαλλ. huppe, ιταλ. upupa, κ.λ.π.

Στην κορυφαία σύγχρονη μεταφορά του έργου του Αριστοφάνη, Όρνιθες (1959), σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, η απόδοση του Βασίλη Ρώτα, είναι αποδεικτική της ετυμολογίας του πτηνού. Ο Ρώτας «παίζει» με την αρχαία λέξη, προσπαθώντας να τη συνδυάσει με αντίστοιχη σύγχρονη, έτσι ώστε να μπορεί να μελοποιηθεί από τον Χατζιδάκι. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: «Πού, πού, πού, πού, πού, πού΄ναι αυτός που μας εκάλεσε; Πού, πού, πού, πού, σε ποιο μέρος βόσκει;...» (Πάροδος/Είσοδος και επίθεση των πουλιών). Αλλά και η δεύτερη, μόλις, σκηνή της παράστασης επονομάζεται «Προσκλητήριο του Έποπα».

Η λαϊκή ελληνική ονομασία του πτηνού έχει την εξής ετυμολογία: [ΕΤΥΜΟΛ. τσαλαπετεινός < τσαλί (τουρκ. çali) «θάμνος, φρύγανο», «φρύγανο που χρησιμεύει ως προσάναμμα» + πετεινός],δηλ. τσαλαπετεινός = κόκορας των θάμνων (!)

The Eurasian hoopoe (Upupa epops) is the most widespread species of the genus Upupa, native to Europe, Asia and the northern half of Africa. Some taxonomists still consider all three species conspecific. Some authorities also keep the African and Eurasian hoopoe together, but split the Madagascar hoopoe.

Ε, μιάς που βρισκόμουν στον κήπο, να μην σας δείξω και λίγα από τα λουλούδια μου;  

'Εχουμε στερηθεί τόσα πολλά εδώ και έναν χρόνο, 

και πιό πολύ τις συναντήσεις με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. 

'Εχουμε όμως την ευλογία να ζούμε στην εξοχή, η 'Ανοιξη είναι ήδη στα μισά της, 

πλησιάζουν η Πρωτομαγιά και η Πασχαλιά 

και μαζί η ελπίδα να περάσει επιτέλους αυτή η πανδημία και να ξαναβρούμε όλοι την ελευθερία μας.

Με αυτή την ανάρτησή μου, συμμετέχω στις Ιστορίες της 'Ανοιξης 

του blog το Κείμενο της Μαρίας Νικολάου.

ΦΡΕΣΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Μετά τις γλάστρες, σειρά είχαν κάποια διακοσμητικά του κήπου , με τα οποία πέρασα 2-3 δημιουργικά απογεύματα εν μέσω απομόνωσης λόγω του κορονοϊού.

'Ενα κεραμικό πουλάκι που το είχαμε αγοράσει πριν από χρόνια,  ήταν στολισμένο πάνω στην ψησταριά του κήπου, αλλά είχε πέσει θύμα κάποιας γάτας που το έριξε στο πέρασμά της. 

Πάντα στενοχωριέσαι όταν σπάσει κάτι που το είχες σαν αναμνηστικό από κάποιο ταξίδι, ακόμα κι αν δεν είναι αξίας. Είχαν κολληθεί τότε τα κομμάτια του,  η ουρά του όμως είχε γίνει θρύψαλλα κι έτσι έμεινε παραπεταμένο σε μιά γωνιά.  

Πρόσφατα στο FB είχα παρακολουθήσει ένα βιντεάκι στο οποίο έδειχναν πως μπορείς να φτιάξεις ένα πουλάκι με αλουμινόχαρτο και πηλό.  Αυτό ήταν! δεν περίμενα ούτε λεπτό, έτρεξα και έφερα αλουμινόχαρτο, σχημάτισα μιά αληθοφανή ουρίτσα την οποία στερέωσα σ'ένα ξύλο που έμπηξα μέσα στην τρύπα και την 'έντυσα' με πηλό.  Στην συνέχεια, έφτιαξα ένα μείγμα από στόκο, κόλλα, και χρώμα και πέρασα ολόκληρο το πουλί καλύπτοντας έτσι τις παλιές κολλήσεις. 

  

Ακολούθησε ένα χέρι λευκού χρώματος 

και πάνω του έγιναν σκιάσεις με λίγο μπεζ και λίγο γκρί, τονίστηκαν τα ματάκια του και το ράμφος του

 και το πουλάκι ξαναπήρε την θέση του σε πιό προφυλαγμένο από τις γάτες σημείο. 

Σε έναν κήπο, δεν φταίνε μόνο οι γάτες για τυχόν ατυχήματα σε γλάστρες και κεραμικά διακοσμητικά.

Αν θυμάμαι καλά, το λάστιχο του ποτίσματος ήταν αυτό που τυλίχτηκε γύρω από τον Νικολάκη μας, τον κηπουρό,  ο οποίος, αν και κολλημένος πάνω σε μιά βαρειά πέτρα, έπεσε και έγινε κομμάτια !   

Ευκαιρία να τον επισκευάσουμε λοιπόν κι αυτόν! Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες...αλλά εδώ δούλεψε ατλακόλ, πηλός και φρεσκάρισμα των χρωμάτων. 

Και τέλος απέκτησε και παρεούλα τις δύο μικρές βοηθούς του, αντί να της έχω χώρια και να κινδυνεύουν να σπάσουν κι αυτές. 

Τις αδίκησα βέβαια λίγο αφού δεν τους φρεσκάρισα τα χρώματά τους, αλλά το έχω στα υπ'όψιν για κάποια άλλη στιγμή. Ο λόγος ήταν πως με περίμενε για επισκευή άλλο ένα σπασμένο διακοσμητικό! 

Ε, μιάς που μάθαμε τον τρόπο, να το φτιάξουμε κι αυτό...έτσι δεν είναι;

'Ενα ζευγάρι 'φραουλάκια'  είχε πάθει μεγάλη ζημιά! 

Και η αλήθεια είναι πως δεν καταλάβαμε πώς και πότε έγινε το έγκλημα του αποκεφαλισμού της φραουλίτσας, ούτε βρέθηκε ποτέ το κεφαλάκι της. Υποψιαζόμαστε πως θα έγινε από απροσεξία κάποιου εργάτη όταν έγιναν έργα διαμόρφωσης στον κήπο, και το κομμάτι θάφτηκε μέσα στα χώματα ενώ το υπόλοιπο πετάχθηκε κάτω από έναν θάμνο, όπου και το ανακαλύψαμε μετά από καιρό.

Πήρα λοιπόν αλουμινόχαρτο, σχημάτισα μιά μπάλα και πιέζοντάς την με τα χέρια μου, της έδωσα το σχήμα του κεφαλιού με το καπελάκι. 

Στην συνέχεια το έντυσα με πηλό συνεχίζοντας να το σφίγγω έως ότου φτάσει στο ίδιο περίπου μέγεθος με το ταίρι του.  Έβαλα  ένα κλαδάκι μέσα στην τρύπα του λαιμού και έμπηξα από πάνω το κεφαλάκι, το οποίο στερέωσα με κόλλα και με ένα κομμάτι πηλού υπό μορφήν γιακά. 

Από πάνω σχημάτισα τα μαλλάκια, τα φυλλαράκια της φραουλίτσας/καπέλλο και με το πίσω μέρος ενός στυλό έκανα τα βαθουλώματα. Αφού στέγνωσε καλά, το έβαψα και το πέρασα μερικά χέρια βερνίκι.     

 

 Το μόνο που δεν πρόσεξα ήταν να κάνω το προσωπάκι πιό λείο, όπως είναι του νεαρού.

Τελευταία, τουλάχιστον για την ώρα, έβαψα και έναν κόκκορα,

 

 ο οποίος, εκτός του ότι είχε ξεβάψει εντελώς από τον ήλιο, 

είχε γίνει ο καψερός και φωλιά για τις σφήκες που μπαινόβγαιναν από μία τρυπούλα (και πάλι δεν θυμάμαι πώς έγινε αυτή η τρύπα). 

Την έκλεισα κολλώντας ένα κομματάκι όστρακου και αφού τον έτριψα με σφουγγάρι και με σύρμα, στην συνέχεια απλά πήρα τα πινέλλα μου και χρωμάτισα τον κοκορίκο!

Γιατί να τα πετούσα όλα αυτά, αφού μπορούσα να τα επισκευάσω;  

Και τους έδωσα μιά παράταση ζωής και πέρασα την ώρα μου δοκιμάζοντας νέες τεχνικές που δεν γνώριζα ή δεν είχα σκεφθεί νωρίτερα.

Η όλη ιστορία μου θύμησε λίγο το "Νοσοκομείο της κούκλας", εκεί που πάς μιά παλιά σου κούκλα εάν σπάσει κάποιο χέρι της, ή της φύγουν τα μαλλιά ή τα μάτια...σίγουρα θα έχετε ακουστά, διότι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στα χρόνια του πλαστικού και του φθηνού παιχνιδιού, τα νοσοκομεία κούκλας υπάρχουν ακόμα!

Καλή Πεντηκοστή, και καλή Φώτιση από το 'Αγιο Πνεύμα, να έχουμε!

Τσίου, τσίου!!!!

Μιά νέα δοκιμή θέλησα να κάνω σήμερα, μετά από πολλές προσπάθειες  και αποτυχίες στο να ανεβάσω ένα δικό μου βιντεάκι στο blog.   

Μου έδωσαν συμβουλές φίλοι και γνωστοί, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να τα καταφέρω. 

Μέχρι που μιά μικρή λεπτομέρεια έκανε την διαφορά...τουλάχιστον έτσι πιστεύω εφ'όσον δεν θα το διαπιστώσω παρά μόνο αφού δημοσιοποιήσω την ανάρτησή μου, απ'όσο μου είπε μιά 

καλή μας φίλη blogger.

Σε περίπτωση που δεν δουλέψει, έ να μην σας αφήσω απογοητευμένους...

θα σας δείξω σήμερα, μιά σειρά από φωτογραφίες πουλιών που επισκέπτονται τον κήπο μας.

 Συνήθως, κρύβονται μέσα στις φυλλωσιές της κουτσουπιάς 

και των σφενδάμων 

και με προσελκύει το κελάηδισμά τους 

αλλά συχνά κάποια κατεβαίνουν και στην βεράντα να δροσιστούν στο μαντεμένιο μπανάκι που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις τριανταφυλλιές. 

'Ετσι έγινε και με τον τσιροβάκο που κατάφερα να 'τσακώσω' με την φωτογραφική μου μηχανή την ώρα που έκανε το λουτρό του και ήταν και ο λόγος για τον οποίο ήθελα να μοιραστώ το βιντεάκι μαζί σας. 

Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σας!

Θα επανέλθω σύντομα!