ΣΑ ΝΑ' ΡΘΕ φέτος η
Άνοιξη κλαμένη.
Κάτου απ' τις λεύκες
μένει σιωπηλή και δεν κοιτάζει τα παιδιά που παίζουν.
Λεπτό φλουρί από φως
πρασινωπό γλιστράει στο πρόσωπό της
κι ακόμη δεν μπορεί να μας χαμογελάσει.
Όμως τα βράδια ένας
γρύλλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονισμένα μου βιβλία,
και μια πυγολαμπίδα
ανάβει το φανάρι της πάνου από τα χαρτιά μου,
να γράφω αγρούς με γαλανά
λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.
Θυμάμαι τη βρυσούλα
του χωριού γιομάτη πολυτρίχια,
όταν δοκίμαζα στις μικρές τρύπες του καλαμιού
να
σφυρίξω το πρώτο σιγαλό τραγούδι της μεγάλης καλοκαιριάτικης νύχτας.
Κι απόψε μια πυγολαμπίδα
φωτίζει τ' ανοιχτό βιβλίο ενός κρίνου
κ' ένας γρύλλος διαβάζει το ποιηματάκι
του μικρού Χριστού
που αποκοιμήθηκε στο πράσινο χορτάρι.
Κ' εγώ θα πω το
τραγούδι της πυγολαμπίδας.
'Μια πυγολαμπίδα φωτίζει την νύχτα'
Γιάννης Ρίτσος
Για πρώτη φορά στην ζωή μου είδα πυγολαμπίδα,
κι έτυχε η συνάντηση να γίνει στον κήπο μου!
Αυτή ήταν και η αφορμή για τούτη την ανάρτηση,
με την οποία συμμετέχω στην εβδομαδιαία στήλη
της Μαρίας Νι
Εσείς, έχετε δεί πυγολαμπίδα;
