Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη

Ο καιρός χθες ήταν ωραίος όλη την ημέρα, έκανα κάποιες εργασίες στον κήπο, λίγο κλάδεμα, κάποιες μεταφυτεύσεις, μάζεψα χαμομήλι, όπως κάθε χρόνο, 

περιποιήθηκα τα παχύφυτά μου, που πέρασαν τον χειμώνα προφυλαγμένα στην βεράντα και τα ετοίμασα να μεταφερθούν σε άλλο σημείο τώρα που φτιάχνει ο καιρός.  

Φτιάχνει όμως;  Διάβαζα προ ολίγου πως στην Κεφαλλονιά, ρίχνει καρεκλοπόδαρα!!!  

Ακούω τον άνεμο να λυσσομανάει έξω και είναι περασμένα μεσάνυχτα. 

Αυτή η φετεινή 'Ανοιξη είναι κάπως περίεργη.  Χελιδόνια δεν έχω δεί ακόμα, αν και πολλοί λένε πως ήδη ήρθαν στην περιοχή!  

Εγώ πάντως, ένα χελιδονάκι το 'ντεκουπάρισα' σ'ένα διακοσμητικό πιάτο που έφτιαξα για να συμμετάσχω μ'αυτό σε έναν διαγωνισμό με θέμα την 'Ανοιξη στο Facebook.

 

Και ενώ προσπαθούσα να το φωτογραφίσω στον κήπο, ένα παράξενο πουλί, ήρθε και κάθισε πάνω στην κουτσουπιά.  

Πρέπει να φώναζε το ταίρι του, γιατί ένα δεύτερο προσπέρασε και πέταξε πιό μακρυά. Ήμουν τυχερή που είχα την μηχανή μου, κι έτσι κατάφερα να το φωτογραφίσω και μάλιστα την ώρα που κελαϊδούσε. 

Στο επόμενο λεπτό, πέταξε και απομακρύνθηκε.

 Ανέβασα τις φωτογραφίες στην σελίδα των Αναγνωρίσεων στο FB και σύντομα είχα την απάντηση πως επρόκειτο για έναν Κισσόκουκο.  Αναζήτησα πληροφορίες και έμαθα πως ο Κισσόκουκος, Clamator glandarius, είναι ένα σπάνιο είδος, συγγενικό με τον κοινό κούκο. Εντυπωσιακός στην εμφάνισή του λόγω του χαρακτηριστικού του λοφίου. Παρασιτικό πουλί που αφήνει τα αυγά του στη φωλιά της καρακάξας για να τα επωάσει.

Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά πουλιά που φιλοξενεί ο υγρότοπος της Βραυρώνας την άνοιξη, ένα μεταναστευτικό πουλί που κάθε άνοιξη αφήνει τις σαβάνες της Αφρικής και έρχεται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Μεσογείου. Ως μέλος της οικογενείας των Κούκων, όπως είπαμε δεν φτιάχνει δική του φωλιά, αλλά αφήνει τα αυγά του σε ξένες, όπου στην περίπτωση του Κισσόκουκου είναι σχεδόν πάντα Καρακάξας. Οι «θετοί» γονείς, εφόσον δεν αντιληφθούν την «απάτη» ανατρέφουν τον μικρό Κισσόκουκο σαν δικό τους, εις βάρος των πραγματικών τους παιδιών.

Δεδομένης της μεγάλης αύξησης του πληθυσμού της Καρακάξας τα τελευταία χρόνια, ο Κισσόκουκος έγινε πλέον τακτικός επισκέπτης της περιοχής. Εκτός από τη βοήθεια που προσφέρει στον έλεγχο του πληθυσμού της Καρακάξας, καταναλώνει και πλήθος από κάμπιες, ακρίδες και άλλα έντομα, γι’ αυτό και είναι ένα πολύ ωφέλιμο πουλί για τη γεωργία, καθιστώντας την παρουσία του παραπάνω από ευπρόσδεκτη!

 

Πηγή: https://odikapoulia.gr

 

Όμως, ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη!

 

Λέτε να περιμένουμε πολύ ακόμα;

 

Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω κι εγώ στην πρόκληση της Μίας με θέμα τα πουλιά. 

Καλή εβδομάδα!!!

'Εργα Απριλίου...λίγο πριν τελειώσει ο Μάϊος

 Χριστός Ανέστη! 

Πέρασαν ήδη είκοσι ημέρες από το Πάσχα και παρ'όλο που είχα τόσα να σας δείξω, ασχολήθηκα με άλλα πράγματα και το αμέλησα.  Είχε προηγηθεί η Πρωτομαγιά, και ένα λουλουδάτο διακοσμητικό στόλισε την εξώπορτα του κήπου. 

Δύο παλιές ρακέτες περιείχε, εκτός πολλών άλλων υλικών και αντικειμένων,  το δέμα που είχα παραλάβει από την αγαπητή Κλαυδία, και μία απ'αυτές έγινε η βάση για το Πρωτομαγιάτικο διακοσμητικό που 'σκάρωσα' μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα.  Κρακελέ ενός συστατικού στο φόντο, découpage με λουλουδάτη χαρτοπετσέτα, προσθήκη εύκαμπτων ξυλόγλυπτων, βάψιμο και δύο χέρια βερνίκι στο τέλος και η ανακυκλωμένη ρακέτα ήταν έτοιμη να κρεμαστεί στην θέση της. 

Μιά άλλη ανακύκλωση προέκυψε όταν, καθαρίζοντας τον κήπο, ξαναβρήκα μιά πολύ παλιά ομπρέλα που είχε κρατηθεί πριν από χρόνια, μήπως και την χρησιμοποιούσα κάποια στιγμή για στήριγμα στα μοσχομπίζελα που είχα φυτέψει... Είχε το μαύρο της το χάλι...σχισμένη, σκουριασμένη.  Την έριξα σ' ένα σακί για τα σκουπίδια, αλλά σχεδόν αμέσως μετά,  έπεσε το μάτι μου, σε μία μαντεμένια πεταλούδα που περίμενε κι εκείνη, μισοξεχασμένη, λαχταρώντας λίγη περιποίηση!  

Δεν το σκέφτηκα και πολύ...αποφάσισα να τα ταιριάξω! 

Και βγάζοντας ξανά την παλιά ομπρέλα από το σακί, μετέφερα και τα δύο μου ευρήματα στον νεροχύτη του κήπου και αφού αφαίρεσα το πανί της, άρχισα το τρίψιμο με σύρμα, σφουγγάρι και σαπούνι μέχρι που καθάρισαν και τα δύο από την σκουριά και τα χώματα. 

Ήταν οι μέρες που η Αφρικανική σκόνη είχε κάνει τα πάντα χάλια, γι αυτό μη με παρεξηγήσετε για τα λερωμένα πλακάκια της βεράντας!

Ψέκασα πρώτα με αντισκωριακό αστάρι, και χρησιμοποίησα χρώματα κιμωλίας και μπρονζέ δαχτυλοπατίνα.  

Βίδωσα ένα μικροσκοπικό πομολάκι στην θέση της σκουριασμένης μύτης της ομπρέλας.

Στερέωσα την πεταλούδα πάνω στον σκελετό της ομπρέλας και συμπλήρωσα με λίγα ψεύτικα λουλούδια και σπάγκο.

Αρχικά, κρέμασα το νέο μου διακοσμητικό σ'ένα καρφί στον τοίχο, 

αλλά λόγω του βάρους της πεταλούδας, προτίμησα τελικά να το δέσω στο πόμολο της πόρτας.

Τρίτο 'έργο' ανακύκλωσης...(αντί να πετάμε τις σαβούρες...θα μου έλεγε κάποιος) ήταν  -αφού προηγήθηκε πολύ τρίψιμο με ηλεκτρικό τριβείο- το βάψιμο ενός σκαμνιού με γαλάζιο χρώμα κιμωλίας, dry brushing με λευκό και découpage με λουλουδάτη χαρτοπετσέτα (και αρκετά χέρια βερνίκι, εννοείται, αφού είναι για εξωτερικό χώρο).

Με το φώς το ήλιου, δεν κατάφερα να αποτυπώσω το χρώμα του στην φωτογράφιση.

Εδώ, κάτω από την κουτσουπιά που έριχνε να άνθη της, φαίνεται λίγο καλλίτερα 

'Αντε, να σας δείξω και πως ήταν πριν... 

Πάντως, μας φάνηκε πολύ χρήσιμο κοντά στην ψησταριά σαν κάθισμα αλλά και σαν βοηθητικό τραπεζάκι!

Και μιάς και αναφέρθηκα την ψησταριά, θυμήθηκα ακόμα ένα έργο που το εμπνεύστηκα και το εκτέλεσα μόνη μου (με λίγη βοήθεια από τον Νίκο λόγω βάρους του μαρμάρου), και αυτό μέσα στον Απρίλιο. 

Είχε σπάσει το μάρμαρο εντός τραπεζιού της βεράντας και αντί να το ξεφορτωθούμε, είπα να δημιουργήσω μιά βοηθητική επιφάνεια δίπλα στον μαρμάρινο νεροχύτη του κήπου.

 

Στερεώσαμε το μάρμαρο πάνω σ'ένα ψηλό σκαμπώ, σε ορθή γωνία με το μάρμαρο του νεροχύτη, 

και για να κρύψω την σπασμένη άκρη του, γέμισα με τσιμέντο το κενό, και τοποθέτησα από πάνω ένα μακρόστενο κεραμικό πλακάκι και ένα παλιό φουρούσι. 

Αυτό κι αν είναι παλαιό, αφού μου το είχε δώσει η ξαδέλφη μου (μαζί με μερικά ακροκέραμα της στέγης)  πριν από 15 χρόνια, όταν κατεδαφίστηκε το σπίτι της γιαγιάς της για να γίνει πολυκατοικία!!!  Να φανταστείτε πως δεν θυμάμαι καν εάν ήταν ήδη σπασμένο, ή εάν έσπασε αργότερα!  

Εγώ πάντως, το είχα κολλήσει, το είχα βάψει (αλλά δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα) και βρήκα τώρα την ευκαιρία να το αλλάξω και να το αξιοποιήσω. 

Δείτε από πόσες φάσεις πέρασε πριν καταλήξει πάνω στο μάρμαρο του νεροχύτη.

Και αφού βρισκόμαστε στο barbecue,  καμαρώστε μας εμένα και την Αθηνούλα μας, που τσουγκρίζουμε τα αυγά μας!  

'Ε, τώρα, να μην σας δείξω και κάτι που της είχα φτιάξει;  Της έραψα ένα λαγουδάκι για να το παίρνει αγκαλίτσα όταν πάει για ύπνο.  Και έχει και την δική του κουβερτούλα!

Εάν ενδιαφέρεστε, το πατρόν το πήρα από το blog  https://missdaisypatterns.com

Μάλιστα έραψα ακόμα ένα λαγουδάκι, γιατί το Πάσχα περιμέναμε και ένα ζευγάρι φίλων των παιδιών με την κορούλα τους, οι οποίοι όμως τελικά δεν μπόρεσαν να έρθουν.

Η Αθηνά βέβαια, συνάντησε την φίλη της, την Αλεξάνδρα, τρείς μέρες αργότερα, και της χάρισε το κίτρινο λαγουδάκι!

Τώρα μάλιστα που άνοιξαν οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία, πρώτη-πρώτη η Αθηνά άρχισε τις επισκέψεις!  

Το ενδιαφέρον της είναι έκδηλο!  'Εως και τις πινακίδες "διαβάζει" 

και μου λέει στο τηλέφωνο : "πήγα στα αχαία, γιαγιά!!!"

Εάν αντέξατε μέχρι το τέλος αυτής της μακροσκελέστατης ανάρτησης, σας ευχαριστώ πολύ, πολύ!!! 'Επρεπε να τελειώνω με τα έργα του Απρίλη, γιατί μέσα στον Μάϊο, καταπιάστηκα με πολλά άλλα, τα οποία θα αρχίσω να σας παρουσιάζω σύντομα.

Ένα ακόμη που δεν θέλω να ξεχάσω, είναι να ευχαριστήσω την αγαπημένη μου φίλη Ράνια, για τα δωράκια που μου έστειλε τόσο για τα γενέθλιά μου, όσο και για το Πάσχα. Η Αθηνούλα θα ξετρελαθεί με τα επιπλάκια!

 

 Καλή εβδομάδα σε όλες και όλους!

'Ενας δίσκος και μία φάτνη

'Ενας ακόμα  παλιός, ανοξείδωτος δίσκος σερβιρίσματος,  με περίμενε κι αυτός στο εργαστήρι μου, εδώ και πολύ καιρό.

    Λόγω εποχής, ντύθηκε κι αυτός στα γιορτινά, με πολύ συνοπτικές διαδικασίες, αφού αρκέστηκα στο να του περάσω δύο χέρια ανοικτού χρώματος κιμωλίας πριν του κάνω ντεκουπάζ με ένα χάρτινο Χριστουγεννιάτικο μοτίβο που το είχα κόψει και φυλάξει πριν από τουλάχιστον 7 χρόνια!  

Από χθές, ο παλιός δίσκος της μαμάς μου βρίσκεται στα χέρια της κόρης μου, 

ανανεωμένος και έτοιμος να φανεί πάλι χρήσιμος!  

Είχαμε βλέπετε την μεγάλη χαρά να μας επισκεφθούν χθες η κόρη μας με την εγγονούλα μας, 

μετά από τρείς εβδομάδες που είχαμε να τις δούμε!  

Φυσικά, η Αθηνούλα έφυγε με μία τσάντα γεμάτη παιχνίδια και χειροτεχνίες της γιαγιάς, και όχι μόνο...(αφού ενθουσιάστηκε, όπως ήταν λογικό, και με τα στολισμένα υφασμάτινα σπιτάκια της Ρένας, της Νικόλ, και το πουλάκι της Μίας μαζί με το δικό μου δεντράκι).

Για την Αθηνά, έφτιαξα και μία φάτνη.  

Είχα από χρόνια μια μικρή που την στολίζαμε τα Χριστούγεννα σ'αυτό το σπίτι,

όταν ακόμα ήταν μόνο το εξοχικό μας, πριν γίνει η μόνιμη κατοικία μας.  

Αυτή λοιπόν η μικρή φάτνη είχε ξεφτίσει και φαίνονταν τα καρφάκια των ξύλων της.  

Στο μεταξύ, πριν από τρία χρόνια, είχα φτιάξει  μιά νέα δική μας φάτνη από ένα κούφιο κούτσουρο, αλλά αυτή είναι πολύ βαρειά για να την έπαιρναν τα παιδιά. 

Πήρα λοιπόν τον σκελετό της παλιάς, 

και τον έντυσα κολλώντας του κομματάκια από ξεβρασμένα από την θάλασσα ξύλα, τα οποία συμπλήρωσα με ξύλα κανέλλας, τόσο στην στέγη 

όσο και περιμετρικά της φάτνης. 

Κατόπιν ψέκασα με κόλλα κάποια σημεία και πασπάλισα πράσινο τεχνητό "γκαζόν" ενώ πρόσθεσα και κομματάκια από φυσικά αποξηραμένα βρύα που είχα μαζέψει στο δασάκι.   

Κόλλησα κι ένα ξύλινο αστέρι στην κορυφή της στέγης στο οποίο πέρασα λίγη χρυσή δακτυλοπατίνα. 

Μέσα στην φάτνη, κόλλησα με θερμόκολλα τις μινιατούρες και τέλος ψέκασα πάλι κόλλα και πασπάλισα το 'έδαφος' με σκόνη κανέλλας. Το ίδιο έκανα και στα ξύλα της στέγης. 

Μοσχοβολάει η φάτνη μας!!!

Να διευκρινίσω πως τις μινιατούρες τις απέκτησα αποσπώντας τες από μία μικρή μισοσπασμένη φάτνη από βακελίτη που είχα βρεί πεταμένη πριν από χρόνια! 

 

(Πόσα πράγματα έχω φυλάξει για μελλοντική χρήση! Θα το έχετε καταλάβει πως όχι μόνο δεν πετάω τίποτε, αλλά μαζεύω και ότι βρώ και κρίνω πως κάποτε θα μου χρησιμεύσει!)

Και έτσι τελείωσε η πρώτη φάτνη της Αθηνούλας μας! 

Ελπίζω οι γονείς της να διατηρήσουν την οικογενειακή παράδοση 

και να στήνουν μία φάτνη κάθε χρόνο 

κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο τους.

Κουτί, κουτί, κουτί...

Είχα χρόνια να φτιάξω κουτί για χαρτομάντηλα και κατά καιρούς θυμόμουν πως υπήρχε κάπου φυλαγμένο στην αποθήκη ένα κουτί που είχα αγοράσει κάποτε, όχι ξύλινο, αλλά απλό χαρτονένιο. Εκείνον τον καιρό είχα φτιάξει μερικά, για δωράκια, και για κάποιο μπαζάρ, αλλά είχε μείνει ένα.  
Το βρήκα λοιπόν σ'ένα ντουλάπι και σκέφτηκα να του κολλήσω στο κάτω μέρος πλαστική δαντέλα από ένα παλιό τραπεζομάντηλο της μαμάς μου που το είχε στο τραπεζάκι του μπαλκονιού της. 

Στο καπάκι  έκανα ντεκουπάζ με ένα κομμάτι ρυζόχαρτο, ενώ γύρω-γύρω του κόλλησα νάϋλον δαντέλα.   Απ'αυτήν έχω μπόλικη αφού την ξήλωσα από μία παπλωματοθήκη που μου είχαν κάνει δώρο, την οποία προτιμούσα χωρίς δαντέλα.

'Εφτιαξα με πηλό ένα μοτίφ και το κόλλησα στο κουτί 
και στην συνέχεια έπαιξα με χρώμα κιμωλίας, πατίνες και βερνίκι σε όλο το κουτί, 
πριν του κολλήσω και τρία λουλουδάκια που έφτιαξα από την νάϋλον δαντέλα.  

Ταίριαξε η νάϋλον με την πλαστική δαντέλα

Καλούτσικο δεν έγινε;   

Λόγω έλλειψης υλικών κατά την διάρκεια της απομόνωσης 'ξέθαψα' όλα τα παλιά μου υλικά και αντί να τα πετάξω προσπάθησα να φτιάξω διάφορα μείγματα, με στόκο, άμμο, κόλλα, πάστες, κλπ.

Συνέχισα λοιπόν τις δοκιμές μου με τον πηλό και άλλα "σπιτικά" μείγματα σ'ένα πλαστικό κουτί.

 'Ετσι προέκυψε αυτό το εφφέ ανάγλυφου πάνω στο κουτί. 

 Στο πλαστικό καπάκι, κόλλησα ένα μικρότερο μεταλλικό (από κάποιο μπουκάλι) και από πάνω βίδωσα ένα παλιό πομολάκι συρταριού. 

  'Εντυσα τις τρείς βαθμίδες που δημιουργήθηκαν με τρέσσες από πηλό 

και τέλος πέρασα χρώματα κιμωλίας, βερνίκι και χρυσή δαχτυλοπατίνα για λίγη λάμψη.

Τέλος, να σας δείξω και ένα έργο που έφτιαξα για να δηλώσω συμμετοχή στον πρωτομαγιάτικο διαγωνισμό της σελίδας του FB "Art from my Soul".

Δεν έχω τα 'φόντα' να συναγωνιστώ με καλλιτέχνες και επαγγελματίες, αλλά το έστειλα απλά για την χαρά της δημιουργίας και της συμμετοχής σε μία ομάδα που δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα.

Το έργο μου ήταν αρκετά απλοϊκό και πραγματικά της τελευταίας στιγμής (αφού το έφτιαξα την τελευταία ημέρα πριν την λήξη της προθεσμίας), και δεν συγκέντρωσε πολλές ψήφους, 

αλλά αυτό δεν ήταν κάν το ζητούμενο από μένα. 

Για μένα, ήταν ακόμα μία προσπάθεια να φτιάξω κάτι με το πηλό, έστω και αυτά τα λίγα λουλουδάκια.

Τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαι στον κήπο. Φυτεύω, σκαλίζω, βάφω παλιές γλάστρες, 
κολλάω κάποια σπασμένα διακοσμητικά...πώς αλλιώς να περάσουν οι ώρες;  
Θα σας δείξω τα νέα μου 'έργα' προσεχώς!

Εσείς, πώς περνάτε τις ώρες σας στην απομόνωση;

Ή μήπως ξεθαρέψατε και αρχίσατε τις βόλτες;