Οι Λεβαντίτσες μου

Ραπτική δεν το λές, αλλά βελόνα και κλωστή σίγουρα χρειάστηκαν για να φτιάξω αυτές τις κουκλίτσες που είναι γεμισμένες με λεβάντα, και μπορούν να αρωματίζουν ντουλάπες και συρτάρια, αλλά, βέβαια, και να στολίζουν το πόμολο μιάς πόρτας ή μιάς ντουλάπας.

Η ιδέα μου ήρθε όταν μετά από πολλά χρόνια χρήσης, τρία μικρά τέτοια "ανθρωπάκια" 

που είχα φέρει από κάποιο ταξίδι στην Αμερική, άρχισαν να χαλούν. 

Η λεβάντα τους τρίφτηκε και ξεθύμανε, το ύφασμά τους ξεθώριασε, 

και όταν προσπάθησα να ανοίξω δύο για να τα πλύνω και να τα φρεσκάρω  

(γιατί βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να τα πετάξω...χα χα χα) 

τότε είδα πως ήθελε πολλή δουλειά για να ξαναραφτούν, εκτός του ότι ξέβαψαν στο πλύσιμο!

 (Στις παραπάνω δύο φωτογραφίες φαίνεται το τρίτο που δεν άνοιξα)

Δεν είχα άλλη λύση από το να τα ξαναφτιάξω κάπως διαφορετικά.  Επιστράτευσα λοιπόν διάφορα υφάσματα, δαντέλες, κορδέλες, και με λίγη φαντασία, τα έκανα καινούργια. 

Πρώτα έφτιαξα αυτό, χρησιμοποιώντας ύφασμα στις ίδιες αποχρώσεις, προσθέτοντάς του ένα καπελάκι κι ένα κομμάτι από παλιό σεμεδάκι στην θέση του παλιού κολλάρου. 

 Μετά έκανα το δεύτερο κεφαλάκι κοριτσίστικο δένοντας του ένα μαντήλι στα μαλλιά!

Και νά το ζευγαράκι !

Και εδώ μαζί με το τρίτο που αποφάσισα, για την ώρα, να το αφήσω με το αρχικό του ύφασμα, 

άν και είναι πιό 'ξεφούσκωτο' από τα καινούργια.

 Τότε ήταν που σκέφθηκα να φτιάξω κι άλλες τέτοιες 'λεβαντίτσες' όπως αποφάσισα να τις βαπτίσω, και χρησιμοποίησα κάτι μεγάλες ξύλινες χάντρες που είχα φυλαγμένες στην αποθήκη για πάνω από 40 χρόνια!

Ζωγράφισα πρώτα τα προσωπάκια, χωρίς να προσπαθήσω να τα κάνω τόσο όμορφα όσο τα πρωτότυπα,  προτιμώντας να έχει το καθένα μιά διαφορετική έκφραση. 

Από τα Χριστούγεννα μέχρι σήμερα, δεν θυμάμαι πόσα έφτιαξα, γιατί με το που τα έβλεπαν φίλες, συγγενείς και ανηψιές, τους τα χάριζα χωρίς καν να προλάβω να τα φωτογραφίσω όλα!

Σας δείχνω εδώ αυτά που κατάφερα να στήσω για να μου ποζάρουν πριν φύγουν.

 Αυτή ήταν η πρώτη νέα Λεβαντίτσα 

και ακολούθησαν...

 

 Είναι πραγματικά πολύ εύκολη η κατασκευή τους, και για όσες θα ήθελαν να δοκιμάσουν να φτιάξουν, δίνω τις παρακάτω 'φωτογραφικές' οδηγίες:

 

Μάδησα τα αποξηραμένα κλαδιά λεβάντας,

 

και γιά πιό έντονο άρωμα, έριξα μερικές σταγόνες εσάνς λεβάντας 

σ'ένα βαμβάκι που έκλεισα μαζί με τα φυλλαράκια σ'ενα κομμάτι τούλι.

Ένα κορδονάκι για να περάσει η χάντρα/κεφαλάκι,

ράβεται κι αυτό πάνω από το τούλι, πριν σουρώσει το ύφασμα.

ακολουθεί ένα γιακαδάκι, ή ένα κασκώλ στον 'λαιμό' 

 περνάει το κεφαλάκι στο κορδόνι, 
και στολίζεται με καπελάκι, σκουφάκι ή τσεμπέρι
(θα μπορούσατε να κολλήσετε και μαλλάκια από νήματα).

Όσο για μένα, λέω να φτιάξω μερικές ακόμα, αλλά προσπαθώνας να τις κάνω λίγο πιό όμορφες!

Αν και, τώρα που ξεκίνησα τα μπάνια, από χθές (oh yes!), θα μπώ σε άλλους ρυθμούς και δεν ξέρω εάν θα μου μένει και πολύς χρόνος για χειροτεχνίες!

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Ήμουν σε δίλημμα εδώ και κάποιες μέρες, από την στιγμή που ειδοποιήθηκα από δύο πολύ καλές blogoφίλες,  την Μαίρη και την Μαρίνα, πως μου είχαν απονείμει  ένα βραβείο.

Ευχαριστώ πολύ, φίλες μου, που με σκεφθήκατε, και με συμπεριλάβατε στα υπό βράβευσιν blogs!
'Αργησα λίγο να ανταποκριθώ, όχι πως δεν έχω τι να πω για μένα, αλλά γιατί, το blog μου είναι δηλωμένο Award and Tag-free blog.

Πριν από αρκετά χρόνια, αυτά τα βραβεία ήταν πολύ «της μόδας» και κάθε τόσο είχαμε απονομές, ανταλλαγές, εκμυστηρεύσεις, διπλές και τριπλές  και άντε και φτού κι απ’την αρχή. Είχε καταντήσει κουραστικό και ανούσιο. ‘Ασε που έπρεπε να παρακολουθείς  ποιός δεν είχε λάβει ακόμα το βραβείο, για να του το στείλεις μη τυχόν και μείνει παραπονεμένος. Και αντίθετα, κάποιος που δεχόταν το βραβείο από 3-4 διαφορετικούς blogoφίλους, και είχε όρεξη και χρόνο, απαντούσε ξεχωριστά στις 7 ή 10 ή 15 ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να γνωρίζονται μεν καλύτερα μεταξύ τους οι bloggers, αλλά πολύ συχνά να γράφονται υπερβολές και πράγματα χωρίς καμιά ουσία ή ενδιαφέρον.    

Και να πρέπει μετά να βρείς 5 ή 10 ή και περισσότερα blogs για να στείλεις με την σειρά σου το βραβείο για να μην ‘σπάσει η αλυσίδα’…

Τότε αποφάσισα, όπως έκαναν και άλλες bloggers  στο εξωτερικό, να δηλώσω 

πως το δικό μου blog δεν θα δέχεται πλέον βραβεία και αλυσιδωτά παιχνίδια. 

Και έβαλα επί τούτου το σηματάκι στο πάνω μέρος δεξιά. 

Φίλες και φίλοι μου, δεν χρειάζομαι καμία επιβράβευση! 
Για μένα είναι τιμή μου που επισκέπτεστε το μπλογκοσπιτάκι μου και  μου αφήνετε τα ωραία σας σχόλια, ακόμα και αν δεν μπορώ πάντα να απαντώ στον καθένα ξεχωριστά. Τα διαβάζω όλα, εννοείται, και μου δίνουν μεγάλη χαρά. Θα μου άρεσε ακόμα αν είχα και κάποιες αρνητικές κριτικές, να μου λέγατε αν κάτι από αυτά που σας δείχνω δεν σας αρέσει και τόσο, ή πως θα μπορούσα να το είχα κάνει διαφορετικά,  αντί να μου δίνετε πάντα επαίνους, συγχαρητήρια και…βραβεία!

Επειδή όμως, έχουν περάσει τόσα χρόνια, και η blogoγειτονιά μας έχει μεγαλώσει  (παρά το γεγονός ότι πολλές παλιές φίλες έχουν δυστυχώς αποχωρήσει, έχουν καταργήσει το blog τους, ή το έχουν αφήσει αραχνιασμένο, γιατί τις κέρδισε μάλλον το Facebook και άλλα δίκτυα) αποφάσισα να πώ λίγα πράγματα για μένα,  πιο πολύ για όσες και όσους με ‘γνώρισαν’ πρόσφατα.


Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, από μπαμπά Γάλλο (αλλά Σμυρνιό) και μαμά Ελληνίδα.  Απέκτησα την Ελληνική υπηκοότητα από τον γάμο μου, διατηρώντας και την Γαλλική,  κι έτσι τα παιδιά μου έχουν και τις δύο υπηκοότητες.    Ελληνικά έμαθα μόνο στο δημοτικό σχολείο, ενώ στην συνέχεια, οι σπουδές μου ήταν σε γαλλικές σχολές και στην Γαλλία.  Γι αυτό και δεν αισθάνομαι τόσο άνετα να συμμετέχω σε συγγραφικούς διαγωνισμούς και ποιητικά συμπόσια 
(Αριστέα, Μαίρη, Μαρία μου, μια δοκιμή μπορεί να την κάνω, αλλά… δεν το έχω βρε κορίτσια!).    

   

Εργάστηκα επί 37 χρόνια ως διευθυντικό στέλεχος μιας μεγάλης εταιρείας και λίγο πριν την συνταξιοδότησή μας, αποφασίσαμε με τον άντρα μου, να εγκατασταθούμε στην εξοχή, όχι πολύ μακριά από την Αθήνα,  αλλά αυτά τα 50 χιλιόμετρα έξω από την πόλη κάνουν την διαφορά.  
Ζούμε μέσα στην φύση, καταλαβαίνουμε τις αλλαγές των εποχών, ξεχάσαμε την  κίνηση και την βουή της πόλης, περπατάμε στο βουνό ή στην κοντινή παραλία αναπνέοντας τον καθαρό αέρα 
(όταν δεν έχουμε σκόνη από την Σαχάρα!).

Αγαπώ τα λουλούδια και τα πουλιά, και δεν χάνω ευκαιρία να τα φωτογραφίζω και να αναζητώ τις ονομασίες τους σε διάφορα βιβλία και στο διαδίκτυο.  Ασχολούμαι αρκετά με την κηπουρική, αν και το βρίσκω όλο και πιο κουραστικό όσο περνούν τα χρόνια.

Μου αρέσει πολύ το διάβασμα, σε σημείο  συχνά να διαβάζω παράλληλα 2 ή και 3 βιβλία. Πώς γίνεται αυτό, θα με ρωτήσετε!  Πολύ απλά, έχω  π.χ. ένα ελληνικό βιβλίο στο κομοδίνο μου, ένα γαλλικό στο σαλόνι και ένα αγγλικό στο εργαστήρι μου. Ανάλογα με την ώρα της ημέρας, συνεχίζω ένα από τα αρχινησμένα βιβλία, ενώ παράλληλα έχω την ανυπομονησία να διαβάσω και μερικές σελίδες από το άλλο ή και από το τρίτο.

Άλλες  μου αγάπες είναι το découpage, βεβαίως βεβαίως, που είναι και το κύριο θέμα του blog μου, αλλά και το ράψιμο, το patchwork (απλά πράγματα, όχι πολύπλοκα και μεγάλα) όπως και η ανακύκλωση/συντήρηση/αναπαλαίωση αντικειμένων και μικρο-επίπλων,  πάντα για το σπίτι ή για δωράκια σε φίλους και συγγενείς και ενίοτε και σε κάποια bazaars για φιλανθρωπικό σκοπό.

Εδώ και χρόνια ασχολούμαι αρκετά με το γενεαλογικό μας δέντρο και μου αρέσει να ψάχνω όλο και περισσότερα στοιχεία. Πρόσφατα ανακάλυψα πως ένας από τους προ-προπάππους μου ήταν μπουρλοτιέρης υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη! Ενώ και από το σόϊ του πατέρα μου, ο προπάππους ήταν Γάλλος αξιωματικός του ναυτικού του οποίου η φρεγάτα ναυάγησε στην Ελλάδα. 
Τι ιστορία κι αυτή!!! Κάποια στιγμή σκέφτομαι να σας την διηγηθώ!

Α, δεν σας είπα! Τον Φεβρουάριο πάτησα τα 65,  αλλά το διασκεδάζω πολύ όταν κάποιες που έχουν τα μισά μου χρόνια με αποκαλούν «κορίτσι μου» ή «κοπέλα μου»!!!

Να λοιπόν, που σας έγραψα 7 πράγματα για μένα, 
και μάλιστα με τόσα λόγια που ίσως να σας κούρασα.

Συγχωρέστε με όμως που δεν θα συνεχίσω την απονομή του βραβείου! 

 Όποιος θέλει,  και δεν το έχει κάνει ακόμα,  μπορεί να μας γράψει κάποια πράγματα 
για να τον γνωρίσουμε καλλίτερα!  

Καλή εβδομάδα σε όλες και όλους!

Χριστός Ανέστη!

Χρόνια πολλά! 

 Με ένα τελευταίο υφασμάτινο αυγό

 αποχαιρετώ την Λαμπρή

και σας εύχομαι υγεία και ευτυχία σε εσάς και τις οικογένειές σας!

 Και του χρόνου, να είμαστε όλοι καλά!   

 Είχα ανακαλύψει, πριν από καιρό, σ'ένα συρτάρι της μητέρας μου, ένα φόρεμα του οποίου το μπούστο ήταν εμπριμέ και η φούστα του μονόχρωμη. Αποκλείεται να ήταν δικό της γιατί ποτέ δεν την είχα δεί να το φοράει - το πού το βρήκε θα μείνει για πάντα αναπάντητο ερώτημα). Αφού το ξήλωσα, κράτησα κάποια κομμάτια για μελλοντική χρήση (ίσως για κάποιο μαξιλαράκι ή κάτι άλλο). Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το εμπριμέ σε σημείο που δεν πέταξα ούτε τα μικρά κουρελάκια που περίσεψαν. 
Κι έτσι έραψα αυτό το αυγό του οποίου η μία πλευρά αποτελείται από δύο κομμάτια! 
Ω ναί, η ραφή της ένωσής τους  κρύβεται κάτω από την μπορντώ κορδελίτσα που δένει σε φιόγκο!  
Για μιά ακόμα φορά αποδεικνύεται πως τίποτα δεν πάει χαμένο, όταν έχεις έμπνευση και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε κάποια δημιουργία.

Τον τελευταίο καιρό, όπως θα έχετε καταλάβει, με έχει πιάσει μιά μανία με το ράψιμο. Δεν ξέρω να ράβω ρούχα (βέβαια καταφέρνω να στενέψω ένα παντελόνι, να στριφώσω μιά φούστα, να ράψω μιά κουρτίνα...) αλλά με ευχαριστεί πολύ που μπορώ να δημιουργώ διάφορα διακοσμητικά αλλά και χρηστικά αντικείμενα, πότε ράβοντας στο χέρι και πότε στην μηχανή.

Σήμερα, θα σας δείξω δύο απ'αυτά που έραψα πρόσφατα. 

Ήθελα ένα μικρό τσαντάκι να το παίρνω μαζί μου σε κοντινές βόλτες, που να χωράει μόνο ένα πορτοφολάκι, το κινητό μου και κάποια χαρτομάντηλα.  Και το έφτιαξα!

 Από ένα παλιό παντελόνι που δεν μου έκανε πιά,
έκοψα ένα κομμάτι από το ένα μπατζάκι που είχε πάνω του ένα κέντημα. 

  Το γάζωσα από κάτω, το φοδράρισα μ'ένα εμπριμέ ύφασμα από ένα παλιό εμπριμέ κάλλυμα

(στην οποία φόδρα έραψα και δύο τσεπούλες) το ρέλιασα μ'ένα κομμάτι από μπλέ καρρώ 
μιάς παλιάς φούστας μου, ράβοντας κι ένα ασσορτί λουλουδάκι,

και για κορδόνι, του πέρασα απλώς στις δύο θηλειές που δημιούργησα, 
μιά ζώνη από κάποια ρομπίτσα της μητέρας μου. 

 'Ετσι, από τέσσερα διαφορετικά υφάσματα, δημιουργήθηκε αυτό το τσαντάκι που με έχει βολέψει πάρα πολύ όταν βγαίνω για περπάτημα γύρω από την γειτονιά μου, ή όταν πηγαίνω στο δάσος να φωτογραφίσω λουλούδια και πουλιά. 

  Μιάς και φάνηκε το κινητό μου στην εσωτερική τσέπη, και για να μην νομίζετε πως παράτησα το decoupage, ορίστε πώς έντυσα το φθαρμένο του κάλυμμα με όμορφα τριαντάφυλλα.

Μην μου πείτε πως δεν σας αρέσει!  
Εδώ ο Φίφης μου εκστασιάστηκε όταν το είδε, και αφού το επεξεργάστηκε, 

το έκανε και μαξιλάρι!

Το επόμενο που έραψα ήταν μία θήκη για ένα σημειωματάριο.  
Ήθελα να φτιάξω κάτι για την φίλη μου την Ράνια, που με έχει κακομάθει με τα τόσα δωράκια της.  Και σκέφθηκα πως ένα τετράδιο με καρουδάκια θα της ήταν χρήσιμο 
για τα σχέδια σταυροβελονιάς που αντιγράφει. 

Από το ίδιο εμπριμέ ύφασμα που χρησιμοποίησα στο τσαντάκι, και βάζοντας ως φόδρα ένα άλλο μονόχρωμο, παρεμβάλοντας ένα τρίτο πιό χοντρό  για ενίσχυση, 
έραψα στην μηχανή γύρω-γύρω με διακοσμητικό γαζί,

 

και κέντησα στο χέρι το όνομά της 

πριν ράψω και δύο κουμπιά, τό ένα πάνω από το άλλο, ως κούμπωμα της θήκης. 

Δεν πρόλαβα να το στείλω, κι ένα νέο πακετάκι έφτασε από την Ράνια για μένα 
μ'ένα σωρό δωράκια για το Πάσχα!  

 Και φυσικά, με μία ακόμα κεντητή ευχετήρια κάρτα.  

 

 Φίλη μου, γιά άλλη μιά φορά, σ'ευχαριστώ πάρα πολύ!  

Αλλά και από την Marie-Paule έλαβα 

υπέροχα γαλλικά αρωματικά σαπούνια (κανέλλα και περγαμόντο), 

καραμέλες βιολέτας από την Τουλούζη, και μιά πανέμορφη ατζέντα με ρητά και παροιμίες ανά μήνα. Αγαπημένη μου φίλη, δεν ξέρω πώς να  σ'ευχαριστήσω για τα όμορφα δώρα σου. 

Με το ζόρι κατάφερα να τελειώσω αυτή την ανάρτηση, 
γιατί έχει κάποιο πρόβλημα ο υπολογιστής μου...σέρνεται στην κυριολεξία!

Για την ώρα σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και μου αφήνετε τα σχόλιά σας!
  Ελπίζω να μπορέσω σύντομα να επανέλθω και να σας επισκεφθώ κι εγώ με την σειρά μου!

Τα πάνινα αυγά!

 Τα φετεινά Πασχαλινά αυγά μου, είναι από ύφασμα.

 

 Ξεκίνησα φτιάχνοντας μιά τρισδιάστατη ευχετήρια κάρτα με μισό αυγό κολλημένο σ'ενα κομμάτι ύφασμα το οποίο γάζωσα πάνω στο χαρτονάκι της κάρτας.

 Λίγο πρόχειρη δουλειά, ομολογώ, αφού 1) έγινε βιαστικά για να συνοδέψει ένα δωράκι μου, 
και 2) το οδοντωτό ψαλίδι μου δεν έκοβε και τόσο καλά,

(αλήθεια, ξέρει κανείς εάν και πώς ακονίζονται αυτά τα ψαλίδια; ή θα πρέπει να προμηθευτώ ένα καινούργιο;)

 Τότε μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω τα πάνινα αυγά.

'Εκοψα ένα αυγό από χαρτόνι, όπως και για την κάρτα, κόλλησα πάνω του μεταξοβάμβακα, τοποθέτησα το ύφασμα και το γύρισα στην πίσω πλευρά,

την οποία κάλυψα με μονόχρωμο ύφασμα που έραψα με κρυφές βελονιές.

 

 Το δεύτερο σκέφθηκα να το κάνω ολόκληρο, βάζοντας περισσότερη γέμιση 
σε δύο μισά αυγά τα οποία ένωσα μεταξύ τους. 

 

Μου άρεσε το λουλουδάτο ανοιξιάτικο ύφασμα, το οποίο πλαισίωσα
ράβοντας μιά κόκκινη κορδέλα γύρω-γύρω.

 

Στην συνέχεια, με μικρά κομμάτια που μου είχαν μείνει όταν έφτιαξα την μικρή ροτόντα από το παλιό μαξιλάρι της θείας μου,  έραψα το πρώτο vintage αυγό, 

 ενώνοντας πάλι το εμπρός με το πίσω αυτή την φορά με μία παλιά τρέσσα, ραμμένη στο χέρι.

 και ακολούθησε άλλο ένα,

 και ούτω καθεξής...

Νά που και πάλι, τα παλιά κουρελάκια μεταμορφώθηκαν, αυτή την φορά σε πάνινα αυγά, 
και με αυτά θέλω να ευχηθώ σε όλους

Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα!