'Ενα παμπάλαιο τραπεζάκι

Την παλιά καρέκλα ακολούθησε ένα επίσης παμπάλαιο τραπεζάκι,

πολύ απλό - εννοώ χωρίς σκαλίσματα - αλλά με μία κομψή γραμμή την οποία αγαπώ ιδιαίτερα.  

'Ηταν σε χάλια κατάσταση, και χρειάστηκε πολύ στοκάρισμα και τρίψιμο (αφού και πάλι, όπως στο κίτρινο κομμοδίνο, δεν υπήρχε περίπτωση να αφαιρέσω τον καπλαμά στο καπάκι του!).

 Πέρασα πρώτα ένα χέρι καφέ σκούρο χρώμα κιμωλίας 

και τότε σκέφθηκα πως θα μου άρεσε να του προσθέσω κάποια ανάγλυφα ανθάκια. 'Ελα όμως που δεν είχα, ούτε ξυλόγλυπτα, ούτε τίποτε άλλα...και μιάς και δεν είμαι της υπομονής (να παραγγείλω ή να πάω να αγοράσω), πήρα ένα από τα λιγοστά στένσιλς που διαθέτω και έφτιαξα τα ανάγλυφα ανθάκια με "σπιτική" πάστα (όπως φαίνεται στην φωτογραφία ήταν λίγο περίεργη η υφή της, αλλά στο τέλος έγινε πολύ σκληρή και μπόρεσα να τρίψω τα μοτίφ με γυαλόχαρτο).

 Τα έβαψα κι αυτά με το σκούρο χρώμα, ακολούθησαν δύο χέρια ανοιχτόχρωμη κιμωλία, 

και στην συνέχεια έτριψα με γυαλόχαρτο τα μοτίφ, τις γωνίες και τις ακμές  για να δημιουργήσω μία παλαίωση.

Τέλος, 'κλείδωσα' το χρώμα με διάφανο κερί (και με ελάχιστο σκούρο πέρασα τα ανάγλυφα).

Την επομένη το έτριψα και το άφησα για αρκετές ημέρες πριν ακουμπήσω οτιδήποτε επάνω του.

Το τραπεζάκι μου ήταν έτοιμο!

 Ταίριαξε και με την καρέκλα, αν και δεν νομίζω να βρεθεί στον ίδιο χώρο.

 Το τσίγκινο λεκανάκι που ακούμπησα πάνω του, το είχα φτιάξει πριν από χρόνια, αλλά για όσους δεν το έχουν δεί, το ξαναδείχνω και από κοντά γιατί είναι από τα αγαπημένα μου κρακελέ. 

Το παλιό κομοδίνο

 Ένα κομοδίνο της αδελφής της γιαγιάς μου, από την δεκαετία του ’50, είχε περάσει στην μαμά μου και μέχρι πρόσφατα ήταν στο δωμάτιο του αδελφού μου. H κόρη μου θέλησε να το κρατήσει και μου ζήτησε να το φτιάξω για το εξοχικό.    

Το βερνίκι του στο καπάκι είχε τα χάλια του, 

αλλά με ελάχιστη προσπάθεια και με μια aπλή ξύστρα αφαιρέθηκε γρήγορα.   

Βγάζονταςτο συρτάρι, διαπίστωσα πως το επιπλάκι ήταν φτιαγμένο στην Αμερική και  μάλιστα σφραγισμένο με την φίρμα του κατασκευαστή. 

 Στο κάτω μέρος δε, ανακάλυψα κάποιους κωδικούς και μια ετικέτα που δήλωνε πως ήταν ιδιοκτησία του γραφείου του στρατιωτικού ακολούθου της Αμερικανικής πρεσβείας!!!  
 Τρέχα-γύρευε πως είχε βρεθεί  στο σπίτι του θείου και της θείας!!!

Είχε λοιπόν την ιστορία του το παλιό κομοδινάκι…

αλλά σιγά να μην το έτριβα για να το ξανα-λουστράρω!   

 'Εβαψα το κυρίως σώμα και το συρτάρι με χρώμα κιμωλίας σε απαλή μουσταρδί απόχρωση, ενώ για το ραφάκι και την πάνω επιφάνεια έφτιαξα μαύρο χρώμα.

Κόλλησα ριζόχαρτο στο εσωτερικό του συρταριού 

και γυάλισα το παλιό του  πόμολο αντί  να το βάψω.  

Πάνω του, ένα παλιό χρωμέ φωτιστικό που ήταν κάποτε στο φοιτητικό σπίτι της Κατερίνας 

και του οποίου είχαν σπάσει τα γυαλιά, 
 
βάφτηκε κι αυτό με μαύρο χρώμα κιμωλίας (χωρίς καθόλου τρίψιμο ή αστάρι) και απέκτησε δύο διακοσμητικές λάμπες.  

Το «συνολάκι» ταίριαξε τόσο με το μεταλλικό μαύρο κρεββάτι 

  
όσο και με μία μουσταρδί συρταριέρα ΙΚΕΑ που βρίσκεται απέναντί του

 (αυτός ήταν και ο λόγος της επιλογής του χρώματος).


Δεν συμφωνείτε πως έτσι έγινε πιό όμορφο το παλιό κομοδίνο; 

 

Κούκου, τζά!!!!!!!!!

Να’μαι κι εγώ μετά από σχεδόν 4 μήνες απουσίας!  

Να μην σας κάνω ένα "Κούκου τζά";  Τί χαζο-γιαγιά θα ήμουν; 

 Χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω! Ελπίζω να μην με έχετε ξεχάσει! 

Η μπέμπα μας μεγαλώνει και  είναι μια κουκλίτσα που μας ξετρελαίνει με τα γελάκια, το τσαχπίνικο υφάκι  και τις φωνούλες της!  Θα μου πείτε,  και ποιά γιαγιά δεν θα έλεγε τα ίδια για την πρώτη της εγγονούλα!   

Ήρθε η ώρα να ξανανοίξω το μπλογκοσπιτάκι μου που έμεινε κλειστό τόσον καιρό.  Και να αρχίσω να επισκέπτομαι και τα δικά σας, φυσικά, γιατί μου έχετε λείψει!   Στο φατσοβιβλίο μάθαινα όσο να’ναι τα νέα σας, τουλάχιστον όσων από εσάς έχετε σελίδα,  άφηνα κάποιο σχόλιο αν είχα χρόνο, ή πάταγα ένα like στις αναρτήσεις σας, αλλά… λίγα πράγματα.  

Εδώ, έχω τόσα να σας πώ και να σας δείξω. Θα θυμάστε πόσα και πόσα αντικείμενα  και μικροέπιπλα ξετρύπωνα κάθε φορά που επισκεπτόμουν την αποθήκη της μαμάς μου.  Πόσα ανακαίνισα, ή μεταμόρφωσα, με τα χρώματα, τα πινέλα και το ντεκουπάζ!

Μέχρι  που έφτασε  η μέρα να αδειάσει  αυτή η αποθήκη, γιατί το σπίτι είχε μείνει έρημο  και έπρεπε να ανακαινιστεί!    Για άλλη μία,  αλλά τελευταία φορά,  η αποθήκη με προμήθευσε με υλικά για να ξαναπιάσω τα πινέλα και τις κόλλες και να αρχίσω πάλι να δημιουργώ. Όχι πως τα παράτησα ποτέ εντελώς, αλλά όσο να’ναι, με τον ερχομό της εγγονούλας μας στις αρχές του χρόνου, όλα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.  Ακόμα και αυτά που έχω φτιάξει,  δεν είχα τον χρόνο να σας τα δείξω.  Όχι μόνο από την  αποθήκη, αλλά και από ολόκληρο το σπίτι συγκέντρωσα πράγματα τα οποία  κάποιοι άλλοι θα είχαν πετάξει  στους κάδους και  σιγά-σιγά ελπίζω να  μπορέσω να σας παρουσιάσω  όσα έχω φτιάξει και συνεχίζω να φτιάχνω. 

Σε μια γωνιά της αποθήκης της μαμάς μου, κρεμόταν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ένα παλιό φαρμακείο με γυάλινο πορτάκι.   

Θυμάμαι από παιδί, τα διάφορα μπουκαλάκια, τα βαζάκια, τις βεντούζες, το κουτί με τις σύριγγες και το φορητό καμινέτο  μ’ένα μικρό κατσαρολάκι,  μέσα στο οποίο έβραζε για αποστείρωση  η σύριγγα, η βελόνα, το πριονάκι για τις αμπούλες με το φάρμακο και η ειδική λαβίδα για να τα βγάζεις όλα αυτά από το καυτό νερό.  

Εκείνα τα χρόνια, όταν αρρωσταίναμε, μας έδιναν τα φάρμακα σε ενέσιμη μορφή  κι εμείς είχαμε τον μπαμπά να μας τις κάνει, με τόσο απαλό χέρι που δεν φοβόμασταν καθόλου, γιατί δεν μας πονούσε.

Βεντούζες δεν θυμάμαι να μου είχε βάλει ποτέ, αλλά τον θυμάμαι πολύ καλά να ‘ρίχνει’ βεντούζες  στην μαμά, όπως και σε πολλούς συγγενείς.  ‘Εκανε χρέη νοσοκόμου στην οικογένεια, γιατί είχε υπηρετήσει  ως νοσοκόμος στον πόλεμο στην Γαλλία.    

 

Και φυσικά, το φαρμακείο του ήταν πλήρως εξοπλισμένο και πάντα τακτοποιημένο. Όλα εκείνα τα ‘σύνεργα,  αχρηστεμένα πλέον, έμεναν μέσα στο παλιό ντουλαπάκι μαζί με διάφορες άλλες ‘αντίκες’, κι ας έχει φύγει ο μπαμπάς εδώ και 30 χρόνια. Η μαμά, το κρατούσε έτσι παρ'όλο που ήταν παροπλισμένο, ενώ τα δικά της φάρμακα ήταν στο κομοδίνο της.

‘Ε, ήταν ποτέ δυνατόν, να πετάξω εγώ στα σκουπίδια, το φαρμακείο του μπαμπά; 
Κατ’ αρχάς, δεν είχα κάν δικό μου φαρμακείο – όλα τα φάρμακά μας ήταν σ’ένα ράφι μιάς ντουλάπας στον διάδρομο έξω από το μπάνιο.  Κι έπειτα,  άλλοι μαζεύουν παλιά επιπλάκια από τα σκουπίδια, κι εγώ θα πετούσα τα δικά μας;  Όχι βέβαια!!!

Ετσι λοιπόν ξεκίνησα… με λίγο τρίψιμο,  λίγο στοκάρισμα, λίγο κάρφωμα και στην συνέχεια με βάψιμο και ντεκουπάζ , άντε και λίγο στένσιλ, να δώσω μια νέα ευκαιρία στο παλιό φαρμακείο!

 Χρησιμοποίησα λευκό χρώμα κιμωλίας πάνω από την παλιά λαδομπογιά. Στο εσωτερικό κάπως δυσκολεύτηκα, γιατί τα ραφάκια είχαν ποτίσει με ιώδιο που όσο κι αν το έβαφα, αυτό ξανάβγαινε στην επιφάνεια. Αναγκάστηκα και πέρασα βελατούρα και ξανά πάλι δύο χέρια κιμωλίας. Στο τέλος μου ήρθε η φαεινή ιδέα!  Τόσα ρετάλια από ριζόχαρτα είχα, που είχαν μείνει από όσα είχα φτιάξει στον γάμο της Κατερίνα μου.  Ευκαιρία να τα αξιοποιήσω.    

Κι έτσι έντυσα όλο το εσωτερικό του φαρμακείου, την πλάτη του δηλαδή, ενώ τα ραφάκια τα άφησα βαμμένα. 

 

Απλώς τους κόλλησα μια δαντελίτσα για να τους δώσω μια ρομαντική νότα. Με την ίδια δαντέλλα κάλυψα τις ενώσεις από τα ρετάλια του ριζόχαρτου.

Το σαγρέ τζάμι της πόρτας, είχε γύρω γύρω σημαδάκια από τις παλιές λαδομπογιές, κι΄έτσι αποφάσισα να το βάψω ολόλευκο.  Πάνω του, εφάρμοσα ένα transfer.  

Στόλισα τις τέσσερες γωνίες  της πορτούλας με ανάγλυφα stencils από ακρυλικό στόκο, 

τα οποία πέρασα μετά το βάψιμο με διάφανο και κατόπιν με σκούρο κερί, ίσα-ίσα για να ξεχωρίζουν.

έβαψα το μεταλλικό χερουλάκι με χρυσή δακτυλοπατίνα

 και τελείωσα με δύο χέρια βερνίκι για προστασία από την υγρασία, αφού είχα αποφασίσει να κρεμάσω το ντουλαπάκι σε μία γωνία του μπάνιου. 

Ετσι απέκτησα ένα ωραιότατο φαρμακείο! 

Με την ευκαιρία, έκανα ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στο ντουλάπι του διαδρόμου πριν μεταφέρω τα απαραίτητα στα νέα ραφάκια!

Πάνω του, στόλισα δύο από τις παλιές βεντούζες του μπαμπά. Η μεγαλύτερη φιλοξένησε τις αντίκες…το παλιό θερμόμετρο, την λαβίδα για τις ενέσεις, και την γυάλινη σύριγγα με την βελόνα και το πριονάκι της.  Δίπλα, είναι το παλιό πτυσσόμενο καμινέτο οινοπνεύματος και η ειδική θήκη αποστείρωσης των εργαλείων.  Και μερικά γαλλικά σαπουνάκια φιλοξενήθηκαν μέσα σ’ένα παλιό γυάλινο βαζάκι.

 

Πώς σας φαίνεται το νέο μου φαρμακείο;  
Δεν άξιζε τον κόπο να του δώσω μια νέα ευκαιρία;

Να περάσετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και θα τα ξαναπούμε σύντομα!