Και του χρόνου!

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αη Γιάννη....

αλλάζουν όμως οι καιροί...

πού ν'ανάψουμε φωτιά βραδυάτικα, την παραμονή ...;

δεν ξεχάσαμε όμως να κάψουμε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι μας ανήμερα του Αη Γιαννιού!

(στο barbecue, εννοείται, και αφού ψήσαμε τις ωραιότατες μπριζόλες μας...χα χα χα!)

Εσείς, το τηρήσατε καθώς πρέπει το έθιμο;

Και του χρόνου!!!

The custom of “Klidonas”

The 24th of June is one of the biggest summer festivals of Greek tradition, since the feast of St. John the “Klidonas” is accompanied by the traditional custom of burning the flower wreaths of May and  passing over the fires.

The nickname "Klidonas" comes from the ancient Greek word "κλήδων" (klidon), meaning “the predictor sound” and was used to describe the combination of random and incoherent words during a divination ceremony.

Essentially "Klidonas" is associated with a folk, divination process, which is said to reveal to the unmarried girls the identity of their future husband.

According to custom, on the eve of St. John's celebration, the single girls are gathered in one of the houses of the village and one of them goes to the well to bring the "silent water". It is called that way because she must speak to no one of the way to and back from the well.

At home they pour the water into a clay pot in which each girl throws a personal object, called “rizikari” (coming from the word “riziko” which means destiny). Then they cover up the pot with a red cloth and tie it up while praying to St. John. Afterwards they place the pot in open space, where it stays overnight. On that same night, it is said that the girls will see their future spouse in their dreams .

Meanwhile, on the eve of Saint John celebration also revives the well-known custom with fires: At the village square they light a big fire where everybody burns the flower wreaths they made on Mayday, and over which all the villagers jump. According to the tradition, the fire brings catharsis and people are exempted from evil.

source

This tradition is still celebrated in some villages...

as for me, as you can see, I burned my 1st May wreath in the barbecue!!!

Free style patchwork

Παρ'όλο που μου αρέσουν πάρα πολύ το patchwork και το quilting, μέχρι τώρα περιορίζομαι στο να θαυμάζω τα υπέροχα έργα των 'προχωρημένων' μπλογκοφίλων και δεν έχω επιχειρήσει να φτιάξω κάτι με υφασματάκια σε συγκεκριμένα σχέδια, ή να κάνω  χρωματικούς συνδυασμούς και σχήματα.

Μαξιλάρια έχω ράψει πολλά, και σας τα έχω παρουσιάσει κατά καιρούς, 

  Υφάσματα έχω αρκετά, και έτσι αποφάσισα να ράψω τέσσερα νέα μαξιλάρια για την βεράντα, σε ελεύθερο όμως σχέδιο (free style patchwork), τα οποία και τελείωσα μέσα σε λίγες μόνο μέρες. 

Λουλουδάτα, καλοκαιρινά, χωρίς καπιτονάρισμα, έχουν απλό κλείσιμο φακέλλου στην πίσω πλευρά, -φτιαγμένη από το ίδιο ύφασμα και στα τέσσερα μαξιλάρια-,

(ύφασμα από παλιό καλοκαιρινό κάλυμμα καναπέ)

 ενώ για την μπροστινή τους πλευρά, χρησιμοποίησα διάφορα κομμάτια από υφάσματα.

Στο πρώτο, ένωσα λεπτά και πιό φαρδειά ορθογώνια κομμάτια σε δύο σειρές, και στο τέλος πλαισίωσα το τετράγωνο που σχηματίστηκε με το εμπριμέ ύφασμα της πλάτης.

 Στο δεύτερο, ακολούθησα περίπου το ίδιο στυλ, αλλά δοκίμασα και ένα απλικέ -στην μηχανή εννοείται και εντελώς 'πρόχειρο', θα το έλεγα!!1

 Στο τρίτο, φάνηκα λίγο πιό τολμηρή, και πρόσθεσα τέσσερα τρίγωνα στις πλευρές ενός μεγάλου τετραγώνου το οποίο είχα προηγουμένως πλαισιώσει με μονόχρωμο ύφασμα.

 Στο τέταρτο και τελευταίο, ξέφυγα εντελώς...αφού χρησιμοποίησα ένα κομμάτι από πουκάμισο το οποίο είχα φορέσει πριν από πολλά χρόνια, σ'έναν αγώνα bowling στο Παρίσι, στον οποίο μάλιστα είχα λάβει και έπαθλο για την δεύτερη θέση!!!  (και δεν ήταν η μόνη φορά...!!!)

Η πλάτη λοιπόν του πουκαμίσου, με το κεντημένο logo του περιοδικού και της συνάντησης, όπως και η μπροστινή τσέπη, έμειναν σαν αναμνηστικά πάνω σ'ένα μαξιλάρι!

Στα πλαίσια του ετήσιου συνεδρίου του Γαλλικού Τύπου στο Παρίσι,(στο οποίο συμμετείχα αδιαλείπτως επί 30 χρόνια!), αντί μιάς τυπικής δεξίωσης, όπωςπαρέθεταν άλλοι εκδότες, το περιοδικό Le Point  είχε βρεί αυτόν τον έξυπνο και ευχάριστο τρόπο να ψυχαγωγεί κάθε χρόνο τους καλεσμένους του -καμμιά 40αριά άτομα- με έναν ωραίο μπουφέ ...σε μία αίθουσα του bowling!!!  

Οι φωτογραφίες από άλλες χρονιές της ίδιας διοργάνωσης

Ωραίες αναμνήσεις...!

Και με αυτό το 'αναμνηστικό' μαξιλάρι συμπληρώθηκε το καρέ των νέων δημιουργιών μου!

   

ΦΡΕΣΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Μετά τις γλάστρες, σειρά είχαν κάποια διακοσμητικά του κήπου , με τα οποία πέρασα 2-3 δημιουργικά απογεύματα εν μέσω απομόνωσης λόγω του κορονοϊού.

'Ενα κεραμικό πουλάκι που το είχαμε αγοράσει πριν από χρόνια,  ήταν στολισμένο πάνω στην ψησταριά του κήπου, αλλά είχε πέσει θύμα κάποιας γάτας που το έριξε στο πέρασμά της. 

Πάντα στενοχωριέσαι όταν σπάσει κάτι που το είχες σαν αναμνηστικό από κάποιο ταξίδι, ακόμα κι αν δεν είναι αξίας. Είχαν κολληθεί τότε τα κομμάτια του,  η ουρά του όμως είχε γίνει θρύψαλλα κι έτσι έμεινε παραπεταμένο σε μιά γωνιά.  

Πρόσφατα στο FB είχα παρακολουθήσει ένα βιντεάκι στο οποίο έδειχναν πως μπορείς να φτιάξεις ένα πουλάκι με αλουμινόχαρτο και πηλό.  Αυτό ήταν! δεν περίμενα ούτε λεπτό, έτρεξα και έφερα αλουμινόχαρτο, σχημάτισα μιά αληθοφανή ουρίτσα την οποία στερέωσα σ'ένα ξύλο που έμπηξα μέσα στην τρύπα και την 'έντυσα' με πηλό.  Στην συνέχεια, έφτιαξα ένα μείγμα από στόκο, κόλλα, και χρώμα και πέρασα ολόκληρο το πουλί καλύπτοντας έτσι τις παλιές κολλήσεις. 

  

Ακολούθησε ένα χέρι λευκού χρώματος 

και πάνω του έγιναν σκιάσεις με λίγο μπεζ και λίγο γκρί, τονίστηκαν τα ματάκια του και το ράμφος του

 και το πουλάκι ξαναπήρε την θέση του σε πιό προφυλαγμένο από τις γάτες σημείο. 

Σε έναν κήπο, δεν φταίνε μόνο οι γάτες για τυχόν ατυχήματα σε γλάστρες και κεραμικά διακοσμητικά.

Αν θυμάμαι καλά, το λάστιχο του ποτίσματος ήταν αυτό που τυλίχτηκε γύρω από τον Νικολάκη μας, τον κηπουρό,  ο οποίος, αν και κολλημένος πάνω σε μιά βαρειά πέτρα, έπεσε και έγινε κομμάτια !   

Ευκαιρία να τον επισκευάσουμε λοιπόν κι αυτόν! Δεν θα σας κουράσω με τις λεπτομέρειες...αλλά εδώ δούλεψε ατλακόλ, πηλός και φρεσκάρισμα των χρωμάτων. 

Και τέλος απέκτησε και παρεούλα τις δύο μικρές βοηθούς του, αντί να της έχω χώρια και να κινδυνεύουν να σπάσουν κι αυτές. 

Τις αδίκησα βέβαια λίγο αφού δεν τους φρεσκάρισα τα χρώματά τους, αλλά το έχω στα υπ'όψιν για κάποια άλλη στιγμή. Ο λόγος ήταν πως με περίμενε για επισκευή άλλο ένα σπασμένο διακοσμητικό! 

Ε, μιάς που μάθαμε τον τρόπο, να το φτιάξουμε κι αυτό...έτσι δεν είναι;

'Ενα ζευγάρι 'φραουλάκια'  είχε πάθει μεγάλη ζημιά! 

Και η αλήθεια είναι πως δεν καταλάβαμε πώς και πότε έγινε το έγκλημα του αποκεφαλισμού της φραουλίτσας, ούτε βρέθηκε ποτέ το κεφαλάκι της. Υποψιαζόμαστε πως θα έγινε από απροσεξία κάποιου εργάτη όταν έγιναν έργα διαμόρφωσης στον κήπο, και το κομμάτι θάφτηκε μέσα στα χώματα ενώ το υπόλοιπο πετάχθηκε κάτω από έναν θάμνο, όπου και το ανακαλύψαμε μετά από καιρό.

Πήρα λοιπόν αλουμινόχαρτο, σχημάτισα μιά μπάλα και πιέζοντάς την με τα χέρια μου, της έδωσα το σχήμα του κεφαλιού με το καπελάκι. 

Στην συνέχεια το έντυσα με πηλό συνεχίζοντας να το σφίγγω έως ότου φτάσει στο ίδιο περίπου μέγεθος με το ταίρι του.  Έβαλα  ένα κλαδάκι μέσα στην τρύπα του λαιμού και έμπηξα από πάνω το κεφαλάκι, το οποίο στερέωσα με κόλλα και με ένα κομμάτι πηλού υπό μορφήν γιακά. 

Από πάνω σχημάτισα τα μαλλάκια, τα φυλλαράκια της φραουλίτσας/καπέλλο και με το πίσω μέρος ενός στυλό έκανα τα βαθουλώματα. Αφού στέγνωσε καλά, το έβαψα και το πέρασα μερικά χέρια βερνίκι.     

 

 Το μόνο που δεν πρόσεξα ήταν να κάνω το προσωπάκι πιό λείο, όπως είναι του νεαρού.

Τελευταία, τουλάχιστον για την ώρα, έβαψα και έναν κόκκορα,

 

 ο οποίος, εκτός του ότι είχε ξεβάψει εντελώς από τον ήλιο, 

είχε γίνει ο καψερός και φωλιά για τις σφήκες που μπαινόβγαιναν από μία τρυπούλα (και πάλι δεν θυμάμαι πώς έγινε αυτή η τρύπα). 

Την έκλεισα κολλώντας ένα κομματάκι όστρακου και αφού τον έτριψα με σφουγγάρι και με σύρμα, στην συνέχεια απλά πήρα τα πινέλλα μου και χρωμάτισα τον κοκορίκο!

Γιατί να τα πετούσα όλα αυτά, αφού μπορούσα να τα επισκευάσω;  

Και τους έδωσα μιά παράταση ζωής και πέρασα την ώρα μου δοκιμάζοντας νέες τεχνικές που δεν γνώριζα ή δεν είχα σκεφθεί νωρίτερα.

Η όλη ιστορία μου θύμησε λίγο το "Νοσοκομείο της κούκλας", εκεί που πάς μιά παλιά σου κούκλα εάν σπάσει κάποιο χέρι της, ή της φύγουν τα μαλλιά ή τα μάτια...σίγουρα θα έχετε ακουστά, διότι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο στα χρόνια του πλαστικού και του φθηνού παιχνιδιού, τα νοσοκομεία κούκλας υπάρχουν ακόμα!

Καλή Πεντηκοστή, και καλή Φώτιση από το 'Αγιο Πνεύμα, να έχουμε!