Βρέχει, σταματάει, ξαναβρέχει, και πάει λέγοντας......
Έναν μόνο χαρταετό είδα να υψώνεται στην γειτονιά αλλά και αυτός με το ζόρι προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί στον ουρανό. Γρήγορα τα παιδιά κουράστηκαν και μόλις ξανάπιασε το ψιλόβροχο μαζεύτηκαν στο σπίτι.
Θα έρθουν καλύτερες ηλιόλουστες μέρες και θα γεμίσει ο ουρανός από χαρταετούς.
Ας μην χάνουμε την υπομονή μας...πάντα να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο!
Αυτό κάνω πάντα κι εγώ!
Σας ξαφνιάζει που βλέπετε το ίδιο καδράκι που σας είχα παρουσιάσει σε προηγούμενη ανάρτησή μου?
Ο λόγος είναι απλός... και μιάς και, όπως σας έχω ξαναπεί, μου αρέσει να μοιράζομαι μαζί σας ακόμα και τις αποτυχίες μου, θέλησα να σας δείξω την συνέχεια της περιπέτειας που είχε το συγκεκριμένο καδράκι.
Μπορεί να είχε Αίσιο Τέλος, όπως σας έλεγα τότε, αλλά...με μιά απερισκεψία μου το κατέστρεψα εντελώς.
Πάνω στην βιασύνη μου, και ενώ ξαναπερνούσα με βερνίκι την παιδική κρεμάστρα, πέρασα και ένα χέρι το καδράκι για να γίνει πιό γυαλιστερό.
Μέγα λάθος!!!
Ποτέ δεν περνάμε βερνίκι νερού πάνω από το βερνίκι νεφτιού με το οποίο έχουμε 'σφραγίσει' ένα κρακελέ δύο συστατικών!
'Ηρθε κι απλώθηκε μιά θαμπάδα άνευ προηγουμένου!
Προσπάθησα να το σώσω, ξεπλένοντας το βερνίκι, αλλά χωρίς αποτέλεσμα!
Σέ ένα σημείο μάλιστα έτριψα τόσο δυνατά που του έκανα ένα σκίσιμο. Και από εκεί, τραβώντας σιγά-σιγά, αποκολλήθηκε όλη η εικόνα μαζί με την ακρυλική βάση από το καδράκι!!!
'Ηταν ποτέ δυνατόν να μην επιχειρήσω να το ξαναφτιάξω? Το Bazaar της Βέροιας το περιμένει και το πακετάκι μου πρέπει να φύγει αυτές τις μέρες.
'Ετσι λοιπόν το ξανάφτιαξα! Αυτή την φορά, όχι με transfer αλλά με εκτύπωση του μοτίβου πάνω σε ρυζόχαρτο και ενσωμάτωση με ακρυλικά. Και επειδή 'όποιος καεί με τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι', δεν του έκανα κρακελέ.
'Εχασε λίγο το vintage style που είχε το πρώτο,
αλλά τα πιό έντονα χρώματά του, ίσως ταιριάζουν καλύτερα σ'ένα παιδικό δωμάτιο.
Το πάθημα μου έγινε μάθημα...
το ελπίζω τουλάχιστον, καθώς είμαι και λίγο...ξεχασιάρα, χαχαχα!!!!
Καλά Κούλουμα και Καλή Σαρακοστή σε όλους!