Δυό βαζάκια και μιά Ριρή!

Πρώτη φορά μου συνέβει αυτό!   
Συγγνώμη, παρασύρθηκα, χα χα χα!!!
Να αναρτήσω κάποιο έργο μου στο Facebook πριν το παρουσιάσω εδώ στο blog μου;;;!!! Απαράδεκτο!!!

Παρ' όλο που προσπαθώ να μήν πάθω εξάρτηση από το φατσοβιβλίο, ομολογώ πως το επισκέπτομαι σε καθημερινή βάση, περισσότερο για να παρακολουθήσω τις αναρτήσεις που γίνονται σε διάφορες ομάδες στις οποίες είμαι μέλος (παλιές φωτογραφίες, γενεαλογία, κλπ. όπως και découpage) και βάζοντας τον σύνδεσμο σχεδόν κάθε νέας μου μπλογκο-ανάρτησης. Αρχίζει όμως να με κουράζει αυτό! 'Ασε που ξενυχτάω και δεν μου φτάνει πιά ο χρόνος να περνάω και από τα δικά σας μπλογκοσπιτάκια. 
Ακούς εκεί να ξεχάσω να σας δείξω τα όμορφα βαζάκια μου!!!

  Α, όχι... σκέφτομαι να αραιώσω σιγά-σιγά τις επισκέψεις μου στο Facebook.
Δυστυχώς όμως, διαπιστώνω πως όλο και περισσότερες φίλες δεν έρχονται πιά στο blog εάν δεν δούν πρώτα την 'ειδοποίηση' της ανάρτησης στο Facebook! (Εξαιρούνται βέβεια αυτές που δεν έχουν προφίλ στο facebook).
'Ελα όμως που εκεί ήταν που είδα κάποια πανέμορφα βαζάκια και θέλησα να δοκιμάσω κι εγώ να τα φτιάξω!  Και μπορεί να μην τα κατάφερα και πολύ καλά (έ, δεν έκανα και αντιγραφή!), αλλά έμεινα ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα και ελπίζω τα επόμενα που θα φτιάξω να είναι καλύτερα.  

Το ένα απ'αυτά χαρίστηκε ήδη στην καλή μου φίλη Marie-Paule στην πρόσφατη επίσκεψή της

 'Ομορφα δεν είναι;

 Και ποιά είναι η Ριρή; θα με ρωτήσετε. 
Να σας πώ!

Κόντευε να πάθει κατάθλιψη η καημένη η Κουτσούλα μας, από την μέρα που έχασε και το τέταρτο γατάκι της.  

 Κατ'αρχάς δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί πήγε και τα γέννησε στον κήπο του γείτονα, ο οποίος δεν μένει μονίμως εδώ αλλά έρχεται δύο φορές την εβδομάδα. Ούτε που πήραμε χαμπάρι πόσα ήταν τα γατάκια, και αν τα θήλαζε κανονικά η μητέρα τους. 
'Ετρωγε σ'εμάς και πηγαινοερχόταν μέσα από τα κάγκελλα. 

Μετά από έναν μήνα περίπου μας έφερε δύο γατάκια, όταν ήταν ήδη εξαντλημένα και φανερά μή ανεπτυγμένα. Δεν άντεξαν ούτε δύο μέρες, δυστυχώς... Το τρίτο, μας είπε ο γείτονας πως δεν το ξαναείδε. Όσο για το τέταρτο, μας το έφερε μιά μέρα αργότερα, αλλά και η δική του η κατάσταση ήταν μή αναστρέψιμη παρ' όλες τις προσπάθειες που έκανα να το σώσω, ταϊζοντας το με σύριγγα, κλπ... 'Οταν κατέληξε κι αυτό, η Κουτσούλα, όλη μέρα γύριζε στον κήπο και φώναζε τα γατιά της. 
Μετά κουλουριαζόταν σ'ένα καλάθι και έμενε εκεί ώρες ολόκληρες. Ούτε τροφή ήθελε. 

Μία μέρα μάλιστα την χάσαμε και την ψάχναμε παντού, μέχρι που την βρήκα σφηνωμένη πίσω από την ρίζα μιάς περικοκλάδας και δεν έλεγε να βγεί. Με χίλια ζόρια την ξεγέλασα με κάτι μεζεδάκια και βγήκε.    

Πέρασαν λίγες μέρες - περίπου μία εβδομάδα και κάτι παραπάνω- και ένα πρωί, πηγαίνοντας για ψώνια, σταματήσαμε να ρίξουμε τα σκουπίδια στον κάδο. 'Ακουσα νιαουρίσματα και άρχισα να ψάχνω. Ένα μικρό γατάκι, φανερά πεινασμένο και αδύνατο,  αλλά αρκετά ζωηρό, βγήκε κάτω από τον κάδο και έτρεξε στα πόδια μας.  Αποφασίσαμε να το πάρουμε για να το ταϊσουμε και φυσικά, έτσι πεινασμένο που ήταν, έπεσε με τα μούτρα στο πιάτο και δεν έλεγε να σταματήσει να τρώει.  Η Κουτσούλα μας, το πλησίασε, το μύρισε, αλλά δεν του έδωσε και τόση σημασία.  Φυσικά, το μικρό δεν έφυγε - πού να πήγαινε άλλωστε; έμεινε κοντά μας και σίγουρα μακάριζε την ώρα που το βρήκαμε και το πήραμε.

'Ενα  πρωϊνό, πίναμε τον καφέ μας στην βεράντα και παράλληλα ξεκαθαρίζαμε κάποια πράγματα της αποθήκης.  
Mιά παλιά βαλιτσούλα φάνηκε πολύ ελκυστική στην Κουτσούλα η οποία στρογγυλοκάθισε πάνω της.

Το μικρό την κοίταζε από μακριά.  

 Ευτυχώς που είχα την φωτογραφική μου μηχανή στο τραπέζι και μπόρεσα να αποθανατήσω όλη την φάση που θα δείτε.   

Κατεβαίνει από το πεζούλι, αρχίζει να πλησιάζει...
 
και φθάνει στην βαλίτσα


 Περνούν πέντε λεπτά έτσι, και ξαφνικά παίρνει την απόφαση και σαλτάρει...

 Η Κουτσούλα το κοιτάζει αδιάφορη

 και τότε εκείνο αρχίζει ν'ανεβαίνει πάνω της...

 δείτε την συνέχεια μόνοι σας...





 Και από εκεί που το 'έπαιζε αδιάφορη' γύρισε πιό αναπαυτικά και δέχθηκε να την θηλάσει το γατουλίνι!!!

 Δεν φανταζόμουν κάν ότι θα είχε ακόμα γάλα!!!

 Δεν είναι μυστήριο που άφησε τα δικά της να πεθάνουν ?



 'Ετσι λοιπόν έγινε η υιοθεσία της μικρής...


 Από εκείνη την ημέρα, άλλαξε εντελώς η συμπεριφορά της.

 Τώρα νοιάζεται για το γατάκι της

και είναι όλο αγκαλιές και χάδια μαζί του!!!

Με την φροντίδα μας αλλά και με αυτή της θετής της μητέρας, 
η νέα μας γατούλα μεγάλωσε ήδη αρκετά και είναι πολύ τσαχπίνα και ζωηρή.  

Την βαφτίσαμε Ριρή!

Ζητώ άλλη μιά συγγνώμη για την εμφάνιση της γραμματοσειράς σ'αυτή την ανάρτηση! Με παιδεύει εδώ και ώρες!!! 

Ελπίζω να μην είναι πολύ κουραστική η ανάγνωση για σάς!