Χρόνια πολλά!

Πιστή στην υπόσχεσή μου να σας δείξω τί άλλο έφτιαξα με το τυρκουάζ χρώμα 
που είχε περισσέψει από το ξύλινο κουτί,
επανέρχομαι μ'αυτό το καδράκι, για το οποίο ακολούθησα την ίδια τεχνική. 

Χάραξα το ξύλο για να δώσω την αίσθηση ότι πρόκειται για σανιδάκια, 
το έβαψα και το παλαίωσα με κρακελέ country και καφέ πατίνα. 
Τα λουλούδια έγιναν ανάγλυφα με την χρήση διάφανης ακρυλικής πάστας 
κάτω από την χαρτοπετσέτα.

Ένα κουτί από βαζάκια chutney που συνόδευαν το Χριστουγεννιάτικο φουά-γκρά,

μετατράπηκε σε κασετίνα,

ενώ, ένα παλιό μικρό συρταράκι που περιείχε κάποτε εργαλεία, 

έγινε μια ωραιότατη εταζερούλα

για τα διάφορα μπουκαλο-βαζάκια του decoupage.

Το μικρό γουδί που περίμενε τόσον καιρό σε μιά γωνιά, ντύθηκε κι αυτό στα τυρκουάζ,

όπως και ένα κεσεδάκι από γιαούρτι

αλλά και μιά φέτα ξύλου
 

Μπροστά στις υπέροχες φωτογραφίες με τα γλαροπούλια που μας έδειξε χθές η φίλη μας η Δήμητρα, δεν θα τολμούσα να δείξω τις δικές μου. Πρόσεξα όμως ότι πρόκειται για άλλο είδος γλάρων), κι έτσι σας παρουσιάζω και τους δικούς μου, τόσο στην παραλία μας,

 

 

Ασημόγλαρος (της Μεσογείου) Larus michahellis

 όσο και στις παλιές αλυκές, όπου τους αρέσει να τσαλαβουτούν στις λιμνούλες 

που δημιουργήθηκαν από τις δυνατές βροχές.

Με μιά πανέμορφη εικόνα της Παναγίας, φτιαγμένη με κρακελέ και decoupage, 
και δωρισμένη από την καλή μου φίλη Marie-Paule, 
εύχομαι χρόνια πολλά σε όλες και όλους τους εορτάζοντες, 
καθώς και για την εθνική μας επέτειο,

και αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στον αδελφό μου, Pierre-Ange (Πέτρο-Ευάγγελο), 
που είχε χθές τα γενέθλιά του  και σήμερα γιορτάζει το δεύτερο όνομά του.

πριν από 60 χρόνια!!!

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τα σχόλια και τις ευχές 
που μου αφήσατε στην προηγούμενη ανάρτηση!

 Καλά να περάσετε !

'Ολα καλά!

Πέρασαν 15 ημέρες χωρίς να κάνω ανάρτηση και μόνο χθές παρασύρθηκα από την ομορφιά της ανεμώνης και μπόρεσα να φορτώσω μερικές φωτογραφίες για να λάβω μέρος στην πρόσκληση Life Images της Μαρίας.   Χθες ήταν και η πρώτη μέρα που μπόρεσα να πάω μια βόλτα στην παραλία και επιστρέφοντας σταμάτησα στο ρεματάκι με τις ανεμώνες.

Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, όταν θέλησα να προλάβω 
τα "Μολύβια" πριν τελειώσει η έκθεση με τα έργα των μαθητριών της Μαρίας Βιλλιώτη, 
αφού δεν είχα μπορέσει να πάω στα εγκαίνια.

 

Τρίτη μεσημεράκι, συναντηθήκαμε με την καλή μου φίλη Marie-Paule στο Μοναστηράκι και διαβαίνοντας τα δρομάκια του Ψυρρή, φτάσαμε στο Boo Art Cafe. Μία παλιά συνάδελφος του άντρα μου βρέθηκε στον δρόμο μας, θυμήθηκαν τα παλιά, και μέχρι να τελειώσουν την κουβέντα τους, οι υπόλοιποι προχωρήσαμε και 'τρυπώσαμε' σ'ένα κατάστημα με κορδέλλες και δαντέλλες απέναντι από το Cafe. Ωσπου να διαλέξουμε δυό-τρία πραγματάκια, η κουβέντα τους είχε τελειώσει, ο Νίκος δεν μπήκε στο κατάστημα αλλά προχώρησε στην έκθεση, συνάντησε την Βίκυ, θαύμασε τους πίνακες και κατέβηκε στο μπαρ να μας περιμένει πίνοντας μια μπυρίτσα. Ανεβήκαμε κι εμείς με την σειρά μας, βρήκαμε την Βίκυ, 

πιάσαμε την κουβέντα, ευχαριστηθήκαμε με τα πανέμορφα έργα των "μαθητριών" 
και κατεβήκαμε στο μπάρ. 
Θέλησα να τραβήξω μια φωτογραφία του χώρου και τότε 

πρόσεξα τον Νίκο, κάτωχρο, να κάθεται κρατώντας το κεφάλι του στο καναπεδάκι της γωνιάς.    Για να μη μπαίνω σε λεπτομέρειες, ένα λιποθυμικό επεισόδιο που ακολούθησε μας οδήγησε λίγο αργότερα , μετά από δική μου επιμονή,  στο ιατρικό κέντρο, 
όπου τον κράτησαν για 24ωρη παρακολούθηση!   
Δόξα τω Θεώ, όλες οι εξετάσεις του ήταν πολύ καλές. 
Οι γιατροί απεφάνθησαν ότι η απώλεια συνείδησης προήλθε 
από το σοκ της...παγωμένης μπύρας που έπεσε στο εντελώς άδειο στομάχι του!

Την ίδια ημέρα, οι εξετάσεις της μαμάς μου έδειξαν πολύ χαμηλό αιματοκρίτη και ο γιατρός συνέστησε εισαγωγή σε νοσοκομείο! Χρειάστηκαν τρείς μονάδες αίματος (έτρεξαν αμέσως τα παιδιά για την γιαγιά τους όπως και ο ανηψιός μας), όμως η γιαγιά έχει σπάνια ομάδα αίματος κι έτσι πέρασαν λίγες μέρες μέχρι να βρεθεί και να  σταλεί το κατάλληλο αίμα από την Αιμοδοσία του Τζανείου και η εισαγωγή της έγινε την Δευτέρα.  'Οπως καταλαβαίνετε, έμεινα πολλές ώρες κοντά στην μαμά μου, διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο, η σύνδεση internet του νοσοκομείου δεν ήταν και τόσο καλή για να μπορώ να περνάω την ώρα μου σερφάροντας,  και έτσι βρέθηκα να χαζεύω με τις ώρες, πότε από το παράθυρο και πότε προς την κανάτα και το ποτήρι πάνω στο κομοδίνο!   
 
Τότε μου ήρθε η ιδέα! Επηρεασμένη και από τα όμορφα έργα των 'μαθητριών', 
την επομένη το πρωϊ έφτασα εξοπλισμένη με χαρτί και μολύβια ακουαρέλλας...
ότι βρήκα πρόχειρο δηλαδή, όχι σπουδαία πράγματα, 
αφού έμενα στο σπίτι του γιού μου εκείνες τις μέρες!  
Κι έτσι προέκυψαν μερικά δικά μου  'έργα', εντελώς απλοϊκά θα τα έλεγα, 
αλλά που με απασχόλησαν τουλάχιστον δημιουργικά.
Η κανάτα και το ποτήρι έκαναν την αρχή, αν και ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα
τα ασπρόμαυρα, και τα σκιτσάρισα λίγο βιαστικά...

Μετά, το έριξα στα λουλούδια...

 δεν κάνω κι άλλο ένα, σκέφθηκα...

Από πού εμπνεύστηκα; απλούστατα, από δύο χαρτοπετσέτες που βρέθηκαν μέσα στην τσάντα μου!

 Στο μπλοκάκι μέσα ήταν και μιά παλαιώτερη ακουαρέλλα που είχα κάνει πέρυσι

Λίγο πριν συμβούν όλα τα παραπάνω 'ωραία', είχα μισο-τελειώσει κάποια έργα 
με decoupage και από προχθές που επέστρεψα στο σπίτι, 
τα τελείωσα ανυπομονώντας να σας τα δείξω.

Είχα θαυμάσει στο FB  ένα έργο κάποιας πολωνέζας

  

http://stonogi.blogspot.co.uk/2015/02/ramka-w-deche.html

και  προσπάθησα να φτιάξω κι εγώ κάτι ανάλογο.

Από καιρό περιφερόταν στο αποθηκάκι μας ακόμα ένα κουτί φτιαγμένο από τον μπαμπά μου πριν από...να πώ 40 χρόνια...και λίγα θα είναι!!! Ήταν βαμμένο με λευκή λαδομπογιά αλλά σε πραγματικά άθλια κατάσταση, ξεχαρβαλωμένο, με σπασμένους μεντεσέδες, και με ένα σπάσιμο στην πίσω πλευρά.
 Είχα σκεφθεί να το φτιάξω στην μνήμη των γενεθλίων του που ήταν στις 11 Μαρτίου.

Το κόλλησα, το στοκάρισα, το βίδωσα, το έτριψα...

Ετοίμασα το τυρκουάζ χρώμα αναμιγνύοντας λευκό ακρυλικό, λίγο μπλέ και ελάχιστο κίτρινο

 

και στην συνέχεια, ακολουθώντας το tutorial, χάραξα το κουτί για να φαίνεται σαν να είναι από σανιδάκια,  το έβαψα με σκούρο καφέ χρώμα και μαύρο πάνω στις χαραγματιές και το πέρασα με κρακελέ ενός συστατικού weathered wood και τέλος με το τυρκουάζ χρώμα και με καφέ πατίνα.

  
έκανα decoupage  με τριανταφυλλάκια από ριζόχαρτο, τα τόνισα με ρελιέφ και πατίνες, συμπλήρωσα με ένα καφέ stencil στο πάνω μέρος

και του κόλλησα μια μώβ δαντελίτσα γύρω-γύρω 
(στενή στο καπάκι και πιό φαρδειά στο κάτω μέρος)

 και μια ξύλινη πεταλουδίτσα κάτω από το κούμπωμα  

(τώρα που το βλέπω, θα πρέπει να το τρίψω λίγο για να καθαρίσει...)

 

 

Τί λέτε; Κατάφερα να του δώσω το look της κορνίζας; 
Και μιάς και μου περίσεψε αρκετό τυρκουάζ χρώμα, συνέχισα και με άλλα αντικείμενα, 
τα οποία όμως θα σας δείξω σε επόμενη ανάρτηση.

Σας εύχομαι ένα καλό Σαββατοκύριακο!

  

Κόκκινο ή Μωβ;

Στην πρωϊνή μας βόλτα στην παραλία, 

το μάτι μου έπεσε σε μια μοναχική και μικροσκοπική μώβ ανεμώνη. 

Μου φάνηκε πολύ περίεργο να βρεθεί μία και μοναδική ανεμώνη, 

και μάλιστα μώβ, μέσα στο γκαζόν του παραλιακού πάρκου.

 Οι περισσότερες, στην περιοχή μας, είναι κόκκινες

 μερικά λειβάδια κοκκινίζουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, 

όπως το μικρό ρέμα κοντά στο σπίτι.

 Εκεί μάζεψα λίγες ανεμώνες χθες το μεσημέρι

 και τυχαίνει αρκετές φορές χωρίς να το θέλεις, 

να τραβήξεις λίγο παραπάνω, και να βγεί ολόκληρη η ριζούλα.

Το ίδιο αναπάντεχα, όπως στην παραλία, εμφανίζεται μπροστά μου 

μια μοναχική μώβ, πραγματικά πολυ μικρότερη από τις άλλες.

'Ενας θόρυβος μέσα στους θάμνους μ΄έκανε να γυρίσω...

'λες να είναι κάποιο φίδι;' ανησύχησα.

Δεν ήταν παρά μιά κυρά-χελώνα, που κοντοστάθηκε να μου ποζάρει

 και μετά συνέχισε τον δρόμο της μέσα στα χορτάρια.

Γύρισα στο σπίτι, και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν 

οι 'δικές μου' ανεμώνες, αυτές που πρόβαλαν από την γή πριν λίγες μέρες.  

Τις είχα μεταφυτέψει πέρυσι, όταν ξεριζώθηκαν μερικές καθώς τις μάζευα σ'ένα χωράφι.

Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσα ότι είχαν 'πιάσει' και τις είδα ανθισμένες.

Παραδίπλα ήταν και η δική μου κυρά-χελώνα, αυτή  που πριν από πολλά χρόνια, 

είχε τρυπώσει μόνη της στον κήπο μας και από τότε δεν ξανάφυγε.

Στον κήπο βέβαια έχουν ανθίσει οι φρέζιες

και ανάμεσα στα κίτρινα τριφύλλια (τις ξυνίθρες...που τόσο πολύ αρέσουν στις κότες μας)

είναι και μερικά με διπλά άνθη, που μοιάζουν με όμορφα τριανταφυλλάκια 

και που δύσκολα σε κάνουν να τα θεωρείς ζιζάνια του κήπου για να τα ξεριζώσεις.

 Οι κατακόκκινες ανεμώνες στολίστηκαν μέσα στην παλιά τσαγιέρα,

  ενώ η μοναδική μώβ, μοιάζει να  ξεπροβάλλει από το στόμιό της.

 Μερικές ακόμα, στολίστηκαν στο λιτό λευκό βαζάκι πάνω στο τζάκι

 με φόντο τον όμορφο πίνακα με τις...ανεμώνες!

 Ενώ αυτές που ξεριζώθηκαν, περιμένουν στο παράθυρο της κουζίνας 

να μεταφυτευτούν σε κάποιο παρτέρι του κήπου, με την ελπίδα να 'πιάσουν' κι αυτές.

Μ'αυτή την ανάρτηση συμμετέχω κι εγώ στο Life Images, της Μαρίας μας.