'Ηταν πολύ μικρή η Αθηνούλα όταν πήγε σε μία εκδήλωση, όπου για πρώτη φορά έπιασε στα χέρια της δαχτυλομπογιές και ενθουσιάστηκε να "ζωγραφίζει" μ'αυτές. Σαν μικρό παιδάκι, και παρόλο που της φόρεσαν εκεί μιά ποδίτσα, λέρωσε το μπλουζάκι της με τους παιδικούς ήρωες τους οποίους τότε άρχιζε να γνωρίζει και να αγαπάει.
Δυστυχώς, οι μπογιές δεν έφευγαν με τίποτα, όσες φορές κι αν πλύθηκε το μπλουζάκι...ούτε και με λευκαντικό. Μικρό το κακό, θα μου πείτε... τα μωρά λερώνονται συνέχεια και τα αλλάζουμε, και φυσικά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα που όλο και χρειάζονται καινούργια ρουχαλάκια. Το μπλουζάκι φορέθηκε μέσα στο σπίτι για λίγες ακόμα φορές αλλά δεν πετάχτηκε, διότι στο μεταξύ η Αθηνά είχε ήδη μάθει να λέει: "το πάμε γιαγιά φιάξει", αφού η γιαγιά ήξερε να κολλάει ότι είχε σπάσει και να φτιάχνει ότι είχε χαλάσει.
Κι έτσι, μία μέρα, μου το έφεραν μήπως και μπορέσω να κάνω κάτι με αυτό.
'Ε καλά τώρα... παιχνιδάκι για την γιαγιά!
Η έμπνευση της στιγμής, ως συνήθως... με οδήγησε στο να σκεφτώ το patchwork και έτσι αποφάσισα να κόψω δύο λωρίδες από την μπροστινή και την πίσω παράσταση και να τις ενώσω με άλλα υφάσματα για να φτιάξω ένα μαξιλαράκι. Σ'ένα πακέτο που είχα λάβει πέρυσι από την φίλη μας την Craftartista (σ'ευχαριστώ πολύ πολύ Μία μου!!!) είχε δύο κομμάτια από παιδικά υφάσματα τα οποία δεν είχα βρεί ακόμα την ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσω. 'Εκοψα λοιπόν δύο λωρίδες από το ένα ύφασμα, και τις ένωσα με άλλες δύο από ένα τζήν πουκάμισο που κρεμόταν στην ντουλάπα εντελώς αφόρετο, παρεμβάλλοντας τις λωρίδες με τους ήρωες του Ντίσνεϊ.
Και ενώ είχα στον νού μου το μαξιλαράκι, ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω μιά απλή τσαντούλα πλάτης, ένα drawstring bag. Χρειάστηκε μόνο να δώ δυό-τρείς φωτογραφίες για να καταλάβω πώς έπρεπε να περάσω τα κορδόνια
και σε μιάμιση ωρίτσα η τσαντούλα ήταν έτοιμη.
Με την ευκαιρία, έφτιαξα και ένα ασσορτί scrunchy για τα μαλλάκια της...ξέρετε, αυτά τα ντυμμένα με ύφασμα λαστιχάκια, αφού είχα ήδη ράψει άλλα δύο για μαμά και κόρη.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάρηκε όταν είδε ότι είχα χρησιμοποιήσει τα κομμάτια από το παλιό της μπλουζάκι. Χρειάστηκε μόνο να της κοντύνω λίγο τους ιμάντες αλλά με δύο κόμπους έγινε η δουλειά.
Την επομένη το πρωί, διάλεξε μόνη της να φορέσει μία άλλη μπλουζίτσα με τους αγαπημένους της ήρωες και ζήτησε από την μαμά της να πάει στο σχολείο με την καινούργια της τσάντα.
Και πόζαρε μόλις βγήκε στο πεζοδρόμιο για να μου στείλουν φωτογραφίες από το κινητό.
Δεν είναι υπέροχη η γλυκούλα μας;
