Από το ένα συρτάρι στο άλλο....

 Και ένα , και δύο, και τρία συρτάρια... Και όχι μόνο !

Δώδεκα είναι τα συρταράκια του παλιού ρολ-τοπ που με ακολουθεί εδώ και σαράντα περίπου χρόνια, από σπίτι σε σπίτι. 

 

Σε κάθε μετακόμιση, αγνοούσα την γκρίνια του άντρα μου που θα προτιμούσε να το πετάξει στα σκουπίδια. «Τι την θέλεις την παλιο-αντίκα?»  μου έλεγε κάθε φορά.  Κι όμως, αυτά τα συρταράκια είναι γεμάτα από αναμνήσεις...από τα παιδικά και τα νεανικά μου χρόνια έως και τα πιο πρόσφατα. Τίγκα  στις φωτογραφίες και στα σουβενίρ....από το σχολείο, τον οδηγισμό, τις διακοπές, τις σπουδές, τα μωρά, τα οικογενειακά και επαγγελματικά ταξίδια. Πόσες φορές δεν είπα να καθίσω να καθαρίσω τα συρτάρια....αλλά κάθε φορά, χάζευα το περιεχόμενο, αναπολούσα τα παλιά και ξανάκλεινα το έπιπλο. Και τον τελευταίο καιρό,  κάθε φορά που το άνοιγα, τα συρταράκια μου θύμιζαν την Ρένα και την πρόσκληση-πρόκληση για τα 100 συρτάρια.

Μα, τί πιστέψατε από τον πρόλογό μου ????  

Ότι έβαλα χέρι στα συρταράκια ?

Ότι έφτιαξα όχι μόνο ένα αλλά και περισσότερα ??

 ‘Όχι βέβαια ! Δεν υπέκυψα στον πειρασμό  !!   Αυτό θα ήταν ιεροσυλία για μένα!

 Άστε που εάν χρησιμοποιούσα μερικά συρταράκια,  ο άντρας μου θα είχε πλέον κάθε λόγο να κομματιάσει το έπιπλο και να το ρίξει στο τζάκι για να κάνει και οικονομία στα κούτσουρα.....

 

Το συρτάρι «της Ρένας» το βρήκα στον δρόμο, δίπλα σε έναν κάδο.... πετάχτηκα από το αυτοκίνητο την ώρα που ήταν σταματημένο στο κόκκινο φανάρι και απλά το πήρα.... Τί κι αν με κοίταξαν περίεργα οι περαστικοί ?? Μισή ντροπή δική τους και μισή δική μου! Μόλις άναψε ο «Γρηγόρης»  με έχασαν από τα μάτια τους. Χαχαχα!!!!  Φαντάζεστε κάποιος απ’αυτούς να βρεθεί στην έκθεση των συρταριών στην Θεσσαλονίκη ?!  Τότε θα καταλάβει τον λόγο της αρπαγής του συρταριού....

μπορεί και να με αναγνωρίσει εάν με δει εκεί. Το σκέφτομαι και γελάω μόνη μου...!

 Έτσι λοιπόν, μία μέρα, και ενώ, στο μεταξύ, είχα σκεφθεί άλλο θέμα για το συρτάρι μου, μου ήρθε η ιδέα να ‘αξιοποιήσω’, για καλό σκοπό, μερικούς από τους κρυμμένους θησαυρούς μου και να τους μεταφέρω από το ένα συρτάρι στο άλλο (εξ ού και ο τίτλος αυτής της ανάρτησης),  

Και  τα σχολικά αναμνηστικά ήρθαν και ‘κόλλησαν’ πάνω στα φύλλα του παλιού λεξικού, στις φωτογραφίες, στα απομεινάρια φυτολογίων, και άλλες εικόνες ενός σχολείου μίας άλλης εποχής. 

 

 

Ελπίζω και εύχομαι να μείνουν  κολλημένα για αρκετά χρόνια ακόμα μέσα και πάνω σ’αυτό το «καινούργιο» συρτάρι που τα φιλοξένησε 

  και κάποιοι νεότεροι μαθητές να τα βλέπουν και να συνειδητοποιούν ότι παρ’ όλο που ζούμε πλέον στην εποχή των υπολογιστών, των κινητών τηλεφώνων, των ψηφιακών μηχανών,

  τα μολύβια, τα κραγιόνια, οι μπογιές,

 

 η γόμα, η ξύστρα, ο χάρακας, δεν μπορούν έτσι εύκολα να εκλείψουν.....  

 

Εύχομαι η έκθεση των συρταριών να έχει καλή επιτυχία! . 

 

Ευχαριστώ την αγαπημένη μας Ρένα για την πρόκληση/πρόσκληση συμμετοχής μας και φυσικά για όλη την οργάνωση και την προσωπική εργασία που προσφέρει για την πραγματοποίηση αυτής της έκθεσης.

Πρίν κλείσω, θέλω να ευχαριστήσω την Πέπη και την Βιργινία για τις λίγες αλλά ωραίες ώρες που περάσαμε μαζί χθές το απόγευμα. 
Χάρηκα πάρα πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να τις γνωρίσω από κοντά και τις ευχαριστώ για τα υπέροχα δώρα που μου χάρησαν και που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. 

Λουλούδια και ένα υπέροχο Πασχαλινό αυγό από την Πέπη

Μυρωδάτα σαπουνάκια  και μία γλυκειά υφασμάτινη καρδούλά από την Βιργινία

 η οποία, εκτός από μία γευστικότατη σοκολατόπιτα,  μου έφερε και κάτι άλλο, που θα το δείτε όμως σε προσεχή ανάρτησή μου.


Τέλος, μ'αυτό το πρωτότυπο Πασχαλινό Αυγό που έφτιαξα από μία άδεια ινδική καρύδα (!)
θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους φίλους και όλες τις φίλες της υπέροχης μπλογκογειτονιάς μας,
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα, Καλό Πάσχα 
και Καλή Ανάσταση !!

Με πολλή αγάπη !!!