Κουτί, κουτί, κουτί....και τί κουτί,κουτί !

Αν με ρωτήσετε 'μα, πόσα κουτιά είχε φτιάξει ο πατέρας σου?' 

δεν θα ξέρω να σας απαντήσω...

Συνέχεια ανακαλύπτω κι άλλα στο σπίτι της μητέρας μου.  

Κι ενώ πολλά απ'αυτά τα χρησιμοποιεί και είναι σε καλή κατάσταση, 

είναι και μερικά που με τα χρόνια ξεκόλλησαν, έσπασαν, πάλιωσαν και κατέληξαν στην γνωστή πιά αποθηκούλα της.  

Βλέπετε, το 'δεν πετάμε τίποτα' μάλλον δεν είναι πολύ καινούργιο στην οικογένειά μας! 

Σόϊ πάει το βασίλειο! 

Κι αφού βρήκα ένα κουτάκι εντελώς διαλυμένο, 

 

ε, να μην το επισκευάσω και να μην το κρατήσω σαν ενθύμιο του μπαμπά μου?  

Το κόλλησα, το κάρφωσα, το έπλυνα,  και του έκανα decoupage στο καπάκι μόνο, φρεσκάροντας με βερνίκι το κάτω μέρος, για να μην γίνει και εντελώς αγνώριστο!

Το εφφέ της παλαίωσης με πατίνα πάνω από το κρακελέ με ενθουσίασε.

Μανιώδης καπνιστής ήταν ο Monsieur Nestor, παρά τα τρία εμφράγματα που είχε πάθει,

και τέτοια κουτάκια, τα θυμάμαι από μικρή πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, που τα άνοιγε για να πάρει ένα τσιγάρο ή να προσφέρει σε κάποιον μουσαφίρη.

 

Και δεν του έφτανε το ένα κουτάκι, λίγο καιρό αργότερα έφτιαχνε κι άλλο ένα για το κομμοδίνο του, και ακόμα ένα που είχε χώρισμα και θέση για το σπιρτόκουτο... 

Ω, ναί, καλά καταλάβατε...βρήκα κι άλλα δύο !

 αλλά σκέφθηκα να μην τα κάνω όλα ίδια, κι έτσι σ'αυτό κόλλησα 

όμορφα ρόζ λουλουδάκια από χαρτοπετσέτα, 

 διατηρώντας πάντα το σώμα του κουτιού με το βερνίκι του.

 όπως και στο τρίτο, στο καπάκι του οποίου κόλλησα ριζόχαρτο και έκανα κρακελέ One Step με χρυσή πατίνα στις ρωγμές. 

Τώρα, με τί θα τα γεμίσω εγώ, δεν έχει καμμία σημασία. 

Αρκεί που τα βλέπω κάθε μέρα και μου τον θυμίζουν.