My small desk - Το μικρό μου γραφείο

Hello my friends,

This is my second participation to the 'game' which was launched by my dear blog-friend Rena regarding old and vintage items.

I believe each one of us  has at least a couple of old things at home, either coming from beloved persons (parents, grandparents, etc.) or from our childhood, carrying special memories, or even bought at various antique shops or flee markets.  

Today, I will show you my small desk in the library, which carries some family heirlooms. This is where I sit to write a letter or a card  to the few dear friends with whom I do not have the chance to communicate by e-mail. 

_____________

Στον αιώνα του internet η γραπτή αλληλογραφία έχει πλέον σχεδόν εκλείψει. 

Ομολογώ οτι κι εγώ έχω πέσει στην παγίδα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μέσω του οποίου είμαι σε πολύ πιό συχνή επαφή με φίλους και συγγενείς του εξωτερικού.  

Ακόμα και οι Χριστουγεννιάτικες κάρτες είναι πιά μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού αφού ανταλλάσουμε 'ηλεκτρονικές' ευχές.  Κι όμως, είναι τόσο ωραίο να λαμβάνεις ή να στέλνεις μιά χειρόγραφη επιστολή ή μία ευχετήρια κάρτα !

Μιά τέτοια κάρτα έφτασε στα χέρια μου λίγο καθυστερημένα, μόλις προ ημερών,  από μιά παλιά συνεργάτιδα και φίλη στην Γαλλία.

Την είχα συναντήσει για τελευταία φορά στο Παρίσι πριν από δύο χρόνια και από τότε είχαμε 'ψιλοχαθεί'.  Μου έστειλε λοιπόν τις ευχές της και τα νέα της  και ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να καθήσω στο laptop και να της γράψω ένα ολόκληρο 'κατεβατό' με τα δικά μου νέα,

συνειδητοποίησα ότι δεν θα ήταν σωστό να μην της απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. 

Κάθησα λοιπόν στο γραφειάκι μου και της έγραψα ένα χειρόγραφο γράμμα.

Σε μιά γωνιά της βιβλιοθήκης το μικρό γραφείο, όντως σε προσκαλεί να καθήσεις και να γράψεις μια επιστολή.  

 Δεν το έγραψα με κονδυλοφόρο...........

 

 κρυστάλλινο μελανοδοχείο (αγνώστου προέλευσης και ηλικίας)

ούτε με πένα και μελάνι,

Αντίκα, διπλό μαρμάρινο μελανοδοχείο φτιαγμένο με οβίδες των Βαλκανικών Πολέμων

1912-1913, πριν από ακριβώς 100 χρόνια !!!

Δίπλα τους, πάνω στο γραφείο,  είναι αυτό το όμορφο κουτί

δεν ξέρω εάν είναι από την Βιέννη (σαν της Ποδηλάτισσας, χαχαχα!) αλλά μου το χάρισε μιά αυστριακή φίλη της μαμάς μου όταν ήμουν 12 ετών, αντίκα δηλαδή κι αυτό!!! 

Σε επόμενη ανάρτηση θα σας δείξω τί κρύβει μέσα του !!!

Αύριο θα πάω να στείλω το γράμμα στην φίλη μου.  Στο ταχυδρομείο θα το ζυγίσουν ηλεκτρονικά και όχι σε μία τέτοια  παλιά ζυγαριά επιστολών

Θα μπορούσα να της τηλεφωνήσω...αλλά μου έγραφε στην κάρτα της ότι θα λείπει από το Παρίσι αυτό το διάστημα...

στ'αλήθεια, αυτό το τηλέφωνο λειτουργεί ...αλλά έτσι που έχουν γίνει οι αριθμοί, δεκαψήφιοι, σου πιάνεται το δάχτυλο ώσπου να τους σχηματίσεις στο καντράν...και δεν έχει και αναγνώριση κλήσεων...χαχαχα !!!

το αμπαζούρ είναι φτιαγμένο από τον μπαμπά μου από το πόδι ενός παλαιού σπασμένου τραπεζιού (ανακύκλωση πριν από 50 χρόνια !!!) και το 'καπέλλο' ραμμένο και στολισμένο από την μαμά μου  με μία πολύ παλαιά γαλλική δαντέλλα.

Το υπόλοιπο κομμάτι από το πόδι του τραπεζιού έγινε ένα δεύτερο αμπαζούρ. 

Και μιάς και μπήκα στην βιβλιοθήκη, να σας δείξω κι άλλη μία πραγματική 'αντίκα'.

Το Μέγα Ωρολόγιον του παππού μου, από ελληνικό τυπογραφείο της Βενετίας του 1882 !

Στις τελευταίες σελίδες είναι γραμμένες προσευχές και ένα κομμάτι από τους Χαιρετισμούς, με διαφορετικούς όμως χαρακτήρες και αρκετά ανορθόγραφα. Τα δε στοιχεία του παππού Διονύση...διπλογραμμένα -με μολύβι κι από πάνω με μελάνι-, πολύ ανορθόγραφα...τα είχε γράψει μόνος του σε μικρή ηλικία? τα έγραψε ίσως η μητέρα του? ή μήπως κάποιος νονός που του χάρισε το βιβλίο? Αυτό, βέβαια δεν θα το μάθω ποτέ...

Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο παιχνίδι της Ρένας

Εσείς, έχετε παλιά κι αγαπημένα αντiκείμενα στο σπίτι σας ?

Ελπίζω να περάσατε μια ευχάριστη Τσικνοπέμπτη και σας εύχομαι 

καλό Σαββατοκύριακο και καλές Αποκριές !