Χρόνια Πολλά! Χριστός Ανέστη! Παλαιά αγαπημένα και ένας κουμπαράς!

Γιορτή της Μητέρας χθές, κι εγώ την πέρασα κοντά της ολόκληρη την ημέρα,  όπως κάθε Κυριακή εδώ και ενάμιση χρόνο, από τότε που η μετακίνησή της κατέστη αδύνατη. 

Ένα μπουκέτο λουλούδια από τον κήπο μου ήξερα ότι ήταν το μόνο δώρο που θα την έκανε να χαμογελάσει κι εκείνη με φίλησε και μου αντευχήθηκε 'επίσης'. 

Εύχομαι κι εγώ, έστω και καθυστερημένα, Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου. 

Δεν σας έχω ακόμα ευχηθεί Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη!   Και δεν απάντησα καθόλου στα σχόλιά σας της τελευταίας μου ανάρτησης και στις ευχές σας. Σας ευχαριστώ πολύ! Να με συμπαθάτε αλλά, για μάς το φετεινό Πάσχα ήταν 'δύσκολο' και δεν είχε τίποτα που να μας θυμίζει τον 'παλιό καλό καιρό', τότε που μαζευόμασταν όλοι και σουβλίζαμε το αρνί και διασκεδάζαμε με γέλια, τραγούδια και χαρές.  Η κόρη μου με το καλό της και με άλλο ένα ζευγάρι φίλων, έκαναν Πάσχα στο όμορφο και γραφικό Γαλαξείδι μας.  Ο γυιός μου με τον άντρα μου πήγαν μόνοι τους στην Ανάσταση και έφεραν το 'Αγιο Φώς ενώ εγώ με τον αδελφό μου μείναμε με την μητέρα μας που ήταν στο κρεββάτι.  Καταφέραμε και  την είχαμε μαζί μας στο Πασχαλινό τραπέζι. Αργότερα, πήγαμε στην εξίσου ανήμπορη (από κάταγμα ισχίου) πεθερούλα μου που ζεί πλέον με την οικογένεια του κουνιάδου μου, ενώ καθ'οδόν περάσαμε και από το Νοσοκομείο να δούμε μια αγαπημένη θεία η οποία, δυστυχώς, μας άφησε χρόνους την ίδια νύχτα ξημερώματα της Λαμπροδευτέρας και την αποχαιρετίσαμε την Τετάρτη.   

Αυτά έχει η ζωή και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. 

Εύχομαι η Ανάσταση του Κυρίου να δίνει υγεία, αγάπη, χαρά και ομόνοια σε όλους σας και στις οικογένειές σας.

Πάνω από το κρεββάτι της μαμάς μου, υπήρχε πάντα αυτός ο όμορφος σταυρός κεντημένος από την Γαλαξειδιώτισσα θεία Ευσταθία, την αδελφή του παππού μου, όπως γράφει στην πίσω του πλευρά.

Και από κάτω βρίσκεται ένα μικρό παλαιό εικόνισμα κρεμασμένο με μιά λευκή κορδελίτσα.

Πραγματικά, δεν γνώριζα πόσο παλαιό ήταν. Όταν το πήρα στα χέρια μου χθες για να το δώ από πιό κοντά, 

το γύρισα από πίσω και τί να δώ?! 

Τα ονόματα της θείας Πηνελόπης και του θείου 'Αλκου που έφυγαν νιόπαντροι από την Σμύρνη παίρνοντας προφανώς μαζί τους το μικρό αυτό εικόνισμα στο οποίο φαντάζομαι ότι λίγο αργότερα σημείωσαν την ημερομηνία της καταστροφής, 14 Σεπτεμβρίου 1922.  

Αν και δεν πρόλαβα την προθεσμία για τα παλαιά κι αγαπημένα της Ρένας μας (άρχισα να γράφω αυτήν την ανάρτηση αφού επέστρεψα στο σπίτι μετά τις 11.30μμ!), νομίζω ότι άξιζε τον κόπο να σας τα δείξω. 

 Πριν από λίγο καιρό σας είχα πεί ότι είχε χαλάσει ο υπολογιστής μου. Παρ'όλο που επισκευάστηκε, και που, όπως μου είπαν, τα αρχεία μου σώθηκαν, ένα μέρος τους δεν μου έχουν ακόμα παραδοθεί κι έτσι δεν έχω τις φωτογραφίες κάποιων άλλων παλαιών κι αγαπημένων αντικειμένων που είχα σκοπό να σας δείξω.  Κάποια στιγμή θα κάνω μιά ανάρτηση αφιερωμένη σ'αυτά.   

Μερικά, τα ξαναφωτογράφισα, όπως ...

την λάμπα γραφείου του μπαμπά μου, πολύ παλαιά

 και με πολύ όμορφο χαραγμένο γυαλί , 

  που στολίζει ένα τραπεζάκι στο σαλόνι μου.                               

Ένα κουτί φτιαγμένο από τον δίδυμο αδελφό του μπαμπά μου, στην Μασσαλία , αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, με την τεχνική της ξυλοκοπτικής (άν το λέω σωστά). Πάντα θαύμαζα την υπομονή αυτών που ασχολούνταν, παλαιότερα, μ'αυτήν την τεχνική, περνώντας ώρες ολόκληρες κόβοντας τα κενά ενός σχεδίου πάνω στο ξύλο με μιά χειροκίνητη σέγα.

Το κουτί φαίνεται να είναι ατελείωτο...Εάν θυμάμαι καλά, ο θείος Νικολά δεν πρόλαβε να το αποτελειώσει και το χάρισε σ'αυτήν την κατάσταση στον πατέρα μου που έφευγε από την Γαλλία για να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Είναι περασμένο με κόκκινη κάσσια στην επιφάνειά του μόνο (και όχι στις τομές του ξύλου) και είναι αλουστράριστο.  Χρόνια αναρωτιόμουν εάν θα έπρεπε να το τελειοποιήσω κάποια στιγμή ή να το αφήσω απείραχτο.  Κάποια στιγμή, στα νιάτα μου (!)  είχα σκεφθεί να το βάψω με μαύρη λάκα και να του προσθέσω ένα φόντο στα κενά, βαμμένο σε έντονο χρώμα για αντίθεση, αλλά δεν το τόλμησα, και μάλλον καλά έκανα!  Αργότερα, έλεγα να το περάσω απλά με βερνίκι για προστασία, αλλά και πάλι δεν το έκανα. Τελευταία, άλλαξα γνώμη και είπα να το κάνω λευκό με παλαίωση, αφήνοντας τα κενά ελεύθερα για να φαίνεται το περιεχόμενο (το οποίο, παρεμπιπτόντως, μέχρι τώρα ήταν παλιές φωτογραφίες). Ποιά είναι η γνώμη σας???  

Και μιάς και είμαι, ούτως ή άλλως, εκπρόθεσμη ως προς την λήξη του 'παιχνιδιού' με τις αντίκες, να σας δείξω και μία μόνο από τις παλιές αγαπημένες μου τσαγιέρες (η συγκεκριμένη ήταν από σερβίτσιο της γιαγιάς μου).

                          

Ακόμα ένας κουμπαράς έφυγε για την Πάτρα, κουβαλώντας ένα μήνυμα πολύ σημαντικό αλλά και αρκετά δύσκολο. "Μην αφήνεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα". 

Εγώ, προσωπικά, δεν έχω καταφέρει να το εφαρμόσω, όλο και αφήνω διάφορα για 'αργότερα' και στο τέλος δεν καταφέρνω να τα κάνω ποτέ.  

Δεν ξέρω πώς κάποιες καταφέρνουν και τα προλαβαίνουν όλα!!!!                                                          

΄Οσο για τον προηγούμενο κουμπαρά-βιβλίο, 

το μήνυμα που μεταφέρει στην Πάτρα, και που είχε ξεχαστεί στην ανάρτησή μου, είναι ΄Μάζευε όταν μπορείς, για νά'χεις όταν πρέπει" γραμμένο πάνω σ'έναν σελιδοδείκτη.

Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να τελειώσω άλλους κουμπαράδες, άν και είχα όλη την καλή πρόθεση, αλλά τα διάφορα γεγονότα δεν μου το επέτρεψαν. 

Εύχομαι καλή επιτυχία στην Έκθεση για το Αντωνοπούλειο Ίδρυμα 

Καλό ταξίδι σε όλες/όλους όσους παρευρεθούν και καλή διασκέδαση!  

Να δώσετε πολλά φιλιά στην Φωτεινούλα μας και σε όλες τις Πατρινές μας φίλες.  

Ζηλεύω που δεν θα μπορέσω να συμμετάσχω σ'αυτό το πανηγύρι, αλλά μου είναι πραγματικά αδύνατο να απομακρυνθώ από τις υποχρεώσεις μου. 

Πολλά, πολλά φιλιά!