Η αντίκα

Ούτε στό όνειρό της δεν θα μπορούσε να δεί τέτοιες τιμές!!!

Τόσα χρόνια (γύρω στα 30...) ήταν ξεχασμένη σε μιά υπόγεια αποθήκη!  Μάλλον παρατημένη, θα έλεγα...γιατί πάντα, στο βάθος του μυαλού μου, ήξερα ότι κάποια μέρα θα την έβγαζα πάλι στο φώς. Μού θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια, όταν την έβλεπα στο σπίτι της θείας 'Αννας, της μεγάλης αδελφής του μπαμπά μου. Εάν θυμάμαι καλά, είχε σπάσει και πεταχθεί όταν δόθηκε το σπίτι της αντιπαροχή...αλλά 'κάποιος' την μάζεψε...γιατί του θύμιζε την αδελφή του... 
χωρίς όμως να προλάβει να την περιποιηθεί.   

Και από τότε, κάθε φορά που κατέβαινα στην αποθήκη της μαμάς μου, της έριχνα και μιά ματιά και της έλεγα...'δεν σε έχω ξεχάσει...αλλά δεν έχω χρόνο ν'ασχοληθώ μαζί σου...κάποια στιγμή...ίσως...".

Μέχρι που έφτασε στην δική μου αποθηκούλα και έκανε παρέα με κάποιες άλλες αντίκες για άλλα τρία χρόνια!  Μετά βγήκε στον κήπο... είδε τον ήλιο...καθαρίστηκε από τις αράχνες, πλύθηκε, τρίφτηκε, αλλά...ήταν ακόμα λειψή να την πώ..., κολοβή να την πώ..., κάτι τις έλειπε, τέλος πάντων!

'Αρχισαν να γιάνουν οι πληγές του χρόνου πάνω της (ο στόκος νά'ναι καλά!), αλλά... 

την κοίταζα από εδώ, την κοίταζα από εκεί... μιά βάση της έλειπε. Αλλά τί βάση?  

'Επρεπε να βρώ ένα κατάλληλο ξύλο, ή να κόψω ένα σε μέγεθος που να ταιριάζει με το σχήμα της. 

Οι γραμμές της πάλι μου έλεγαν ότι θα της ταίριαζε ίσως και μία στρογγυλή βάση...
αλλά και πάλι δίσταζα και περνούσε ο καιρός.   

Μέχρι που χρειάστηκα κάποια υλικά για découpage και επισκέφτηκα ένα από τα καταστήματα του είδους. Περνώντας από έναν διάδρομο, έπεσε το μάτι μου στις ξύλινες βάσεις για ρολόγια. 

Αυτό ήταν! Αμέσως μου έκανε κλίκ! 
Χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο, άρπαξα μία σε μέγεθος που μου φάνηκε καλό και έτρεξα στο ταμείο, γιατί ο Ν. με περίμενε στο αυτοκίνητο και είχα ήδη καθυστερήσει. 

"Μηχανισμό και δείκτες για το ρολόϊ, δεν θέλετε?" με ρώτησε ο ταμείας. 

"'Εχω, έχω" του απάντησα, πλήρωσα στα γρήγορα και έφυγα.

Μία μόνο βίδα στο κέντρο ήταν αρκετή (και τέσσερα μικρά καρφάκια για σταθεροποίηση) και η βάση ενώθηκε με την...κι εγώ δεν ξέρω πώς να την ονομάσω...Εταζέρα να την πώ? Τραπεζάκι? Στήλη? Γωνιά?
...και συνεχίζω να την λέω 'αντίκα'.   

Αυτό που ξέρω είναι ότι επί τέλους, μετά από τόσα χρόνια, κατάφερα και της ξανάδωσα ζωή με:

ένα χέρι βελατούρα,

ένα χέρι καφέ πλαστική μπογιά,

λίγη πάστα κεριού,

δύο χέρια 'σπιτικό' chalk paint σε μπεζ/ροζέ απόχρωση,

Ακολούθησε αρκετό τρίψιμο με γυαλόχαρτο για να γίνει η παλαίωση, 

découpage με λίγα κομμάτια αγαπημένης χαρτοπετσέτας 

και μερικά χέρια βερνίκι νερού.

Και την τελευταία μέρα, πριν λήξει η προθεσμία συμμετοχής στο "'Αλλαξέ το Νο2"

κατάφερα να την τελειώσω, να την φωτογραφίσω και να την στείλω στην Αριστέα μας!

Από εκεί και πέρα, διαπίστωνα, μέρα με την μέρα, ότι η μικρή μου 'αντίκα' γοήτευσε αρκετές και αρκετούς από εσάς, που το εκφράσατε ψηφίζοντάς την!

 Και έτσι, όχι μόνο βγήκε από την αφάνεια μετά από τόσα πολλά χρόνια, αλλά βρέθηκε, κουνιστή και λυγιστή,να καμαρώνει, με τις καμπύλες της, στο βάθρο της πρωτιάς του "'Αλλαξέ το Νο.2"!!!

Αυτή κι αν ήταν δικαίωση!!!

Η αντίκα μου κι εγώ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τους βαθμούς και τον θαυμασμό σας!!!

Μαζί και το ρολογάκι μου, που κι αυτό δεν τα πήγε άσχημα στον διαγωνισμό!!!

 Και, φυσικά, ευχαριστούμε την Αριστέα μας, για την τόσο ζεστή φιλοξενία στον χώρο της, 
για τον κόπο της και γενικά για την όλη διοργάνωση και επιτυχία του διαγωνισμού της και για την ευκαιρία που μας έδωσε, για δεύτερη φορά, 
να θαυμάσουμε τόσες έξυπνες μεταμορφώσεις και όμορφες δημιουργίες. 
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες σε όλες και όλους όσους συμμετείχαν, σχολίασαν και ψήφισαν!
Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!