Δεν είχα έμπνευση...!

Αυτό το ρομαντικό μοτίφ με τα τριαντάφυλλα το έχω αγαπήσει πολύ, και ξέρω ότι γενικά είναι ένα από τα πιό λατρεμένα απ' όλες τις 'ντεκουπατζούδες'.  Και έτυχε να έχω ακόμα μερικές χαρτοπετσέτες αφού τελείωσα την 'Αντίκα' μου. Αλλά δεν είχα σκεφθεί να φτιάξω κάτι άλλο.

Η Φλώρα όμως, στο σχόλιό της για την 'αντίκα' μου, μου έδωσε την ιδέα. 

Και μου άρεσε τόσο, που πήρα αμέσως δύο κουβαδάκια γιαουρτιού, έκοψα το πάνω μέρος με το χερούλι, και αφού τα πέρασα δύο χέρια αστάρι και άλλα δύο σπιτική chalkpaint, προχώρησα στο découpage με τα όμορφα τριανταφυλλάκια. 

Γιά τελείωμα, δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ.  Στα ραφτικά της μαμάς μου, βρήκα ένα σωρό κομμάτια από ταινίες για κουρτίνες, από εκείνες της βαμβακερές που χρησιμοποιούσαν παλαιώτερα. Αφού αφαίρεσα τα σχοινάκια, πέρασα ένα ρόζ κορδονάκι μέσα από τις τρυπούλες, το σούρωσα, το έφερα στα μέτρα του cache-pot, το έδεσα φιογκάκι και το κόλλησα γύρω-γύρω. 
 
Και αφού τα έβγαλα στην βεράντα για φωτογράφιση 

και αναζήτηση κάποιων φυτών, 
 

πήραν την θέση τους, στα χαμηλώτερα ραφάκια της 'Αντίκας'.

Σ'ευχαριστώ πολύ για την ιδέα, Φλώρα μου! 

Εκ των υστέρων, θυμήθηκα ότι είχα φυλάξει δύο ξύλινα κουβαδάκια από νάρκισσους για découpage...

αλλά γι'αυτά θα πρέπει να βρώ κάποια άλλα μοτίβα!

Στο μεταξύ, είχα την χαρά να παραλάβω το δεματάκι που μου έστειλε η Αριστέα μας για την συμμετοχή και την πρωτιά της "Αντίκας" μου στο ''Αλλαξέ το". Είναι ένας από τους ωραίους της πίνακες που φτιάχνει με την τεχνική του κρακελέ Εasy 3d Flex.

 Δεν είναι πολύ εντυπωσιακός; 
Μπορείτε να θαυμάσετε και τους άλλους πίνακες στο blog της.  
Η χειροποίητη καρτούλα της Αριστέας, συνοδευόταν από 
'ασσορτί' χαρτοπετσέτες ΄με κουκουβαγίτσες

όπως και από ένα από τα πανέμορφα ζωγραφισμένα πλατανόφυλλά της. 


Αριστέα μου, δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω για τα όμορφα δώρα σου!  
Νά'σαι πάντα καλά και νας μας κρατάς συντροφιά μέσα από το φιλόξενο μπλογκόσπιτό σου 
με τους διαγωνισμούς και τα ωραία δρώμενα.

Δεν τα προλαβαίνω όλα...!

"Πώς περνούν οι ώρες και οι μέρες, και δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα, δεν μπορώ να καταλάβω".  

Το λέμε συχνά αυτό, αλλά μήπως το λέμε από συνήθεια? 

"Δεν προλαβαίνω να κάνω όλα όσα θέλω" είναι το πιό σωστό.  Όσο κι αν έχεις διάφορες ασχολίες μέσα στην ημέρα, τις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια, το μαγείρεμα, αλλά και διάφορες οικογενειακές υποχρεώσεις, ακόμα και αν κοιμάσαι λίγο για μεσημέρι, όλο και κάποιες στιγμές θα ξεκλέψεις για να καταπιαστείς με αυτά που αγαπάς και σου αρέσει να κάνεις.  Ειδικά όταν είσαι συνταξιούχος, και δεν έχεις μικρά παιδιά και σχολεία και πήγαινε-έλα, μην μου πείς πως δεν προλαβαίνεις να βάλεις δυό πινελιές σ'ένα μισοτελειωμένο έργο, ή να φτιάξεις κάτι μικρό για να το χαρίσεις σε κάποια φίλη ή συγγενή που σου τηλεφωνεί ότι θα έρθει για καφέ. 

Αυτό μου συμβαίνει εμένα, και όλο και κάτι έχω στα σκαριά. Τα περισσότερα δηλαδή έτσι τα φτιάχνω...σιγά-σιγά και τμηματικά. Σ'αυτό βοηθάει πολύ να έχεις μιά δική σου γωνιά, όπου μπορείς να αφήσεις απλωμένα τα υλικά σου και να μην χρειάζεται να τα μαζέψεις για να στρώσεις π.χ. το τραπέζι για φαγητό.

Είναι όμως και άλλα που έρχονται σε δεύτερη μοίρα, που θα ήθελα μεν να τα κάνω, αλλά...όλο και τα αφήνω, όπως το κέντημα, το ράψιμο, και άλλες κατασκευές που έχω στο μυαλό μου αλλά...δεν προλαβαίνω! 'Οπως δεν προλαβαίνω να περάσω απ'όλα τα μπλογκόσπιτα, να θαυμάσω, να διαβάσω και να σχολιάσω...το προσπαθώ όμως!

Δεν μπορώ και να μην διαβάσω καθημερινά το βιβλίο μου, ή να μην λύσω ένα-δυό σταυρόλεξα!  Ε, να μην κάνω και λίγο κηπουρική? Να μην πάω και μιά βόλτα?

Να μην ασχοληθώ με τις παλιές φωτογραφίες και την γενεαλογία πού τόσο μου αρέσει?

Ήταν και τα μπάνια που μας έκοβαν την μέρα στην μέση...μάλλον όμως το προχθεσινό ήταν και το τελευταίο της σαιζόν. 

 

Η θάλασσα ήταν υπέροχη, σαν να κολυμπούσες σε μιά ήρεμη λίμνη...

 από χθές όμως...ο καιρός μας τα χάλασε για καλά!

Τον τελευταίο λοιπόν καιρό, κατ'αυτόν τον τρόπο, και ενδιάμεσα από πολλές και διάφορες υποχρεώσεις,  όπως...

βαπτίσεις,

 

(ο μικρός Σταμάτης της ανηψιάς μας)

 μνημόσυνα,

(έφτιαξα για πρώτη φορά μόνη μου τα κόλλυβα για τα τρίμηνα της μαμάς μου, και έγιναν πραγματικά υπέροχα)

 

νοσοκομεία για πρώτες βοήθειες, 

(έπεσε και χτύπησε ο θείος Πέτρος (85 ετών)...ευτυχώς όλα καλά τώρα! Την ώρα δε που του έβαζαν κάποια ράμματα, εκείνος καυχιώταν για το καινούργιο ρολόϊ τοίχου που έφτιαξε... 

...με υλικά που πήγε μόνος του και αγόρασε από την Μάγια!)

Το φωτογράφισα πρόχειρα με το κινητό μου για να σας το δείξω.

 ΚΤΕΟ

(το κανονικό και προγραμματισμένο, όχι σαν κάποιους που δεν είχαν περάσει ποτέ και έτρεχαν την τελευταία στιγμή...)

δικές μου εξετάσεις, 

(μία ίωση με ταλαιπωρεί εδώ και δύο εβδομάδες)

και ένα σωρό άλλα...

... έφτιαξα διάφορα πραγματάκια, τα οποία σκέφτηκα να σας παρουσιάσω σήμερα. 

Πρώτα-πρώτα, έφτιαξα ένα κουτάκι για να μεταφέρω στην τσάντα μου τα φάρμακα και τις βιταμίνες μου

 

Ένα παλιό  ρολόϊ κουζίνας, λερωμένο και ταλαιπωρημένο,

 ανανεώθηκε με λίγα ντεκουπαρισμένα μυρωδικά και ένα νέο 

καντράν ζωγραφισμένο στο χέρι.

 Σ'ένα θαλασσόξυλο, έκανα decoupage με μία μικρή χαρτονένια εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας που μας είχε μοιράσει ο ιερέας στην εκκλησία το Δεκαπενταύγουστο. Αφού την μούλιασα στο νερό, αφαίρεσα τρίβοντας το πίσω χαρτί για να γίνει πιό λεπτή η εικονίτσα και την κόλλησα στο ξύλο, πριν την στολίσω με χρυσό και κόκκινο ρελιέφ.

 

  

Ακολούθησε ένα διάφανο δοχείο για το μπάνιο (για βαμβάκι ή μπατονέττες)  με ντεκουπάζ και χρωματιστή δαντέλλα στο καπάκι.

'Ενα βαζάκι με μαρμελάδα σύκο 

στολίστηκε και προσφέρθηκε με ταιριαστό καπάκι, με decoupage, δαντέλλα και κορδελίτσα.

Παρεμπιπτόντως, έφτιαξα και γλυκόπικρη μαρμελάδα από κάποια πορτοκάλια και μανταρίνια που έπεσαν από τα δέντρα πριν ακόμα ωριμάσουν

Μιά επιφάνεια κοπής, στολίστηκε με παλαίωση, ντεκουπάζ στο θέμα της ελιάς και του λαδιού και κρακελέ δύο συστατικών.

Προορισμένο γιά μιά μπλογκο-φίλη, της οποίας η κουζίνα δεν είχα ιδέα τί χρώματα έχει, φτιάχτηκε με την λογική να έχει την εναλλακτική να το στολίσει και από την άλλη πλευρά,

κρακελέ ενός συστατικού, πατίνες και δαντελλίτσα.

Ένας σελιδοδείκτης για το βιβλίο συνταγών, φτιαγμένος από ένα κομμάτι καμβά ζωγραφικής, με κρακελέ ενός συσταστικού...

κι ένα μπουκαλάκι με decoupage, κρακελέ και ζωγραφική

Ενδιάμεσα, είχα την χαρά να συναντηθώ και να γνωρίσω από κοντά την Ελένη η οποία ήταν η τυχερή της κλήρωσης που είχα κάνει για τα 4 χρόνια του μπλόγκ μου. Δεν ήταν πολλή η ώρα που είχαμε στην διάθεσή μας, αλλά ήπιαμε το καφεδάκι μας κουβεντιάζοντας και ανταλλάξαμε δωράκια. Εκτός από τον καθρέφτη που κέρδισε η Ελένη, της έδωσα και μία από τις μινιατούρες που έφτιαξα από μπουκαλάκια αρωμάτων. 

Με φόρτωσε όμως κι εκείνη με δωράκια! 

Ένα πλεκτό κολλιέ, σε αγαπημένα μου χρώματα, ένα απαλό γκρί καρώ κασκώλ, ότι πρέπει για τον χειμώνα, μπόλικες χαρτοπετσέτες και όμορφα τυπωμένα σε laser μοτίβα για decoupage. 

Νά'σαι πάντα καλά, Ελένη μου! Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα!

  Στον πρώην δυτικό αερολιμένα Αθηνών, στον χώρο που άλλοτε φιλοξενούσε τεράστια αεροσκάφη, κάποια άλλα, πολύ μικρότερα, πήραν θέση για την ετήσια έκθεση στατικού μοντελισμού. 

Εκεί μπορούσες να θαυμάσεις κάθε είδους μινιατούρας,  από ιστορικές φιγούρες διαφόρων εποχών, έως φανταστικά ρομπότ και τέρατα. 

Από πλοία, υποβρύχια, αεροσκάφη, μέχρι μηχανές, αυτοκίνητα και τραίνα. 

Από αρχαία μνημεία, έως ιστορικά πεδία  μαχών. 

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακές όλες οι συμμετοχές.

Και για μία ακόμα χρονιά, ο γιός μου έφυγε αποκομίζοντας 12 διακρίσεις!!!

Πάντα τέτοια, Κώστα μου!!!

Θα σας αφήσω, με τα 'φθινοπωρινά' χρώματα του κήπου, 

 παρ'όλο που η κουτσουπιά ξεγελάστηκε και άνθισε,
 
αλλά και με λίγα κυκλάμινα από το δάσος που στόλισα μαζί με γιασεμάκια σε μιά παλιά γαλατιέρα, η οποία είχε σπάσει, αλλά εγώ την κόλλησα, 'καμουφλάρισα' το σπάσιμο κάτω από μιά χρυσαφιά 'επένδυση' και την ντεκουπάρισα με ειδική κόλλα πορσελάνης!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Η αντίκα

Ούτε στό όνειρό της δεν θα μπορούσε να δεί τέτοιες τιμές!!!

Τόσα χρόνια (γύρω στα 30...) ήταν ξεχασμένη σε μιά υπόγεια αποθήκη!  Μάλλον παρατημένη, θα έλεγα...γιατί πάντα, στο βάθος του μυαλού μου, ήξερα ότι κάποια μέρα θα την έβγαζα πάλι στο φώς. Μού θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια, όταν την έβλεπα στο σπίτι της θείας 'Αννας, της μεγάλης αδελφής του μπαμπά μου. Εάν θυμάμαι καλά, είχε σπάσει και πεταχθεί όταν δόθηκε το σπίτι της αντιπαροχή...αλλά 'κάποιος' την μάζεψε...γιατί του θύμιζε την αδελφή του... 
χωρίς όμως να προλάβει να την περιποιηθεί.   

Και από τότε, κάθε φορά που κατέβαινα στην αποθήκη της μαμάς μου, της έριχνα και μιά ματιά και της έλεγα...'δεν σε έχω ξεχάσει...αλλά δεν έχω χρόνο ν'ασχοληθώ μαζί σου...κάποια στιγμή...ίσως...".

Μέχρι που έφτασε στην δική μου αποθηκούλα και έκανε παρέα με κάποιες άλλες αντίκες για άλλα τρία χρόνια!  Μετά βγήκε στον κήπο... είδε τον ήλιο...καθαρίστηκε από τις αράχνες, πλύθηκε, τρίφτηκε, αλλά...ήταν ακόμα λειψή να την πώ..., κολοβή να την πώ..., κάτι τις έλειπε, τέλος πάντων!

'Αρχισαν να γιάνουν οι πληγές του χρόνου πάνω της (ο στόκος νά'ναι καλά!), αλλά... 

την κοίταζα από εδώ, την κοίταζα από εκεί... μιά βάση της έλειπε. Αλλά τί βάση?  

'Επρεπε να βρώ ένα κατάλληλο ξύλο, ή να κόψω ένα σε μέγεθος που να ταιριάζει με το σχήμα της. 

Οι γραμμές της πάλι μου έλεγαν ότι θα της ταίριαζε ίσως και μία στρογγυλή βάση...
αλλά και πάλι δίσταζα και περνούσε ο καιρός.   

Μέχρι που χρειάστηκα κάποια υλικά για découpage και επισκέφτηκα ένα από τα καταστήματα του είδους. Περνώντας από έναν διάδρομο, έπεσε το μάτι μου στις ξύλινες βάσεις για ρολόγια. 

Αυτό ήταν! Αμέσως μου έκανε κλίκ! 
Χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο, άρπαξα μία σε μέγεθος που μου φάνηκε καλό και έτρεξα στο ταμείο, γιατί ο Ν. με περίμενε στο αυτοκίνητο και είχα ήδη καθυστερήσει. 

"Μηχανισμό και δείκτες για το ρολόϊ, δεν θέλετε?" με ρώτησε ο ταμείας. 

"'Εχω, έχω" του απάντησα, πλήρωσα στα γρήγορα και έφυγα.

Μία μόνο βίδα στο κέντρο ήταν αρκετή (και τέσσερα μικρά καρφάκια για σταθεροποίηση) και η βάση ενώθηκε με την...κι εγώ δεν ξέρω πώς να την ονομάσω...Εταζέρα να την πώ? Τραπεζάκι? Στήλη? Γωνιά?
...και συνεχίζω να την λέω 'αντίκα'.   

Αυτό που ξέρω είναι ότι επί τέλους, μετά από τόσα χρόνια, κατάφερα και της ξανάδωσα ζωή με:

ένα χέρι βελατούρα,

ένα χέρι καφέ πλαστική μπογιά,

λίγη πάστα κεριού,

δύο χέρια 'σπιτικό' chalk paint σε μπεζ/ροζέ απόχρωση,

Ακολούθησε αρκετό τρίψιμο με γυαλόχαρτο για να γίνει η παλαίωση, 

découpage με λίγα κομμάτια αγαπημένης χαρτοπετσέτας 

και μερικά χέρια βερνίκι νερού.

Και την τελευταία μέρα, πριν λήξει η προθεσμία συμμετοχής στο "'Αλλαξέ το Νο2"

κατάφερα να την τελειώσω, να την φωτογραφίσω και να την στείλω στην Αριστέα μας!

Από εκεί και πέρα, διαπίστωνα, μέρα με την μέρα, ότι η μικρή μου 'αντίκα' γοήτευσε αρκετές και αρκετούς από εσάς, που το εκφράσατε ψηφίζοντάς την!

 Και έτσι, όχι μόνο βγήκε από την αφάνεια μετά από τόσα πολλά χρόνια, αλλά βρέθηκε, κουνιστή και λυγιστή,να καμαρώνει, με τις καμπύλες της, στο βάθρο της πρωτιάς του "'Αλλαξέ το Νο.2"!!!

Αυτή κι αν ήταν δικαίωση!!!

Η αντίκα μου κι εγώ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τους βαθμούς και τον θαυμασμό σας!!!

Μαζί και το ρολογάκι μου, που κι αυτό δεν τα πήγε άσχημα στον διαγωνισμό!!!

 Και, φυσικά, ευχαριστούμε την Αριστέα μας, για την τόσο ζεστή φιλοξενία στον χώρο της, 
για τον κόπο της και γενικά για την όλη διοργάνωση και επιτυχία του διαγωνισμού της και για την ευκαιρία που μας έδωσε, για δεύτερη φορά, 
να θαυμάσουμε τόσες έξυπνες μεταμορφώσεις και όμορφες δημιουργίες. 
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες σε όλες και όλους όσους συμμετείχαν, σχολίασαν και ψήφισαν!
Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο!