Πρώτο Δρώμενο Φωτογραφίζειν 2017 - Βράβευση

Καρβουνιάρης - Phoenicurus ochruros

Black Redstart

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω την φωτογραφία μου η οποία βραβεύτηκε 
στο 1ο Δρώμενο 'Φωτογραφίζειν' για το 2017 που διοργάνωσε η Μαρία Νικολάου 
στο Μιά ματιά στον ήλιο με γιορτινά.

Το θέμα ήταν οι 'Γέφυρες...'.  
Και παρ'όλο που έψαξα στα αρχεία μου να βρώ κάποιο γεφυράκι για να συμμετάσχω κι εγώ στο δρώμενο, δεν βρήκα κάτι που να με καλύπτει. 
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως είχα κρατήσει κάτι.  
Ήταν 1η Ιανουαρίου όταν η Μαρία έγραφε: "Το θέμα για τον διαγωνισμό αυτού του μήνα είναι αντιπροσωπευτικό της ημέρας. Το πέρασμα από την μία χρονιά στην άλλη, από τα παλιά στα καινούρια με αισιοδοξία και χαμόγελα!"   
Θα μπορούσα λοιπόν να στείλω φωτογραφία με αφηρημένη την έννοια της γέφυρας!!!  
Και την είχα έτοιμη, και μάλιστα ήταν πολύ πρόσφατη λήψη.  

Από την πρώτη μέρα που ανέβασα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, αυτή την εντύπωση μου είχε δώσει ο μικρός καρβουνιάρης: πως ετοιμαζόταν να περάσει μιά 'γέφυρα' !!! 
Κι έτσι λοιπόν την έστειλα στην Μαρία, μόνο και μόνο για την χαρά της συμμετοχής, 
αφού, όπως της έγραψα, δεν είχα βρεί καμμία άλλη γέφυρα!
Χρειαζόταν κι ένας τίτλος όμως...και διάλεξα αυτόν:

"Να περάσω ή να πετάξω?" - Το δίλημμα του καρβουνιάρη

Από τις πρώτες κι όλας ημέρες μετά την δημοσίευση, διαπίστωσα πως η φωτογραφία μου άρεσε και άρχισε να συγκεντρώνει ψήφους.  Και προς μεγάλη μου χαρά, μέρα με την μέρα, ο μικρός μου καρβουνιάρης κατάφερε να πάρει 30 ψήφους και να βγεί πρώτος στον διαγωνισμό.

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ όσες φίλες μου χάρησαν τις ψήφους τους και να τις συγχαρώ όλες για τις φωτογραφίες με τις οποίες συμμετείχαν στο δρώμενο. Και φυσικά ευχαριστώ πάρα πολύ την Μαρία, για την διοργάνωση και την φιλοξενία στο blog της.

 Μπορείτε να θαυμάσετε όλες τις φωτογραφίες που συμμετείχαν στο δρώμενο, σ'αυτή την ανάρτηση.

Η γνωριμία μου με τον καρβουνιάρη ξεκίνησε μιά παγωμένη νύχτα που περυσινού χειμώνα. 

Την ώρα που έκλεινα τα παραθυρόφυλλα της μπαλκονόπορτας, ένα πουλί πετάχτηκε από το φανάρι της διπλανής πόρτας της αποθηκούλας μας. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τί ήταν. Όμως, το ίδιο συνέβη και το επόμενο βράδυ. Την τρίτη φορά, ήμουν προετοιμασμένη και πλησίασα σιγά-σιγά με την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό. Συγκεκριμένα, στις 11 Ιανουαρίου το 2016, όταν άναψε το flash νόμισα πως έβλεπα κάποια νυχτερίδα...χα χα χα!

Ρώτησα και έμαθα, πως το πουλί που κούρνιαζε πάνω στο φανάρι λέγεται καρβουνιάρης. 

Και συνέχισε να έρχεται κάθε βράδυ έως το τέλος Φεβρουαρίου.

Από τότε, έμαθα να τους αναγνωρίζω εύκολα αφού παρ'όλο το γκρι-μαύρο φτέρωμα που τους δίνει και το όνομά τους, έχουν μιά κόκκινη ουρίτσα. 

  Και όπου τους πετύχαινα, μου άρεσε να τους φωτογραφίζω.

 

 

 

Πρόσφατα όμως, στις 3 Ιανουαρίου, στην διάρκεια μιά βόλτας μας, καθήσαμε λίγο σ'ένα παγκάκι και σε λίγο ένας καρβουνιάρης προσγειώθηκε κοντά μας και άρχισε να βολτάρει. 

Αν είχα μαζί μου κανένα κουλουράκι, είμαι σίγουρη πως θα πλησίαζε περισσότερο 
γιατί αυτή την εποχή με τις παγωνιές, όλα τα πουλιά ψάχνουν για τροφή.  
Το κοιτούσαμε κι αυτό να σκαλίζει ψάχνοντας στο πεζούλι, μετά στην άμμο,

 και ξαφνικά πέταξε στο διπλανό μας παγκάκι.

 'Ηταν η πρώτη φορά, που είχα την μεγάλη τύχη να το φωτογραφίσω  από τόσο κοντά!

 Τρείς μέρες αργότερα, την ημέρα των Φώτων,

στο ίδιο περίπου σημείο,
είχα την ευκαιρία να τραβήξω κι άλλες κοντινές φωτογραφίες.

 Το καλό είναι πως στέκονται αρκετή ώρα στο ίδιο σημείο!

 λες και τους αρέσει να ποζάρουν!!!

Πιστεύω πως τα περισσότερα απ'όσα έχω φωτογραφίσει είναι θηλυκά γιατί έχουν πιό σταχτοκάστανο χρώμα από το γκριζόμαυρο των αρσενικών. Θα το ψάξω όμως περισσότερο.

Γηράσκω αεί διδασκόμενη...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψή σας!

Να έχετε όλοι μιά καλή εβδομάδα!