Τρείς μήνες πέρασαν χωρίς να καταφέρω να δώσω το παρόν στην μπλογκογειτονιά μας!
'Εεε, καλοκαίρι ήταν, ο χρόνος κυλάει διαφορετικά αυτή την εποχή!
Το πρωϊ, όχι και πολύ νωρίς είναι η αλήθεια, μέχρι να πιούμε τον καφέ μας μαζί με το απαραίτητο πρωϊνό μας, μέχρι να ταϊσουμε τις γατούλες και τις κοτούλες μας, να ποτίσουμε τον κήπο, να ετοιμάσουμε το φαγητό, να κάνουμε και καμμιά δουλειά 'του σπιτιού'...πάει, πέρασε το πρωϊνό.
Καταλήγαμε να πάμε για μπάνιο μεσημέρι πιά. Μιάς και είμαστε κοντά στην θάλασσα, και στην μεγάλη αμμουδερή παραλία μας, θα ήταν κρίμα να μην πηγαίναμε! 'Ελα όμως που το μπάνιο θέλει και τον χρόνο του... Μιά γεμάτη ώρα κολύμπι συν το πήγαινε-έλα, άντε να πούμε και δυό κουβέντες με κάποιες γνωριμίες που έχουμε κάνει, ίσα-ίσα μέχρι να στραγγίξουμε, δηλαδή...γιατί δεν μένουμε ποτέ για ηλιοθεραπεία, ούτε κουβαλάμε καρεκλίτσες για να αράξουμε, να κάνουμε μιά στάση στο περίπτερο για κανένα σταυρόλεξο...επιστρέφαμε στο σπίτι για φαγητό κατά τις 2 με 2.30 μπορεί και 3.
Τα απογεύματα, πάλι δουλίτσες, ψώνια, κάποιες επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους.
Ασχολήθηκα και με την συλλογή των παχύφυτών μου η οποία εμπλουτίστηκε από δωρεές φίλων και γειτόνων
ένα παλιό ταψί της μαμάς μου συγκέντρωσε τα μικρότερα γλαστράκια
αλλά και με την φωτογράφιση των πουλιών στα γύρω δέντρα, όπως και τώρα που είναι η εποχή του κοκκινολαίμη και του κοκκινούρη
Το βραδάκι βλέπαμε κάποιο έργο ή κάποια σειρά στην τηλεόραση - ευχαριστηθήκαμε Ηρακλή Πουαρώ και Μίς Μάρπλ φέτος-.
Και φυσικά, ήταν και κάποιες μέρες της εβδομάδας που φεύγαμε νωρίς το πρωϊ για να πάμε στην Αθηνούλα και να μείνουμε μαζί της μέχρι το απόγευμα.
Την μέρα της γιορτής της, της κάναμε μιά έκπληξη (αφού μας είχε πάρει τρείς ολόκληρες ώρες η συναρμολόγιση την προηγούμενη ημέρα!).
Δεν κρατιέμαι να μην σας την δείξω...
φόρεσε αμέσως το γάντι, μου ζήτησε να της δέσω την ποδίτσα και άρχισε το μαγείρεμα!
'Ετυχαν και διάφορα άλλα, μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και η μεγάλη φωτιά στην περιοχή μας. Επιστρέφαμε από την Αθήνα και σε μία στροφή της Βάρκιζας είδαμε από μακρυά ένα μεγάλο παράξενο σύννεφο. Δεν είχαμε ακούσει ειδήσεις από το πρωϊ, και σταματήσαμε για να φωτογραφίσουμε το "περίεργο" φαινόμενο!
Τότε καταλάβαμε ότι ήταν καπνός!
Πλησιάζοντας είδαμε και ακούσαμε πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα να πετούν
Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας έφαγε η αγωνία. Τελικά σταθήκαμε τυχεροί, γιατί ο άνεμος φυσούμε δυνατά προς την αντίθετη κατεύθυνση και έτσι παρ'όλο που η φωτιά ήταν σε κοντινή απόσταση, δεν στράφηκε προς την γειτονιά μας, και ούτε κάν μας ενόχλησε ο καπνός και η μυρωδιά του.
Λυπηθήκαμε πολύ για την μεγάλη καταστροφή.
Δύο πανέμορφοι καταπράσινοι λόφοι χάθηκαν και πολλά σπίτια υπέστησαν ζημιές, μεταξύ αυτών και κάποιων φίλων μας των οποίων το σπίτι κάηκε δυστυχώς ολοσχερώς!
Γιά τον Covid 19 τί να σας τα λέω; η κατάσταση είναι παντού η ίδια και μας έχει καταβάλει όλους γενικά. Τα μπάνια τα συνεχίζαμε έως την περασμένη εβδομάδα, μέχρι που κρυολόγησε ο Ν. και δεν έχει ακόμα συνέλθει. Δόξα τω Θεώ, δεν έχει πυρετό, ούτε βήχα, αλλά δεν ξέρω εάν θα ξαναπάμε για μπάνιο. Πήγαμε όμως χθες για βόλτα στην θάλασσα και είδαμε και κάποιες γνωστές μας, οι οποίες, συνεχίζουν κανονικά τα μπάνια τους
και πήρε λίγο από τα χρώματα του φθινοπώρου.
Τακτοποιώντας την αποθήκη, ξετρύπωσα και αυτά τα παλιά πάνινα κουκλάκια που τα φόρτωσα με μικρές κολοκύθες.
'Εφτιαξα κι ένα φθινοπωρινό στεφάνι για την εξώπορτα, από μερικά κλαδιά που ήθελε να ξεφορτωθεί μιά ξαδέλφη...(σιγά να μην πήγαιναν στα σκουπίδια!) και με τρείς μικρούς ξεραμένους ηλίανθους που στερέωσα σ'ένα στεφανάκι από κληματόβεργες.
Με τα υπόλοιπα κλαδάκια, άλλους δύο ηλίανθους και τις παλιές μου κολοκύθες, στόλισα την γωνιά του τζακιού που σε λίγο καιρό θα μας καλεί να το ανάψουμε.
Μ'αυτά και μ'αυτά, πού καιρός και όρεξη για χειροτεχνίες; Εκτός του ότι μετέφερα ξανά το εργαστήρι μου στο παλιό κουζινάκι, για να έχω περισσότερο χώρο στο σπίτι για τα παιδιά και την Αθηνούλα τώρα που έρχονται τα Σαββατοκύριακα και μένουν μαζί μας. Και μου πήρε πολύ καιρό αυτή η μετακόμιση!
Για την Αθηνούλα βέβαια πάλι ήταν και το μόνο που κατάφερα να κάνω όλον αυτόν τον καιρό. Να φρεσκάρω δηλαδή αυτό το καρεκλάκι που είχε φτιάξει ο μπαμπάς μου για το πρώτο του εγγόνι πριν από 39 χρόνια!
Μετά τον Κώστα, το χρησιμοποίησε η Κατερίνα, και αργότερα, ήταν το σκαμπώ που μας βόλευε για να φτάσουμε τα ψηλότερα ντουλάπια της κουζίνας, ή να ακουμπάμε τα πόδια μας, μέχρι που κατέληξε, για πολλά χρόνια, στο αποθηκάκι της μαμάς μου. 'Ετσι δικαιολογείται και η φθορά του!
'Ηρθε λοιπόν η ώρα να περάσει στην νέα γενιά. Ανέβηκε στο πάγκο, τρίφτηκε, στοκαρίστηκε, ασταρώθηκε και στην συνέχεια βάφτηκε με χρώμα κιμωλίας. Στο κάθισμά του έκανα ντεκουπάζ με ασσορτί χαρτοπετσέτα.
Στα πόδια του 'φύτρωσαν' λουλουδάκια
και πιό ψηλά κάθησαν διάφορα χαρούμενα πουλάκια.
Η Αθηνούλα το έχει καταχαρεί! Και κάθεται πάνω του με χάρη και ζωγραφίζει στο χαμηλό τραπεζάκι με τους μαρκαδόρους της
Και αν μας βλέπει ο προ-παππούς της από ψηλά είμαι σίγουρη πως κι εκείνος θα χαίρεται που το καρεκλάκι του δεν πετάχτηκε αλλά έφτασε μετά από τόσα χρόνια στην δισέγγονη που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.
Και μιάς και σήμερα είναι του Αγίου Νέστορα,
η μέρα που γιορτάζαμε την ονομαστική εορτή του αγαπημένου μου πατέρα,
