Memory panel

 Ήταν να μην κάνω την αρχή με τα κουρελάκια….μετά πήρα φόρα και δεν σταματούσα!

Όταν είδα πως η γνωστή μας Μάνια, είχε 

λανσάρει την ιδέα της δημιουργίας ενός 

παπλώματος-βιβλιοθήκης, ενθουσιάστηκα, αλλά 

συγχρόνως φοβήθηκα πως δεν θα τα κατάφερνα 

να κάνω ένα τόσο μεγάλο πατσγουωρκ!

Είχα όμως ξεσηκωθεί! Κι έτσι το σκέφθηκα λίγο 

και είπα πως δεν πρόκειται να κάνω πάπλωμα, 

αλλά ένα μικρότερο πάνελ για τον τοίχο.

Θα ήταν ένα Memory panel για μένα,  αφού αποφάσισα να του βάλω επάνω ότι είχα και δεν είχα από τίτλους εφημερίδων και περιοδικών, για να τιμήσω τον Διεθνή Τύπο, τον οποίο και υπηρέτησα επί 37 ολόκληρα χρόνια. 

Προφανώς, η βιβλιοθήκη μου θα είχε και άλλων κατηγοριών βιβλία. ‘Ετσι, συγκέντρωσα και έκοψα διάφορα αναμνηστικά από ταξίδια, διαφημιστικές τσάντες, ετικέττες από μπλουζάκια, για να δημιουργήσω «τουριστικά» βιβλία,  γάζωσα κομμάτια από παλιά κεντήματα ώς τίτλους σε βιβλία χειροτεχνίας, 

πρόσθεσα μερικά βιβλία μαγειρικής με τίτλους 

κομμένους από πετσετάκια, ποδιές, ακόμα και 

γάντια κουζίνας,  

και φυσικά άφησα και διάφορα άλλα βιβλία 

σκέτα, με μονόχρωμες ή εμπριμέ ράχες.

'

'Ανοιξα ντουλάπες και συρτάρια και έβγαλα ότι 

μπλουζάκια, καπελάκια, πάνινες τσάντες είχα, 

όλα διαφημιστικά με στάμπες από εφημερίδες 

και περιοδικά του εξωτερικού, που έφερνα από το 

γραφείο. 

‘Αλλα τα είχαν φορέσει τα παιδιά, κάποια τα 

φορούσαμε και ο Νίκος και εγώ στο σπίτι ή στις 

διακοπές, και ορισμένα είχαν μείνει ακόμα μέσα 

στην συσκευασία τους. Ευκαιρία να γίνει ένα 

γερό ξεκαθάρισμα!

Κάθε τίτλο εφημερίδας ή περιοδικού που έκοβα 

και γάζωνα μου έφερνε στον νού αναμνήσεις.

Ποιός εκδότης μου το χάρισε?  Σε ποιο συνέδρειο 

μου το έδωσαν?  Σε ποια εκδήλωση το φόρεσα?  

Σε ποια διαφημιστική καμπάνια το 

χρησιμοποιήσαμε ?  Θυμάστε π.χ. το πουκάμισο 

που φορούσα σε έναν αγώνα μπόουλινγκ κάποιου 

εκδοτικού οίκου και μετά το έκανα πάτσγουωρκ 

σε ένα μαξιλάρι? Μου είχε 

μείνει κι ένα καπελλάκι από το μπόουλινγκ!

37 ολόκληρα χρόνια λοιπόν εργάστηκα στην 

εισαγωγή και διανομή του  Διεθνούς Τύπου στην 

Ελλάδα!  ‘Εκανα του κόσμου τα ταξίδια, πήγα σε 

πολλά συνέδρια, σε πάνω από 20 χώρες και 

πολλές πόλεις, στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην 

Αφρική… Βερολίνο, Σαν Φρανσίσκο, Μόντε-

Κάρλο, Τορόντο και Νιαγάρα, Ελσίνκι, Μαδρίτη, 

Νέα Υόρκη, Δουβλίνο, Βιέννη, Πράγα, 

Λισσαβώνα, Μαρακές, Κέϊπ-Τάουν, Αμστερνταμ, 

Ρώμη, Κάννες, Φοίνιξ Αριζόνα, Μαγιόρκα, 

Βαρκελώνη, Μόντρεαλ, Κωνσταντινούπολη, 

Νίκαια, Αμβούργο, Βανκούβερ, Σαν Ντιέγκο, 

Βοστόνη, Μάλτα, Ζυρίχη, Βρυξέλλες, …και άλλα 

μέρη που ίσως δεν θυμάμαι τώρα! 

Ήταν και τα καθιερωμένα ετήσια συνέδρια, κάθε 

χρόνο αρχή της Άνοιξης στο Παρίσι, κάθε πρώτη 

εβδομάδα του Δεκεμβρίου στο Λονδίνο, και κάθε 

τέσσερα χρόνια, σε άλλο συνέδριο της 

θυγατρικής μας εταιρείας, πάντα σε διαφορετική 

χώρα.

Πολλή δουλειά, πολλά ραντεβού με εκπροσώπους 

των μεγάλων και μικρών εφημερίδων, 

περιοδικών και βιβλίων, στατιστικές πωλήσεων, 

νέες συμφωνίες, νέες παραγγελίες, σχέδια 

προώθησης νέων τίτλων, παρουσιάσεις, ομιλίες, 

κλπ.  Τρείς,  τέσσερις, ακόμα και πέντε ημέρες 

γεμάτες, από το πρωϊ έως αργά το απόγευμα, με 

ραντεβού ανά μισάωρο με διαφορετικό εκδότη ή 

υπεύθυνο πωλήσεων, και τα βράδια μία ή και 

δύο δεξιώσεις πριν από ένα επίσημο δείπνο, σε 

πολυτελή ξενοδοχεία, σε κάστρα, σε 

παλάτια.  

Ήταν εξαντλητικές ημέρες, όχι παίξε-

γέλασε!  

Αλλά, πάντα είχαμε την ευκαιρία, μαζί 

με τους συναδέλφους μου, να μείνουμε και μια 

μέρα παραπάνω για να γνωρίσουμε λίγο την 

πόλη, να επισκεφθούμε πότε ένα μουσείο, πότε 

κάποια αξιοθέατα ή να κάνουμε μια κοντινή 

εκδρομή για να ηρεμίσουμε από την ένταση του 

συνεδρίου πριν πάρουμε το αεροπλάνο της 

επιστροφής. Στις δε χώρες όπου τύχαινε να είχα 

συγγενείς ή  φίλους, έμενα και το 

Σαββατοκύριακο για να μπορέσω να τους δώ. 

Και πάντα γύριζα με την βαλίτσα 

γεμάτη από δωράκια, διαφημιστικά αντικείμενα 

και φυσικά, σουβενίρ για τα παιδιά και τους 

άλλους συναδέλφους.

  

Είχα την μεγάλη τύχη να έχω πολύ καλούς 

εργοδότες, με όλη την σημασία της λέξεως, οι 

οποίοι όχι μόνο με εμπιστεύθηκαν αλλά με 

στήριξαν και στην προσωπική και οικογενειακή 

μου ζωή.   Θα μπορούσα να μιλάω ώρες 

ολόκληρες  γι αυτούς και για τις εμπειρίες μου 

από τα επαγγελματικά μου ταξίδια και τις χώρες 

και τις πόλεις τις οποίες επισκέφθηκα.

Και όλα αυτά τα σκεφτόμουν τις ώρες που έκοβα 

και έραβα τα υφάσματα για να φτιάξω αυτό το 

πάνελ.

Κάποια υφάσματα, ειδικά τα μακό, τα ενίσχυσα 

με θερμοκολλητική βάτα, άλλα ήταν πιο χοντρά 

και άλλα πολύ λεπτά. Με δυσκόλεψαν αρκετά, και 

όπως δεν είμαι και καμμία πεπειραμένη 

μοδίστρα, έκανα στραβές ραφές, και πολλά λάθη, 

αλλά όσο προχωρούσα, τόσο περισσότερο μου 

άρεσε αυτό που έκανα.

Σύμφωνα με τις οδηγίες της Μάνιας, έραψα το τετράγωνο με την γάτα που πήδηξε και κάθησε πάνω στην βιβλιοθήκη, και κέντησα/αντέγραψα το ποντικάκι από την Ρένα.

  Ένα φακελάκι λεβάντας με έναν κεντημένο πελαργό, που μου είχε φέρει ο γυιός μου από το Στρασβούργο, μετατράπηκε σε καδράκι πάνω στην βιβλιοθήκη. Ένα μοτίφ από φόρεμα της 

μαμάς μου με δύο φιγούρες που χορεύουν, 

στόλισαν την ράχη ενός βιβλίου,

 

Κόβοντας ένα στρογγυλό κομμάτι από κάποιο 

μπλουζάκι, κέντησα μία υδρόγειο σφαίρα.

και μία ετικέττα μπλούζας από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος στόλισε κι αυτή την ράχη ενός 'ταξιδιωτικού' βιβλίου. 

Μετά από διάφορες δοκιμές στον υπολογιστή ώς προς την σύνθεση των τετραγώνων για να δημιουργήσω το πάνελ,

 

έκοψα λωρίδες από μία παλιά κουρτίνα της 

πεθεράς μου για να δημιουργήσω τα ράφια και το 

πλαίσιο της «βιβλιοθήκης»

πρόσθεσα δύο «συρτάρια» στο κάτω μέρος, 

κομμένα από το κούμπωμα ενός πουκαμίσου, και 

ντύνοντας δύο κουμπιά σαν πομολάκια.

και στις 11 Αυγούστου κατάφερα και ένωσα όλα 

τα κομμάτια.  

Θυμήθηκα πόσα πάνελ είχα φτιάξει στο γραφείο 

από τίτλους εφημερίδων και περιοδικών, σε 

διάφορες περιστάσεις/εκδηλώσεις – τα πρώτα 

χρόνια με πραγματικό κολλάζ από χαρτιά και 

αργότερα με διάφορα προγράμματα στον 

υπολογιστή-  και σκεφτόμουν χαμογελώντας μόνη 

μου, πως αν έβλεπε την «βιβλιοθήκη» μου ο Χ.Χ.,  

ο παλιός μου εργοδότης, θα του άρεσε πολύ. Και 

ακόμη περισσότερο θα το εκτιμούσε ο πατέρας 

του, ο Α.Χ. που με αγαπούσε πολύ και πάντα 

θαύμαζε ότι έφτιαχνα.

Είχα καπιτονάρει ολόκληρο το πάνελ με διάφανη κλωστή με την μέθοδο stich in the ditch, γαζώνοντας δηλαδή το περίγραμμα του κάθε βιβλίου (αυτό με παίδεψε αρκετά και φαίνονται οι ραφές). Η πλάτη του πάνελ ράφτηκε κι αυτή από ένα μονοκόμματο κομμάτι της ίδιας κουρτίνας, δημιουργώντας και ένα «τούνελ» για να περάσει μέσα μιά βέργα για το κρέμασμά του.

 

Είχα κάνει και μία απόπειρα να το καπιτονάρω μαζί με την πλάτη, αλλά δεν τα κατάφερα και τα παράτησα. ‘Ισως κάποια άλλη στιγμή το ξαναπιάσω.

‘Ηταν πιά 14 του μηνός, παραμονή του 

Δεκαπενταύγουστου, όταν το κρέμασα πρόχειρα 

σε μία γωνία του σαλονιού για να το δούν τα 

παιδιά μου που θα έρχονταν στο σπίτι για το 

Σαββατοκύριακο. Και δεν πίστευαν στα μάτια 

τους όταν το αντίκρυσαν!!! 

Και φυσικά αναγνώρισαν κομμάτια από διάφορα παλιά τους ρούχα που είχα χρησιμοποιήσει, όπως και από τα μπλουζάκια που είχαν φορέσει και θυμήθηκαν μαζί μου τα μέρη που γνώρισαν αφού πολλές φορές με είχαν συνοδέψει σε συνέδρια εξωτερικού, πότε ο γυιός και πότε η κόρη.

Ανήμερα της Παναγίας, από ένα τηλεφώνημα 

ενός παλαιού συνεργάτη, μαζί με τις ευχές του 

για την εορτή, ήρθε και το μαντάτο!

Ο Χ.Χ. ‘έφυγε’ αιφνιδίως για το μεγάλο ταξίδι, 

στις 11  Αυγούστου!!!

Και σε στενό οικογενειακό κύκλο, συνοδεύτηκε 

στην τελευταία του κατοικία την παραμονή του 

Δεκαπενταύγουστου!!!

Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω!!!  

Τί συμπτώσεις είναι αυτές?!  

Να τελειώσω το πάνελ την ίδια μέρα που έφυγε, 

και να το κρεμάσω στο σαλόνι την ημέρα της 

κηδείας του!

Τί παράξενα παιχνίδια παίζει η μοίρα?

Με μεγάλη περηφάνια, αλλά και συγκίνηση, σας 

παρουσιάζω λοιπόν το πρώτο μου μεγάλο έργο 

πάτσγουωρκ, 

με όλες τις ατέλειες που έχει (στραβές ραφές,  

σούρες, κλπ) – δεν με πειράζει καθόλου αυτό, 

μικρή είμαι ακόμα…θα μάθω! 

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να το αφιερώσω στην μνήμη του παλιού καλού μου εργοδότη αλλά και των δύο γονιών του οι οποίοι έφυγαν κάποια χρόνια νωρίτερα.

Καλή ανάπαυση να έχουν!