Μιά δροσερή "Καλημέρα"

Καιρό είχαμε να τα πούμε! Κι εγώ δεν ξέρω πώς φεύγουν οι μέρες και οι εβδομάδες χωρίς να βρώ λίγο χρόνο να επισκεφθώ την αγαπημένη μας μπλογκο-γειτονιά και να κάνω μιά αναρτησούλα κι εγώ!

Το τριήμερο της Πεντηκοστής το περάσαμε με τα παιδιά και την Αθηνούλα μας. 

Ανάμεσα στα διάφορα που κάναμε μαζί, το κορίτσι μας ήθελε και λίγο ντεκουπάζ, έστω και 'γρήγορο'.  Πήραμε λοιπόν ένα καρτολίνο, βρήκαμε και μιά χαρτοπετσέτα με ένα ωραίο παλαιό ιστιοφόρο και καθίσαμε στο τραπέζι της σκεπαστής βεράντας να δημιουργήσουμε ένα πινακάκι. 

 
Η τετράγωνη εικόνα μας είχε φυσικά και ουρανό και θάλασσα, ενώ η επιφάνειά μας ήταν παραλληλόγραμμη και θα έπρεπε να την γεμίσουμε με χρώμα στο πάνω και το κάτω μέρος. 

Ευκαιρία λοιπόν να μάθει η Αθηνά την έννοια της ενσωμάτωσης.  

Δεν χρειάστηκε να της πώ πολλά...η αντίληψή της πάντα με εντυπωσιάζει! 

Βουτώντας το πινέλο της εναλλάξ στο γαλάζιο, το λευκό και το πράσινο της παλέτας, κάλυψε στην εντέλεια την θάλασσα ενσωματώνοντας το λευκό κομμάτι που περίσσευε στην κάτω πλευρά του καρτολίνου. 

Το ίδιο έκανε και για τον ουρανό με τα σύννεφα. 

Τέλος, επειδή το πινακάκι της φάνηκε σαν μία καρτ-ποστάλ, αποφάσισε να κολλήσει και τα 'γραμματόσημα', αφού έτσι της φάνταξαν τα μικρά μοτίφ που υπήρχαν στα περιθώρια της χαρτοπετσέτας.   

Τα γραμματόσημα είναι μιά ακόμα αγάπη της μικρής μας Αθηνάς, η οποία έχει ήδη γεμίσει δύο άλμπουμς γραμματοσήμων. Βλέπετε, στους φιλοτελιστές γιαγιά & παππού έχει προστεθεί και ο άλλος παππούς, ο οποίος είναι μανιώδης συλλέκτης. 

Έ, είχε να πάρει το παιδί...όπως λένε!    

Δεν χορταίνω να κοιτάζω και να θαυμάζω πόσο όμορφη ενσωμάτωση έκανε στο πινακάκι!

Γιά να το φωτογραφίσω, το στήριξα μπροστά από ένα κασπώ πάνω στο τραπεζάκι που έχω μερικά από τα παχύφυτα της συλλογής μου. 

Ευκαιρία λοιπόν να σας δείξω και το μπλέ κεραμικό κασπώ που φαίνεται στην άκρη!

Η ιστορία του ξεκινάει πριν από 22 χρόνια, όταν, κατά την διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Μαγιόρκα, αγόρασα δύο ίδια κρεμαστά κασπώ σε ένα πανέμορφο χωριουδάκι του νησιού.

Τα κρέμασα στον πλαϊνό τοίχο της βεράντας και τα καμάρωνα, μέχρι που ένα ξαφνικό μπουρίνι τα άρπαξε και τα βρήκα κομματιασμένα στα πλακάκια!  Δεν ξέρετε πόσο είχα στεναχωρηθεί τότε!

Το ένα έσπασε σε τέσσερα κομμάτια, το άλλο σε πολύ περισσότερα! 

Κάποια στιγμή κόλλησα το πρώτο και ομολογώ πως τα κατάφερα μιά χαρά!  Χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να καταλάβει κανείς τις ενώσεις. Και με λίγο μπλέ χρώμα κάλυψα και τα σημεία όπου είχε ξεφλουδίσει το κεραμικό.

    Δεν το κρέμασα όμως ξανά στον τοίχο!    

Το δεύτερο κασπώ περίμενε αρκετά χρόνια...μέχρι που επιτέλους αποφάσισα, φέτος (!) να προσπαθήσω να ενώσω τα κομμάτια του. Δυστυχώς, η νέα κόλλα που χρησιμοποίησα αποδείχθηκε εντελώς ακατάλληλη και με ταλαιπώρησε πάρα πολύ!!! 'Οχι μόνο πασαλείφθηκε ολόκληρο το κασπώ αλλά δυσκολεύτηκα να καθαρίσω και τα χέρια μου! Απορώ ακόμα πως δεν το πέταξα από τα νεύρα μου!!!  Όταν πλέον στέγνωσε χρειάστηκε να το τρίψω πολλές ώρες μέχρι να το καθαρίσω.

Διαπίστωσα δε ότι οι ενώσεις ήταν πολύ εμφανείς...καμμία σχέση με το αποτέλεσμα του πρώτου.  Τότε ήταν που αποφάσισα να τις καλύψω δουλεύοντάς τις στο στυλ της ιαπωνικής τέχνης Kitsungi, η οποία, ως φιλοσοφία, αντιμετωπίζει το σπάσιμο και την επισκευή ενός αντικειμένου ως μέρος της ιστορίας του, παρά ως κάτι που πρέπει να συγκαλύψει. 

Εγώ βέβαια δεν θα το έκανα με αληθινό χρυσό, ή ασήμι, ή πλατίνα,  αλλά με ότι είχα στο εργαστήρι. 

Πέρασα  λοιπόν από πάνω δύο στρώσεις χρυσής δαχτυλοπατίνας και καθάρισα το περίσσιο υλικό πάνω στο κεραμικό με μωρομάντηλο.  

Σε δεύτερη φάση όμως, μου φάνηκε πως δεν είχαν γεμίσει καλά τα κενά των ενώσεων και τα ξαναπέρασα από πάνω με μπρονζέ perlepen μέχρι που έκρινα πως ήταν αρκετά ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. 

Τώρα πλέον το ζευγαράκι των αγαπημένων μου κασπώ (διαφορετικά αλλά δίπλα-δίπλα) αποκαταστάθηκε και φιλοξενεί τα παχυφυτάκια μου!

Γιά την Ιαπωνική τεχνική Kitsungi μπορείτε να διαβάσετε εδώ.