ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ, ΑΜΑΘΕΙΑ, ΑΝΟΗΣΙΑ, ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ΑΜΕΛΕΙΑ, ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ ?????

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΕΙΧΕ ΕΝΤΑΣΗ 9 ΜΠΩΦΟΡ  !!!  Ε, ΚΑΙ ??? 

Ο ΑΝΕΜΟΣ, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ???  ΚΑΠΟΥ ΤΗΝ ΒΡΗΚΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΕΡΕ !!! 

Είχαμε πιεί το καφεδάκι μας και μόλις είχα αφρατέψει την γρανίτα από βερύκοκα που είχα φτιάξει από βραδύς.  Η πρώτη μαρμελάδα ήταν ήδη στα βαζάκια αλλά είχα ξεμείνει από ζάχαρη και ήθελα να φτιάξω και τα κορόμηλα. Ο Νίκος πότιζε τα λαχανικά του. «Πάμε στο super-market για ζάχαρη ?»  του φώναξα και την ίδια στιγμή, μακριά στον ορίζοντα, είδα ένα συννεφάκι καπνού και του το έδειξα.  «Ήμουν σίγουρος ότι με τους πρώτους ανέμους θα ξεκινούσαν και οι φωτιές». Λίγα λεπτά αργότερα, φάνηκε ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο να ρίχνει νερό και σε λίγη ώρα ο καπνός εξαφανίστηκε.

Πήγαμε και ήρθαμε με την ζάχαρη. Πόσην ώρα να κάναμε ?  Φτάνοντας στο σπίτι, ξαναείδαμε καπνό πίσω από το βουνό.  «Αναζωπυρώθηκε η φωτιά !! Μα, τους ηλίθιους, ούτε μία φωτιά δεν μπορούν να σβήσουν !  Μόλις έφυγε το ελικόπτερο, τους ξέφυγε ο έλεγχος τις μισό-σβησμένης εστίας ? Άντε τώρα να την ελέγξουν μ’αυτόν τον άνεμο !».

Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα. Μαύρισε ο ουρανός και τα σύννεφα καπνού έρχονταν προς την περιοχή μας. «Η φωτιά πέρασε την λεωφόρο», μας είπε μια γειτόνισσα τρέχοντας.  «Πάω να πάρω την μητέρα μου για να φύγουμε. Ο Μιχάλης είναι στο σπίτι και βρέχει με το λάστιχο γύρω-γύρω».

Εκείνη την ώρα, φάνηκαν οι φλόγες στην κορυφογραμμή του πέρα λόφου που είχε χαμηλή βλάστηση λόγω παλαιότερων πυρκαγιών. 

 

 'Ετσι απέμεινε ο λόφος

«Γρήγορα, μου φώναξε ο Νίκος, κλείσε τζάμια και παντζούρια, πάρε ότι θές να πάρεις και φεύγουμε. Πάω να βγάλω το αυτοκίνητο στον δρόμο»  Εγώ βέβαια πήρα και το laptop μαζί μου και μία τσάντα με ρούχα ενώ του φώναζα «έτσι θα εγκαταλείψουμε το σπίτι ? δεν θα το υπερασπιστούμε, να ρίξουμε νερά ????»  «Βρε σε λίγα λεπτά δεν θα μπορούμε να αναπνεύσουμε από τον καπνό, θα πιαστούμε σαν τα ποντίκια στην φάκα. Πάμε να φύγουμε κι ο Θεός Βοηθός !!».   

Μπήκα στο αυτοκίνητο και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα τα γυαλιά μου για να οδηγήσω. Μάλλον θα μου έπεσαν στα σκαλιά.  Ευτυχώς που είχα ένα ζευγάρι παλαιότερα στο ντουλαπάκι. Ο Νίκος είχε ήδη ξεκινήσει με το δικό του και από πίσω έφευγαν και οι γείτονες. Πανικός !! Δεν είχαμε κάν συνεννοηθεί πού θα πάμε.  Ευτυχώς, λίγο πιό κάτω, και αφού παραμερίσαμε για να περάσει το πρώτο πυροσβεστικό όχημα, με περίμενε και αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία. Αμ δε, ο άνεμος σήκωνε το κοκκινόχωμα από τις διπλανές Αλυκές και το στροβίλιζε μαστιγώνοντας τους λουόμενους.  Του κορνάριζα και του έκανα νοήματα να αλλάξει πορεία (καθόσον, ως συνήθως,  δεν είχε πάρει μαζί το κινητό του – ποτέ δεν το συμπάθησε αυτό το μαραφέτι). Κι έτσι ανεβήκαμε τον περιφερειακό δρόμο των Αλυκών και σταματήσαμε να «απολαύσουμε την θέα από ψηλά»  μαζί με άλλους που είχαν συγκεντρωθεί εκεί.  Τράβηξα πολλές φωτογραφίες με το κινητό μου αλλά αυτή, εκτός του ότι δείχνει την πορεία της φωτιάς – που καβάλησε τον πρώτο και μετά τον δεύτερο λόφο – τραβήχτηκε την στιγμή που ένα πύρινο σύννεφο πέφτει πάνω στον τρίτο λόφο με το δασάκι μας. 

 

Αυτό το δασάκι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σπίτι (μας χωρίζει μόνο ο δρόμος) είχε καεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80. ‘ Όταν αγοράσαμε το οικόπεδο, το 1989, είχε  δύο σειρές μεγάλα πεύκα στους πρόποδές του και σ’όλο το υπόλοιπο είχε γίνει αναδάσωση. Και ήταν το μοναδικό λοφάκι στην περιοχή που δεν είχε ξανακαεί  στο μεταξύ (όπως οι άλλοι λόφοι γύρω-γύρω). Θυμάμαι τα παιδιά μου που ήταν πολύ μικρά και ανέβαιναν με τα ξαδέλφια τους μέσα από τα χαμηλά πευκάκια μέχρι την κορυφή  για να μας φωνάξουν από ψηλά και να τους απαντήσουμε από το σπίτι.  Με τα χρόνια, τα πεύκα μεγάλωσαν και ο λόφος ήταν πιά από τους ελάχιστους πευκόφυτους της περιοχής.  Τα καλοκαίρια, με τα δυνατά μελτέμια, πάντα είχαμε την έννοια γι’ αυτό το δασάκι, ειδικά όταν ακούγαμε για φωτιές και εμπρησμούς, και πεταγόμασταν στα παράθυρα όταν ακούγαμε μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο να σταματάει.

Και νά, που ήρθε η ώρα να το ζήσουμε κι αυτό ! Κι ήρθε τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα και όχι από εμπρησμό, ούτε από τσιγάρο κάποιου περαστικού.

Αλλά από την ανοησία, την ανευθυνότητα, την αμέλεια κάποιων που δεν εκτίμησαν σωστά την κατάσταση της πρώτης φωτιάς και την άφησαν να αναζωπυρωθεί και να κάψει μια τεράστια περιοχή στο πέρασμά της. Ο άνεμος απλώς την μετέφερε...

Και εμείς πιστεύουμε πως το ότι δεν καήκαμε το οφείλουμε στον δυνατό άνεμο που σήκωνε την φωτιά και την πέταγε ψηλά. Από τον ένα λόφο που είχε μόνο χαμηλή βλάστηση,  η θερμότητα και μόνο τσουρούφλισε τα πρώτα άχτιστα χορταριασμένα οικόπεδα  καθώς και την αρχή ενός μεγάλου αμπελιού

και από εκεί, ο άνεμος σήκωσε την φωτιά πάνω από τα σπίτια μας, την χώρισε στα δύο και πήγε και την έριξε πάνω στον λόφο με το δασάκι μας από την μία πλευρά 

και στον δεύτερο λόφο με ελιές και πεύκα από την πίσω πλευρά των σπιτιών !!!! 

 

Πράγματι, εάν είχαμε μείνει στο σπίτι θα βρισκόμασταν ανάμεσα σε δύο μεγάλες εστίες!   

Τα είδαμε όλα από μακριά. Τα δύο αεροπλάνα άδειαζαν το νερό και έκαναν πολύ ώρα να ξαναγυρίσουν -αργότερα μάθαμε ότι λόγω των ανέμων δεν μπορούσαν να προσθαλασσωθούν στην περιοχή και πήγαιναν στο Φάληρο (κάποιοι μάλιστα ανέφεραν την Ελευσίνα!). Στο μεταξύ, η φωτιά είχε προχωρήσει και στον επόμενο λόφο και σκαρφάλωνε το βουνό προς το Θυμάρι. «Μόνο στην θάλασσα θα σταματήσει» έλεγε ο κόσμος, Και πράγματι έτσι μάθαμε στο τέλος ότι έγινε. 

 

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πλησιάσουμε στην περιοχή και πίσω από άλλα αυτοκίνητα φτάσαμε έως την γειτονιά μας. Στον δρόμο βλέπαμε τα καμμένα, ανθρώπους μουτζουρωμένους με λάστιχα και κουβάδες να ρίχνουν νερά. Δεν ξέραμε τί θα αντικρίζαμε. ΄Οταν φτάσαμε στην γωνία του δρόμου μας, είδαμε  την αρχή του αμπελιού τσουρουφλισμένη, και στο βάθος την καταστροφή ! Το αγαπημένο μας δασάκι είχε καεί και ο λόφος ήταν φαλακρός και κάπνιζε. 

Στον δρόμο όμως ήταν ακόμα μία υδροφόρα του Δήμου που έριχνε νερό. 

Τα μεγάλα πεύκα στους πρόποδες είχαν σωθεί !!! Ακριβώς όπως και παλαιότερα !  Άλλη μία απόδειξη πως ό άνεμος σήκωνε ψηλά την φωτιά και την πέταγε στις κορυφές των λόφων. Κι έτσι σώθηκαν και τα σπίτια μας! Δύο όμως που ήταν κτισμένα πάνω στον λόφο κάηκαν εντελώς. 

 

Οι γάτες μας ήταν και οι τρείς εκεί και τα γατάκια τους έπαιζαν και χοροπηδούσαν ανάμεσα στ’αποκαΐδια.  Πόσο φοβήθηκαν και τί έκαναν την ώρα της φωτιάς, δεν μπορώ να σας το πώ !

Ποιός ξέρει πόσα ζωντανά κάηκαν μέσα στο δάσος? 

Χελώνες, σκατζόχοιροι, λαγοί, ίσως και πολλά πουλιά που δεν πρόλαβαν να πετάξουν ?                          

Η φίλη μου  και  γειτόνισσα, η Ελένη, πέρασε με τα παιδιά της μετά από λίγη ώρα να δεί πώς είμαστε.Ευτυχώς που δεν με έβγαλε καμιά φωτογραφία,  έτσι που ήμουν!  Την νύχτα πολλές μικροεστίες σιγόκαιγαν γύρω-γύρω και στους δύο λόφους και είχαμε την ανησυχία μήπως αναζωπυρωθούν.

Την Κυριακή, αφού ρίξαμε νερά στον κήπο και στα δένδρα φύγαμε και πήγαμε στην μητέρα μου και στα παιδιά. Είχαμε όμως την έννοια όλη την ημέρα και όταν γυρίσαμε το βράδυ, ακόμα κάπνιζε το δασάκι.

Την Δευτέρα το πρωί, μας ξύπνησαν φωνές. Μία μικρή εστία είχε φουντώσει ανάμεσα στα μεγάλα πεύκα και οι γείτονες είχαν ειδοποιήσει την πυροσβεστική που έριχνε πάλι νερό. 

 

Ευτυχώς που την πήραν είδηση οι γείτονες γιατί ο άνεμος δεν είχε χάσει την έντασή του και λίγο εάν άλλαζε η φορά του,  η φωτιά θα ερχόταν καταπάνω μας !!

Αρχίσαμε την φασίνα....Νερά και πάλι νερά, στους τοίχους, στις πόρτες, στα παράθυρα, στα μπαλκόνια με τα σπασμένα τραπέζια (ο άνεμος τα τουμπάρισε και τα τσάκισε).  Αυτό όμως δεν είναι τίποτα. Το σημαντικό είναι ότι δεν κάηκε το σπίτι μας και ούτε έπαθε καμία ζημιά.  Περάσαμε όμως τέτοια αγωνία ώσπου να περάσει η φωτιά και να επιστρέψουμε. Στην περιοχή της Λαυρεωτικής έχουν καεί πολλά σπίτια και πολλές εκτάσεις, αλλά αυτά τα έχετε ήδη μάθει από τις ειδήσεις....

Και η ζωή συνεχίζεται ...

Και ο άνεμος συνεχίζει με την ίδια ένταση - και καλά κάνει γιατί μας δροσίζει - θα πάψουν όμως άραγε ποτέ οι ανεγκέφαλοι να ανάβουν φωτιές όταν φυσάει ?

Θέλω και πάλι να σας ευχαριστήσω με όλη μου την καρδιά για το ενδιαφέρον σας, για τα μηνύματά σας και για την αγάπη σας σ’αυτές τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε και εύχομαι να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν σας κάτι τέτοιο. 

Και για να μην σας αφήσω με την κάψα της φωτιάς, κεραστείτε λίγο από την μαρμελάδα μου

 και την παγωμένη μου γρανίτα βερύκοκο. 

Δεν πρόλαβα να την σερβίρω σε ποτήρια με χοντρό καλαμάκι είναι όμως γλυκόξινη και πολύ δροσιστική και ξέρω πως δεν θα με παρεξηγήσετε !!!

Θα περάσω σιγά-σιγά από τα σπιτάκια σας...ήδη σας παρακολουθώ από το κινητό μου και θαυμάζω τις υπέροχες δημιουργίες σας. 

Καλό ξημέρωμα και πολλά φιλιά !!!!!