Της νύχτας τα καμώματα…

Αποθύμησα το Παρίσι!!! 

Πόσο θα ήθελα να ξανανέβω στον πύργο του Αϊφελ!!!

Επί τριάντα σχεδόν χρόνια, ταξίδευα στο Παρίσι κάθε χρόνο την ίδια εποχή. 

Πήγαινα σ'ένα τετραήμερο συνέδριο, αλλά πάντα είχα και ελεύθερο χρόνο να επισκεφθώ τα αξιοθέατα, να πάω στο θέατρο, να επισκεφθώ τους συγγενείς μου και να κάνω και κάποια εκδρομούλα γνωρίζοντας υπέροχες περιοχές (τα παλάτια του Λίγηρα, το Mont Saint-Michel, κλπ...) ή να πάρω το τραίνο για να περάσω το Σαββατοκύριακο στις Βρυξέλλες ή στο Λονδίνο...

Περασμένα μεγαλεία!!! 

Είναι η δεύτερη χρονιά από τότε που βγήκα την σύνταξη και πραγματικά μου λείπει το Παρίσι!  

Σε πρόσφατη ανάρτησή του, το Δελφινάκι μας ξαναθύμησε πώς ονειρεύεται να ανέβει κάποτε στον πύργο του Αϊφελ. Της το εύχομαι με όλη μου την καρδιά!!! Και της αφιερώνω αυτό το μικρό πινακάκι που έφτιαξα σε καμβά με decoupage και ανάγλυφο πλαίσιο με πάστα διαμόρφωσης. 

Λίγο σκούρο μου βγήκε, αλλά...νυχτερινές ώρες το έφτιαχνα, έχει όμως κάτι το μυστηριώδες...δεν νομίζετε?.....χαχαχα!!!!

Μόλις το είχα τελειώσει, και το Δελφινάκι ανήγγειλε τον νέο του διαγωνισμό. 
24 Φωτογραφίες αντικειμένων με ονομασίες από το Α έως το Ω! 

Μά, τέτοια σύμπτωση!!! ούτε συνεννοημένες να είμασταν, χαχαχα!!!!  

Αϊφελ, λοιπόν για την συμμετοχή μου στο ΑΛΦΑ, το πρώτο γράμμα της Αλφαβήτου.  

-------------------

Η σούπερ γιαγιά!

Τις προάλλες είμασταν καλεσμένοι σε μιά υπέροχη και ξεχωριστή βραδυά κάτω από τα μεγάλα πεύκα του κήπου μιάς όμορφης μονοκατοικίας. 

Η αγαπημένη μας θεία Μαρίτσα, ξαδέλφη της πεθεράς μου, είχε τα 90στά γενέθλιά της και ο γυιός της ήρθε από την Αμερική για να τα γιορτάσουμε όλοι μαζί, συγγενείς και φίλοι.  Δεν θα σας πώ πολλά...ούτε οι φωτογραφίες που τράβηξα με το κινητό μου είναι πολύ καλές (νύχτα και με flash από απόσταση,  τί περίμενα κι εγώ ?) αλλά ήθελα μόνο να μοιραστώ μαζί σας την ζωντάνια και το κέφι αυτής της καταπληκτικής σούπερ γιαγιάς. Και τί δεν είδαμε από την θεία Μαρίτσα! 

Τί τραγούδι, τί χορό, 

Καμαρώνοντας το γυιό που χορεύει και λέγοντας αστεία σε κάθε τραπέζι 

τί ποιήματα, τί χάδια και πόζες με τους συγγενείς 

με την θεία Στέλλα και την ξαδέλφη μας την Βούλα

αλλά και με τους πρώτους της μαθητές που ήρθαν να τιμήσουν την παλιά τους δασκάλα και να της δώσουν τις καλλίτερες ευχές τους. 

Μιά πέτρα για την είσοδο 

και ένα παλαιό κεραμίδι με decoupage και κρακελέ

 ήταν τα δικά μου μικρά δωράκια για την θεία Μαρίτσα που ξέρω πόσο εκτιμάει τα χειροποίητα αντικείμενα.

Με την ευκαιρία της συνάντησης, είχα την χαρά να μοιράσω και στα ξαδέλφια κάποια μικρά σουβενίρ που είχα φτιάξει με decoupage και κρακελέ.

Βότσαλα Presse-papiers (καρδιόσχημα βότσαλα, decoupage, κρακελέ )

Καλοκαιρινό διακοσμητικό 

( θαλασσόξυλο, φελός, δίχτυ, decoupage ) 

Με τα Βότσαλα λοιπόν συμμετέχω στο ΒΗΤΑ του διαγωνισμού.

-------------------

Σας έλεγα στην τελευταία μου ανάρτηση για τα γατάκια που, δυστυχώς, δεν κατάφερα να σώσω.  Την προηγούμενη Κυριακή, επιστρέφοντας αργά το βράδυ στο σπίτι, ακούσαμε νιαουρίσματα στον κήπο!  Και, ναί, η γατούλα μας, η Κουτσούλα, είχε γεννήσει τέσσερα πανέμορφα γατάκια, τρία ξανθά και ένα γκριζουλίνι. 

Είναι δώδεκα ημερών και δεν έχουν ακόμα ανοίξει τα ματάκια τους. Χθές, τα 'μετακόμισε' κάτω από την μεγάλη μας γαρδένια (να δώ πώς θα την ποτίζω τώρα...!).

Με τα νέα μας Γατάκια λοιπόν, συμμετέχω στο ΓΑΜΜΑ του διαγωνισμού.

Τώρα, φθάνοντας στο ΔΕΛΤΑ, τί θα μπορούσε να είναι ??? Καθόλου πρωτότυπο, θα μου πείτε, κι όμως, εγώ θα στείλω Δελφινάκια, αλλά σας ξαναλέω, τα είχα φτιάξει πριν την ανακοίνωση του διαγωνισμού!  Για πολλά χρόνια, κάθε καλοκαίρι, η μητέρα μου πήγαινε στα λουτρά της Αιδηψού και κάθε φορά που επέστρεφε μου έφερνε και κάποιο δωράκι, πότε ένα κεντητό σεμέν, πότε μιά ποδιά κουζίνας. Η θεία μου όμως, που πήγαινε κι εκείνη στα λουτρά, μας έφερνε πάντα...δελφινάκια!! Δελφινάκια σε mobile, δελφινάκια σε ρολόϊ, δελφινάκια σε θερμόμετρο, δελφινάκια σκέτα, πάντα γαλάζια και πάντα μονόχρωμα. Ε, πιά, τα είχα βαρεθεί!!! Στην αποθήκη λοιπόν ξαναβρήκα αυτό το ταλαιπωρημένο μικρό διακοσμητικό 

το οποίο μεταμόρφωσα με ακρυλικά χρώματα. 

Και φυσικά, αυτή είναι η συμμετοχή μου στο ΔΕΛΤΑ του διαγωνισμού. 

Δελφινάκι μου, δικό σου!!!!!!

Από το ΕΨΙΛΟΝ έως το ΩΜΕΓΑ, έχουμε ακόμα μέλλον... 
Κάτι θα βρώ να φτιάξω και να σας δείξω και θα χαρώ να δώ και τις δικές σας συμμετοχές. 

---------------

Της νύχτας τα καμώματα…τα βλέπει η μέρα και γελά!!

Το παρακάτω κείμενο το έγραφα χθες την νύχτα…πριν ακόμα ανεβάσω τις φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης. Με είχε πιάσει το παράπονο… είπα να το σβύσω εντελώς, μετά έκοψα πάνω από τα μισά, αλλά, δεν βαριέστε…ας το βγάλω να ησυχάσω κι ελπίζω να μη μου κακιώσετε!!!

"Να το πώ τηλεπάθεια ???

Χθές, δέκα μόλις λεπτά πριν ανοίξω τον υπολογιστή μου και δώ τα τελευταία σχόλια στην προηγούμενη ανάρτησή μου, σκεφτόμουν πόσο μου έχουν λείψει κάποιες από τις φίλες που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσα σ’αυτήν την ‘γειτονιά’!  Με είχε πιάσει το παράπονο (δεν μου το βγάλατε τζάμπα το παρατσούκλι της παραπονιάρας! ).

Είχα διακρίνει μια ‘αποχή’ σε πολλές αναρτήσεις μου τον τελευταίο καιρό, από αρκετές μπλογκοφίλες που άλλοτε μου άφηναν σχόλια  σε κάθε μου ανάρτηση.  Και παρόλο που εγώ τις επισκεπτόμουν, εκείνες…δεν!!!!!  Είναι πάλι κάποιες που δεν έχουν έρθει ποτέ σε μένα, ενώ εγώ τους αφήνω σχόλια!!! Δεν  έχω καταλάβει γιατί με ‘σνομπάρουν’. Αναρωτιόμουν εάν είχα ΄φταίξει’ σε κάτι, εάν είχα γράψει κάτι περίεργο ή απρεπές σε κάποιο σχόλιό μου!  Αλλά δεν είναι ‘του τύπου’ μου κάτι τέτοιο!! Το μόνο που θα μπορούσα να προσάψω στο εαυτό μου είναι ότι ίσως έχω κάποια έλλειψη του χιούμορ, και αυτό φαίνεται στην γραφή μου, χαχαχα!!! Μέχρι που κι εγώ απογοητεύτηκα και αραίωσα τα σχόλιά μου, αν και παρακολουθούσα τις αναρτήσεις σας και χαιρόμουν για τις τόσες όμορφες συναντήσεις και γνωριμίες που κάποιες από εσάς καταφέρατε να κάνετε σε διάφορες πόλεις. Μακάρι να μπορέσω κι εγώ κάποτε να συναντήσω κι άλλες από εσάς που δεν έχω ακόμα την τύχη να γνωρίζω! 

Τι σας τα γράφω όλα αυτά, θα με ρωτήσετε!  Θέλω να σας ζητήσω κι εγώ συγγνώμη που για πολλούς λόγους (λόγους υγείας της μητέρας μου και του αδελφού μου, μεταξύ άλλων, πολλές μετακινήσεις, κλπ.) δεν είμαι συνεπής στις επισκέψεις μου στα τόσο όμορφα μπλογκοσπιτάκια σας, και δεν έχω πάντα τον χρόνο να απαντώ και στα δικά σας σχόλια.  Τις περισσότερες φορές σας διαβάζω από το κινητό μου -όπου πιάνω σήμα- κι έτσι δεν μπορώ να απαντήσω ή να σας αφήσω σχόλιο. Από την άλλη δεν είμαι και τόσο ‘του τηλεφώνου’ ώστε να ‘τα λέγαμε’ τηλεφωνικώς, κι ούτε θα είχα τον χρόνο, κι έτσι έχω λίγο απομονωθεί! Μην μου το κρατάτε όμως ‘μανιάτικο’… γιατί αυτή την αίσθηση έχω!  Κάνετε μήνες να έρθετε σε μένα και είναι φορές που ενώ έχω φτιάξει κάτι και περιμένω την κριτική σας,  δεν αφήνετε κάν σχόλιο στην ανάρτησή μου, σαν να είναι εντελώς αδιάφορο. Και μην μου πείτε, πονηρούλες μου, κάποιες,  ότι κι εσείς δεν έχετε χρόνο, γιατί σας βλέπω που σχολιάζετε, ‘βολτάρετε’, ‘σφηνάρετε’ και ‘chatάρετε’  σε πολλά άλλα μπλόγκς (απόλυτο δικαίωμά σας, φυσικά, εννοείται !!! μακάρι να είχα τον χρόνο και να μπορούσα κι εγώ !).

Σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σας επισκέπτομαι κι εγώ πιο συχνά, και αν δεν τα καταφέρνω την ημέρα, θα το κάνω την νύχτα, όπως και τώρα. Πήγε 4 το πρωϊ, ο Νίκος σηκώθηκε δύο φορές, με είδε να γράφω και κουνούσε το κεφάλι του…χαχαχα! ‘Ωρα είναι να πάω κι εγώ για ύπνο, νομίζω!!!!

Σας στέλνω την αγάπη μου!!!!  Καλό ξημέρωμα!!!!!"

Και νά, που πάλι "Καλό Ξημέρωμα", θα σας ευχηθώ, αφού μου πήρε τόσες ώρες να γράψω αυτήν την ανάρτηση!!!! Τι κακό κι αυτό μ'εμένα??!!  Πώς θα μάθω να κάνω μικρότερες αναρτήσεις, μου λέτε???? χαχαχα!!! Θα το προσπαθήσω όμως, κι έτσι θα είναι και πιό συχνές!!!!

Πολλά φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!