Παλαίωση κι αναπαλαίωση

Από καιρό, ήθελα να σας δείξω πώς αναπαλαίωσα αυτό το κάδρο που είχα ανακαλύψει, 
μαζί με διάφορα άλλα στην γνωστή αποθήκη. 

Το καδραρισμένο 'έργο' δεν ήταν παρά μιά εκτύπωση σε χαρτί μιάς νεκράς φύσης του Ιταλού ζωγράφου Giuseppe Falchetti (1843-1918). Δεν ήταν μόνο κακοβαμμένο με χρυσή/μπρονζέ μπογιά (κάποιος το είχε βάψει πολύ πρόχειρα, χωρίς κάν να το αποσυναρμολογήσει, πασαλείβοντας ακόμα και το τζάμι) αλλά, προφανώς αργότερα, είχε σπάσει η μία του γωνία και είχαν 'σκάσει' τα γύψινα διακοσμητικά του. Για ποιόν λόγο δεν είχε πεταχθεί στα σκουπίδια...δεν γνωρίζω, ούτε σε ποιόν ανήκε και αν είχε ίσως κρατηθεί για συναισθηματικούς λόγους. 

 Αφού το στοκάρισα και αποκατάστησα όσο μπορούσα την σπασμένη του γωνία, το έβαψα με σπιτική chalk paint, το πέρασα με μπλέ πατίνα και τέλος με λίγη χρυσή δαχτυλοπατίνα στα ανάγλυφα.

Δεν έχω ακόμα αποφασίσει τι εικόνα θα βάλω σ'αυτό το 'νέο' κάδρο μου, αλλά προς το παρόν έκοψα ένα σκούρο πασπαρτού και προσάρμωσα μιά χαριτωμένη γιαπωνέζικη κάρτα από την συλλογή μου.  

Αρκετά μπουκάλια περιμένουν στο εργαστήρι ασταρωμένα.  Μετά τις γιορτές, κατάφερα επιτέλους 
κι έφτιαξα ένα με κρακελέ one step,  πάνω από χαρτοπετσέτα και χρυσό ακρυλικό,

 

λεπτομέρειες με contour-relief και παλαίωση με bitumen.

Και επειδή, ως γνωστόν, μου αρέσει να ασχολούμαι με 'ψιλολόγια', 

σας φύλαξα για το τέλος ξύλινα κοσμήματα.  

Ένα μικρό στογγυλεμένο θαλασσόξυλο έγινε δαχτυλίδι 

 

 

 και ένα κομματάκι ξύλο που το στογγύλεψα εγώ στις άκρες με μιά λίμα, 

μεταμορφώθηκε σε μία ασσορτί καρφίτσα.

 Χαριτωμένα δεν είναι? Δεν μοιάζουν κι αυτά σαν να είναι παλαιά?