ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ

Ήμουν σε δίλημμα εδώ και κάποιες μέρες, από την στιγμή που ειδοποιήθηκα από δύο πολύ καλές blogoφίλες,  την Μαίρη και την Μαρίνα, πως μου είχαν απονείμει  ένα βραβείο.

Ευχαριστώ πολύ, φίλες μου, που με σκεφθήκατε, και με συμπεριλάβατε στα υπό βράβευσιν blogs!
'Αργησα λίγο να ανταποκριθώ, όχι πως δεν έχω τι να πω για μένα, αλλά γιατί, το blog μου είναι δηλωμένο Award and Tag-free blog.

Πριν από αρκετά χρόνια, αυτά τα βραβεία ήταν πολύ «της μόδας» και κάθε τόσο είχαμε απονομές, ανταλλαγές, εκμυστηρεύσεις, διπλές και τριπλές  και άντε και φτού κι απ’την αρχή. Είχε καταντήσει κουραστικό και ανούσιο. ‘Ασε που έπρεπε να παρακολουθείς  ποιός δεν είχε λάβει ακόμα το βραβείο, για να του το στείλεις μη τυχόν και μείνει παραπονεμένος. Και αντίθετα, κάποιος που δεχόταν το βραβείο από 3-4 διαφορετικούς blogoφίλους, και είχε όρεξη και χρόνο, απαντούσε ξεχωριστά στις 7 ή 10 ή 15 ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να γνωρίζονται μεν καλύτερα μεταξύ τους οι bloggers, αλλά πολύ συχνά να γράφονται υπερβολές και πράγματα χωρίς καμιά ουσία ή ενδιαφέρον.    

Και να πρέπει μετά να βρείς 5 ή 10 ή και περισσότερα blogs για να στείλεις με την σειρά σου το βραβείο για να μην ‘σπάσει η αλυσίδα’…

Τότε αποφάσισα, όπως έκαναν και άλλες bloggers  στο εξωτερικό, να δηλώσω 

πως το δικό μου blog δεν θα δέχεται πλέον βραβεία και αλυσιδωτά παιχνίδια. 

Και έβαλα επί τούτου το σηματάκι στο πάνω μέρος δεξιά. 

Φίλες και φίλοι μου, δεν χρειάζομαι καμία επιβράβευση! 
Για μένα είναι τιμή μου που επισκέπτεστε το μπλογκοσπιτάκι μου και  μου αφήνετε τα ωραία σας σχόλια, ακόμα και αν δεν μπορώ πάντα να απαντώ στον καθένα ξεχωριστά. Τα διαβάζω όλα, εννοείται, και μου δίνουν μεγάλη χαρά. Θα μου άρεσε ακόμα αν είχα και κάποιες αρνητικές κριτικές, να μου λέγατε αν κάτι από αυτά που σας δείχνω δεν σας αρέσει και τόσο, ή πως θα μπορούσα να το είχα κάνει διαφορετικά,  αντί να μου δίνετε πάντα επαίνους, συγχαρητήρια και…βραβεία!

Επειδή όμως, έχουν περάσει τόσα χρόνια, και η blogoγειτονιά μας έχει μεγαλώσει  (παρά το γεγονός ότι πολλές παλιές φίλες έχουν δυστυχώς αποχωρήσει, έχουν καταργήσει το blog τους, ή το έχουν αφήσει αραχνιασμένο, γιατί τις κέρδισε μάλλον το Facebook και άλλα δίκτυα) αποφάσισα να πώ λίγα πράγματα για μένα,  πιο πολύ για όσες και όσους με ‘γνώρισαν’ πρόσφατα.


Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, από μπαμπά Γάλλο (αλλά Σμυρνιό) και μαμά Ελληνίδα.  Απέκτησα την Ελληνική υπηκοότητα από τον γάμο μου, διατηρώντας και την Γαλλική,  κι έτσι τα παιδιά μου έχουν και τις δύο υπηκοότητες.    Ελληνικά έμαθα μόνο στο δημοτικό σχολείο, ενώ στην συνέχεια, οι σπουδές μου ήταν σε γαλλικές σχολές και στην Γαλλία.  Γι αυτό και δεν αισθάνομαι τόσο άνετα να συμμετέχω σε συγγραφικούς διαγωνισμούς και ποιητικά συμπόσια 
(Αριστέα, Μαίρη, Μαρία μου, μια δοκιμή μπορεί να την κάνω, αλλά… δεν το έχω βρε κορίτσια!).    

   

Εργάστηκα επί 37 χρόνια ως διευθυντικό στέλεχος μιας μεγάλης εταιρείας και λίγο πριν την συνταξιοδότησή μας, αποφασίσαμε με τον άντρα μου, να εγκατασταθούμε στην εξοχή, όχι πολύ μακριά από την Αθήνα,  αλλά αυτά τα 50 χιλιόμετρα έξω από την πόλη κάνουν την διαφορά.  
Ζούμε μέσα στην φύση, καταλαβαίνουμε τις αλλαγές των εποχών, ξεχάσαμε την  κίνηση και την βουή της πόλης, περπατάμε στο βουνό ή στην κοντινή παραλία αναπνέοντας τον καθαρό αέρα 
(όταν δεν έχουμε σκόνη από την Σαχάρα!).

Αγαπώ τα λουλούδια και τα πουλιά, και δεν χάνω ευκαιρία να τα φωτογραφίζω και να αναζητώ τις ονομασίες τους σε διάφορα βιβλία και στο διαδίκτυο.  Ασχολούμαι αρκετά με την κηπουρική, αν και το βρίσκω όλο και πιο κουραστικό όσο περνούν τα χρόνια.

Μου αρέσει πολύ το διάβασμα, σε σημείο  συχνά να διαβάζω παράλληλα 2 ή και 3 βιβλία. Πώς γίνεται αυτό, θα με ρωτήσετε!  Πολύ απλά, έχω  π.χ. ένα ελληνικό βιβλίο στο κομοδίνο μου, ένα γαλλικό στο σαλόνι και ένα αγγλικό στο εργαστήρι μου. Ανάλογα με την ώρα της ημέρας, συνεχίζω ένα από τα αρχινησμένα βιβλία, ενώ παράλληλα έχω την ανυπομονησία να διαβάσω και μερικές σελίδες από το άλλο ή και από το τρίτο.

Άλλες  μου αγάπες είναι το découpage, βεβαίως βεβαίως, που είναι και το κύριο θέμα του blog μου, αλλά και το ράψιμο, το patchwork (απλά πράγματα, όχι πολύπλοκα και μεγάλα) όπως και η ανακύκλωση/συντήρηση/αναπαλαίωση αντικειμένων και μικρο-επίπλων,  πάντα για το σπίτι ή για δωράκια σε φίλους και συγγενείς και ενίοτε και σε κάποια bazaars για φιλανθρωπικό σκοπό.

Εδώ και χρόνια ασχολούμαι αρκετά με το γενεαλογικό μας δέντρο και μου αρέσει να ψάχνω όλο και περισσότερα στοιχεία. Πρόσφατα ανακάλυψα πως ένας από τους προ-προπάππους μου ήταν μπουρλοτιέρης υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη! Ενώ και από το σόϊ του πατέρα μου, ο προπάππους ήταν Γάλλος αξιωματικός του ναυτικού του οποίου η φρεγάτα ναυάγησε στην Ελλάδα. 
Τι ιστορία κι αυτή!!! Κάποια στιγμή σκέφτομαι να σας την διηγηθώ!

Α, δεν σας είπα! Τον Φεβρουάριο πάτησα τα 65,  αλλά το διασκεδάζω πολύ όταν κάποιες που έχουν τα μισά μου χρόνια με αποκαλούν «κορίτσι μου» ή «κοπέλα μου»!!!

Να λοιπόν, που σας έγραψα 7 πράγματα για μένα, 
και μάλιστα με τόσα λόγια που ίσως να σας κούρασα.

Συγχωρέστε με όμως που δεν θα συνεχίσω την απονομή του βραβείου! 

 Όποιος θέλει,  και δεν το έχει κάνει ακόμα,  μπορεί να μας γράψει κάποια πράγματα 
για να τον γνωρίσουμε καλλίτερα!  

Καλή εβδομάδα σε όλες και όλους!