‘Αρωμα και γεύση

 

Επιτέλους, η Ισμήνη κατάφερε να ξεμπερδέψει με όλες τις δουλειές της. Τα πόδια της δεν την κρατούσαν πιά. ‘Ενα κάθισμα και μιά ζεστή σοκολάτα,  θα ήταν ότι καλύτερο μετά από τόσο τρέξιμο που έκανε για να τα προλάβει όλα. Δύο μέρες της έμεναν πριν επιστρέψει στο Παρίσι και ήθελε οπωσδήποτε να δεί την Μαρίνα, την αγαπημένη της φίλη.  Πέρασαν οι μέρες των διακοπών χωρίς να καταφέρουν να συναντηθούν. Μόνο στο τηλέφωνο είχαν μιλήσει και είχε πέσει από τα σύννεφα όταν η Μαρίνα της ανακοίνωσε πως σε δύο εβδομάδες θα έφευγε για την Αυστραλία, για να κάνει μια καινούργια αρχή μετά τον χωρισμό της. Ποιός ξέρει εάν θα την ξανάβλεπε!

‘Εριξε μια ματιά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο διασχίζοντας την μικρή πλατεία. Σε δυό-τρείς μέρες θα το ξεστόλιζαν κι αυτό. ‘Ηδη τα καταστήματα είχαν μαζέψει τα στολίδια τους. Σιγά-σιγά ξανάρχιζε η καθημερινή ρουτίνα για όλους.

‘Ηταν έτοιμη να ανοίξει την πόρτα και να μπεί στο κατάστημα delicatessen.  ‘Ηλπιζε να βρεί εκείνες τις καραμέλες με το ανθόνερο πού άρεσαν πολύ στην Μαρίνα. Τις είχαν πρωτοδοκιμάσει στην Κώ, πριν από πολλά χρόνια, τότε που περνούσαν παρέα τα καλοκαίρια πριν εκείνη φύγει για το Παρίσι. Πάει τόσος καιρός και ακόμα θυμάται το άρωμα και την γεύση τους. Τυχαία το ανέφερε κάποια στιγμή σε μια ξαδέλφη της και εκείνη την πληροφόρησε πως αυτό το κατάστημα, εκτός από εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, έχει και μεγάλη ποικιλία από καραμέλες με ασυνήθιστες γεύσεις. 

Από το τζάμι της πόρτας, πρόσεξε πως δεν υπήρχε ελεύθερο τραπεζάκι για να ξεκουραστεί και να απολαύσει το αγαπημένο της σοκολατένιο ρόφημα.  Τρείς-τέσσερις παρέες είχαν καταλάβει όλα τα καθίσματα.     

Τι γκαντεμιά!  Έκανε τόσο κρύο και δεν είχε κουράγιο να ψάχνει για καφετέρια. ‘Ασε που ήθελε οπωσδήποτε να αγοράσει τις καραμέλες ανθόνερου. 

‘Εσπρωξε την πόρτα και προχώρησε.  Ο υπάλληλος δεν ξαφνιάστηκε όταν του είπε τι έψαχνε να βρεί. Είχαν μεγάλη ζήτηση τώρα τελευταία οι καραμέλες ανθόνερου και το βάζο πάνω στον πάγκο είχε σχεδόν αδειάσει.  

«Δώστε μου πέντε λεπτά, να φέρω ένα νέο πακέτο από την αποθήκη» της είπε.  

     

Γιά καλή της τύχη, δύο νεαροί σηκώθηκαν να φύγουν και η Ισμήνη μπόρεσε επιτέλους να καθίσει και να παραγγείλει την σοκολάτα της. 

Η νεαρή κοπέλα που την σερβίρισε την κοίταξε λίγο επίμονα.  «Πολύ γνωστή μου φαίνεστε! Από την στιγμή που μπήκατε στο μαγαζί, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πού σας έχω ξαναδεί!»   

«Κυρία, οι καραμέλες σας είναι έτοιμες!» ανακοίνωσε ο υπάλληλος δίνοντάς της το σακουλάκι από το οποίο έβγαινε ένα υπέροχο άρωμα ανθόνερου, ξυπνώντας αμέσως μνήμες από τα ωραία καλοκαίρια στο νησί, τότε που σχεδόν κάθε μέρα, βγαίνοντας μαζί με την Μαρίνα για τον απογευματινό τους περίπατο, αγόραζαν ένα μικρό διάφανο σακουλάκι με καραμέλες ανθόνερου.

«Ελενίτσα!» αναφώνησε η Ισμήνη, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο της κοπέλας το μικρό κορίτσι που βοηθούσε τότε τον παππού της πουλώντας τις καραμέλες στο μαγαζάκι της παραλίας. 

«Είδες τι δύναμη έχουν τα αρώματα! Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιο ακριβό άρωμα σ’ένα μικρό μπουκαλάκι. Αυτές οι καραμέλες είναι το καλύτερο δώρο για να με θυμάται η φίλη μου εκεί μακριά που πάει».

 _______________

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην φωτο-συγγραφική σκυτάλη της φίλης Μαίρης και της Γήινης Ματιάς   https://ghinimatia.blogspot.gr/ 

 βασισμένη στην εικόνα που μου έστειλε η Χριστίνα Ανδρομέδα  

Με την σειρά μου στέλνω στην Μαρία Κανελλάκη  μιά δική μου φωτογραφία: 

 Ελπίζω να της αρέσει και ανυπομονώ να διαβάσω το δικό της διήγημα.

 

Το ψευτο-Murano

Κάποτε ήταν πολύ "της μόδας" αυτά τα γυάλινα χρωματιστά βάζα τύπου Μουράνο.  

 

Και έτυχε μιά φορά να μου φέρουν κι εμένα ένα τέτοιο για δώρο. 

Δεν μου άρεσε καθόλου!  Αλλά είχα και τους λόγους μου! 

Βλέπετε, διέθετα ήδη ένα γνήσιο Murano που μου είχε φέρει ο πατέρας μου από την Βενετία.

 

Μεγάλο και πολύ βαρύ, δεν μπορώ να πώ πως το χρησιμοποιώ συχνά, αλλά 
τουλάχιστον τα Χριστούγεννα είναι πάντα στολισμένο σε κάποια γωνιά του σαλονιού, 
πότε με αληθινά και πότε με ψεύτικα λουλούδια. 

 Τί να το έκανα λοιπόν το ψευτο-Μουράνο; να το έκανα δώρο σε κάποια φίλη; 

"Το δώρο δεν δωρίζεται...γιατί αν το δείς, γνωρίζεται", όπως έλεγε και η γιαγιά μου!

Και έτσι έμεινε μέσα σ'ένα ντουλάπι, για πολλά χρόνια, μέχρι που αποφάσισα να το αλλάξω!  
Και ιδού το αποτέλεσμα!  
 

 Με λίγα μονόχρωμα λουλουδάκια και με ένα κρακελέ του οποίου τα σκασίματα 

γέμισα με τυρκουάζ χρώμα σε σκόνη, το κόκκινο γυάλινο βάζο μεταμορφώθηκε 
και, για μένα τουλάχιστον, έγινε πολύ πιό όμορφο. 

Θα μπορούσα ίσως να του είχα βάλει και λίγη χρυσή πατίνα σε κάποια σημεία ή στο στόμιό του, 
αλλά προτίμησα να το αφήσω πιό απλό. 

Ποιός ξέρει; μπορεί και να το βαρεθώ και να το ξανα-αλλάξω κάποια μέρα! 

 

 Και αφού πάλι σας παρουσίασα μία αλλαγή, ήρθε η ώρα...

...να σας δείξω το δώρο μου για την πρωτιά στον Διαγωνισμό "'Αλλαξέ το". 

Μοσχομύριζε το κουτί της Αριστέας μας μόλις το άνοιξα, από τα αποξηραμένα πορτοκάλια 

και τους κόκκους καφέ,

 

 αλλά και από το όμορφο ντεκουπαρισμένο σαπουνάκι, τα οποία, μαζί με μπόλικες υπέροχες χαρτοπετσέτες (και δεν είχα καμμία απ'αυτές!) συνόδευαν ένα μπουκάλι  ντυμμένο με σπάγγο και με εφφέ σκουριάς όπως και ένα όμορφο κρακελαρισμένο κερί.

Καλή μου Αριστέα, σ'ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ για τα όμορφα δώρα σου. 

Νά είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς με τα χρυσά χεράκια σου!!!  

 Μιά ακόμα γρήγορη και εύκολη μεταμόρφωση θα σας δείξω πριν τελειώσω αυτή την ανάρτηση. 

'Εχοντας κληρονομήσει αρκετές απλές, μεταλλικές κορνιζούλες από την πεθερά μου και την μαμά μου που και οι δύο τους τις είχαν στολισμένες με φωτογραφίες παιδιών και εγγονιών, 

θέλησα να βρώ τρόπο να τις ομορφύνω λίγο. 

Δεν ήταν αρκετά φαρδειές για να τους κάνω decoupage.  Και έτσι η πρώτη μου δοκιμή ήταν να κολλήσω απλώς μιά δαντέλλα την οποία πέρασα πρώτα με κόλλα για να σκληρύνει 

 

και στην συνέχεια την έβαψα με χρώμα κιμωλίας και χρυσή δαχτυλοπατίνα.

 

Από την ίδια δαντέλλα, έφτιαξα κι ένα λουλουδάκι και το κόλλησα στην γωνία.

Δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό, με άλλα χρώματα και πατίνες ίσως γινόταν πολύ καλύτερη. 

Θα σκεφθώ πώς θα συνεχίσω με τις άλλες.

Λίγα λουλούδια από τον κήπο μου

μαζί με τις ευχές μου για όσες και όσους εορτάζουν την Κυριακή, 

τον 'Αγγελο, τον Ευάγγελο, την Ευαγγελία ή Βαγγελιώ, την Αγγελική ή Λίτσα,

και χρόνια πολλά για την Εθνική μας Επέτειο!

 

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σας και για τα όμορφα σχόλια που μου αφήνετε κάθε φορά!

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι !

Μπορεί να μην ήταν τέντζερης, αλλά σίγουρα ήταν κάτι μεταλλικό!

 Αυτό λοιπόν το πόδι λάμπας, μου το είχε δώσει ο θείος μου κάποια στιγμή που ξεκαθάριζε την αποθήκη του. Αν και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, το κράτησα, μήπως και βρώ κάτι να το κάνω. 

Και έμεινε για κάμποσα χρόνια παρατημένο, μέσα σε ένα μπαουλάκι που έχω στην βεράντα, 

γεμάτο με διάφορα τζάντζαλα απ'αυτά που κρατάω και δεν πετάω... 

Το έβλεπα κατά καιρούς, όταν άνοιγα το μπαουλάκι, αλλά δεν μου έκανε κέφι να το φτιάξω. 

Μέχρι που βρέθηκε μπροστά μου, ως δια μαγείας, αυτό το καπάκι...έ, καπέλλο ήθελα να πώ!

Από τα τρία αμπαζούρ που κάποιος είχε αφήσει δίπλα στον μπλέ κάδο της ανακύκλωσης, 

αυτό ήταν πάνω-πάνω, και έμοιαζε λυπημένο που το είχαν παρατήσει!!!

Δεν μπόρεσα να το αφήσω παραπονεμένο!!!  Εξ άλλου, το μέγεθός του ήταν αυτό που μου θύμησε ότι είχα μιά βάση λάμπας η οποία θα του ταίριαζε απόλυτα, εκτός του ότι ήταν καθαρό και κεντημένο και μάλιστα στο χέρι, όπως φαίνεται από τις μικρο-διαφορές στα μοτίφ του!

  Αφού το σαπούνισα πολύ καλά, το άφησα να στεγνώσει και έσπευσα να βγάλω την βάση από το μπαούλο.  Από την πολυκαιρία, είχε αρχίσει να σκουριάζει...

και χρειάστηκε ένα πολύ γερό τρίψιμο πριν την βάψω με δύο χρώματα κιμωλίας.

 

Δεν ήθελα να την φορτώσω με λουλούδια, γιατί δεν θα ταίριαζαν με το κέντημα, κι έτσι αποφάσισα να της κάνω λίγο μόνο decoupage με μικρά μονόχρωμα μοτιφάκια λουλουδιών

και παλαίωση με τρίψιμο και πατίνες

 

Αφού πέρασα καινούργιο καλώδιο και ντουϊ, τοποθέτησα το καπέλλο

 και η νέα μου λάμπα ήταν έτοιμη!

Πώς σας φαίνεται; 

Κρίμα δεν θα ήταν να την είχα αφήσει πεταμένη;

 

Στον δρόμο προς το Σούνιο

'Οσοι έχουν την τύχη να ζούν κοντά στο όμορφο ακρωτήρι του Σουνίου, έχουν και την δυνατότητα να το επισκέπτονται συχνά. 

Παράδειγμα η φίλη μας η Δήμητρα που μας έχει καλομάθει με τις υπέροχες φωτογραφίες της από την περιοχή, 
όπως και στην χθεσινή της ανάρτηση.

Προσωπικά, πηγαίνω κάθε φορά που έχω επισκέψεις από συγγενείς και φίλους του εξωτερικού, αφού όλοι θέλουν 
να επισκεφθούν το ναό του Ποσειδώνα  και να απολαύσουν από εκεί ένα από τα πιό όμορφα ηλιοβασιλέματα. 

Αυτή την φορά όμως, θέλω να σταθώ σ'ένα σημείο της διαδρομής προς το Σούνιο.

Σε μιά στροφή του δρόμου, αντικρίζει κανείς ένα μνημείο στημένο πάνω από την θάλασσα. 

Σίγουρα πολλοί δεν δίνουν σημασία, και προσπερνούν 
χωρίς να αναρωτηθούν τί αντιπροσωπεύει αυτό το μνημείο.  
Πριν από έναν χρόνο, περνώντας από την περιοχή 
αποφασίσαμε να σταματήσουμε για να δούμε περί τίνος πρόκειται.

Μερικά στεφάνια είχαν κατατεθεί λίγες μέρες νωρίτερα και ήταν δεμένα με σχοινί 
για να μην τα πάρει ο αέρας σ'εκείνο το ανεμοδαρμένο σημείο της ακτής. 

   Διαβάσαμε στις μαρμάρινες πλάκες πως το μνημείο στήθηκε 
για τα θύματα του ναυαγίου του ατμόπλοιου "Oria".

Στο βάθρο του μνημείου ήταν ακουμπισμένο ένα κουτάλι και μιά καραβάνα κάποιου από τους στρατιώτες που χάθηκαν εκεί.

Ψάχνοντας αργότερα στο διαδίκτυο μάθαμε περισσότερα για την ασύλληπτου μεγέθους ναυτική τραγωδία που σημειώθηκε κάτω από έκείνο το σημείο της ακτής,  στο νησί του Πατρόκλου ή Γαϊδουρονήσι όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι.

'Ηταν 12 Φεβρουαρίου του 1944 όταν ένα Νορβηγικό φορτηγό πλοίο, επιταγμένο από τους Γερμανούς, ναυάγησε εκεί.  
Το φορτίο του "SS Oria" ήταν ανθρώπινο, αφού επρόκειτο για ιταλούς αιχμαλώτους, τους οποίους οι Γερμανοί είχαν στοιβάξει μέσα στα αμπάρια για να τους μεταφέρουν από την Ρόδο στον Πειραιά.

Στην φοβερή καταιγίδα που έγινε αιτία του ναυαγίου μεταξύ της νήσου Πατρόκλου και της ακτής,  χάθηκαν  4.073 άνθρωποι, οι περισσότεροι ιταλοί στρατιώτες, αλλά και κάποιοι γερμανοί και 4 έλληνες.

'Εως το 1987, εθεωρείτο ως το πιό πολύνεκρο ναυάγιο στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά παρέμενε άγνωστο στον πολύ κόσμο.  Συγκριτικά, το ναυάγιο του Τιτανικού που έγινε κατά το παρθενικό του ταξίδι  το 1912, είχε 1.564 νεκρούς.

 

Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ανακαλύφθηκε, έχει γραφτεί η ιστορία του ναυαγίου σε πολλά έντυπα και υπάρχουν και κάποια βιντεάκια από τους δύτες που έφτασαν στο σημείο του ναυαγίου και το έκαναν γνωστό.

Όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να ανατρέξουν, μεταξύ άλλων, εδώ και εδώ. 

Στις 12 Φεβρουαρίου 2014, ακριβώς 70 χρόνια μετά το φοβερό ναυάγιο, έγιναν τα εγκαίνια του μνημείου παρουσία συγγενών που ήρθαν από την Ιταλία, και επιμνημόσυνη δέηση η οποία έκτοτε επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο.

Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση ήταν το φετεινό μνημόσυνο που τελέστηκε πριν από έναν μήνα από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο Αθηνών, παρουσία των τοπικών αρχών και πρεσβευτών πολλών χωρών.

  Είναι πάντα καλό να μαθαίνουμε και κάτι παραπάνω 

για την ιστορία του τόπου μας.