‘Αρωμα και γεύση

 

Επιτέλους, η Ισμήνη κατάφερε να ξεμπερδέψει με όλες τις δουλειές της. Τα πόδια της δεν την κρατούσαν πιά. ‘Ενα κάθισμα και μιά ζεστή σοκολάτα,  θα ήταν ότι καλύτερο μετά από τόσο τρέξιμο που έκανε για να τα προλάβει όλα. Δύο μέρες της έμεναν πριν επιστρέψει στο Παρίσι και ήθελε οπωσδήποτε να δεί την Μαρίνα, την αγαπημένη της φίλη.  Πέρασαν οι μέρες των διακοπών χωρίς να καταφέρουν να συναντηθούν. Μόνο στο τηλέφωνο είχαν μιλήσει και είχε πέσει από τα σύννεφα όταν η Μαρίνα της ανακοίνωσε πως σε δύο εβδομάδες θα έφευγε για την Αυστραλία, για να κάνει μια καινούργια αρχή μετά τον χωρισμό της. Ποιός ξέρει εάν θα την ξανάβλεπε!

‘Εριξε μια ματιά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο διασχίζοντας την μικρή πλατεία. Σε δυό-τρείς μέρες θα το ξεστόλιζαν κι αυτό. ‘Ηδη τα καταστήματα είχαν μαζέψει τα στολίδια τους. Σιγά-σιγά ξανάρχιζε η καθημερινή ρουτίνα για όλους.

‘Ηταν έτοιμη να ανοίξει την πόρτα και να μπεί στο κατάστημα delicatessen.  ‘Ηλπιζε να βρεί εκείνες τις καραμέλες με το ανθόνερο πού άρεσαν πολύ στην Μαρίνα. Τις είχαν πρωτοδοκιμάσει στην Κώ, πριν από πολλά χρόνια, τότε που περνούσαν παρέα τα καλοκαίρια πριν εκείνη φύγει για το Παρίσι. Πάει τόσος καιρός και ακόμα θυμάται το άρωμα και την γεύση τους. Τυχαία το ανέφερε κάποια στιγμή σε μια ξαδέλφη της και εκείνη την πληροφόρησε πως αυτό το κατάστημα, εκτός από εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, έχει και μεγάλη ποικιλία από καραμέλες με ασυνήθιστες γεύσεις. 

Από το τζάμι της πόρτας, πρόσεξε πως δεν υπήρχε ελεύθερο τραπεζάκι για να ξεκουραστεί και να απολαύσει το αγαπημένο της σοκολατένιο ρόφημα.  Τρείς-τέσσερις παρέες είχαν καταλάβει όλα τα καθίσματα.     

Τι γκαντεμιά!  Έκανε τόσο κρύο και δεν είχε κουράγιο να ψάχνει για καφετέρια. ‘Ασε που ήθελε οπωσδήποτε να αγοράσει τις καραμέλες ανθόνερου. 

‘Εσπρωξε την πόρτα και προχώρησε.  Ο υπάλληλος δεν ξαφνιάστηκε όταν του είπε τι έψαχνε να βρεί. Είχαν μεγάλη ζήτηση τώρα τελευταία οι καραμέλες ανθόνερου και το βάζο πάνω στον πάγκο είχε σχεδόν αδειάσει.  

«Δώστε μου πέντε λεπτά, να φέρω ένα νέο πακέτο από την αποθήκη» της είπε.  

     

Γιά καλή της τύχη, δύο νεαροί σηκώθηκαν να φύγουν και η Ισμήνη μπόρεσε επιτέλους να καθίσει και να παραγγείλει την σοκολάτα της. 

Η νεαρή κοπέλα που την σερβίρισε την κοίταξε λίγο επίμονα.  «Πολύ γνωστή μου φαίνεστε! Από την στιγμή που μπήκατε στο μαγαζί, σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πού σας έχω ξαναδεί!»   

«Κυρία, οι καραμέλες σας είναι έτοιμες!» ανακοίνωσε ο υπάλληλος δίνοντάς της το σακουλάκι από το οποίο έβγαινε ένα υπέροχο άρωμα ανθόνερου, ξυπνώντας αμέσως μνήμες από τα ωραία καλοκαίρια στο νησί, τότε που σχεδόν κάθε μέρα, βγαίνοντας μαζί με την Μαρίνα για τον απογευματινό τους περίπατο, αγόραζαν ένα μικρό διάφανο σακουλάκι με καραμέλες ανθόνερου.

«Ελενίτσα!» αναφώνησε η Ισμήνη, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο της κοπέλας το μικρό κορίτσι που βοηθούσε τότε τον παππού της πουλώντας τις καραμέλες στο μαγαζάκι της παραλίας. 

«Είδες τι δύναμη έχουν τα αρώματα! Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιο ακριβό άρωμα σ’ένα μικρό μπουκαλάκι. Αυτές οι καραμέλες είναι το καλύτερο δώρο για να με θυμάται η φίλη μου εκεί μακριά που πάει».

 _______________

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην φωτο-συγγραφική σκυτάλη της φίλης Μαίρης και της Γήινης Ματιάς   https://ghinimatia.blogspot.gr/ 

 βασισμένη στην εικόνα που μου έστειλε η Χριστίνα Ανδρομέδα  

Με την σειρά μου στέλνω στην Μαρία Κανελλάκη  μιά δική μου φωτογραφία: 

 Ελπίζω να της αρέσει και ανυπομονώ να διαβάσω το δικό της διήγημα.