'Εξι κοάλα και ένα καγκουρό

Καλοκαίρι του 1990, ένας παιδικός μου φίλος, ο οποίος είχε φύγει πριν από χρόνια με την σύζυγό του για την Αυστραλία, έρχεται για διακοπές στην Αθήνα και μας επισκέπτεται. Μαζί με άλλα δωράκια για τα παιδιά,  φέρνει και ένα ημερολόγιο τυπωμένο πάνω σε λινό ύφασμα, με θέμα τα χαριτωμένα κοάλα.

  

Το κρεμάσαμε τότε στον τοίχο της κουζίνας αλλά μόλις άλλαξε ο χρόνος, μπήκε στο συρτάρι με τα τραπεζομάντηλα και τις πετσέτες και ...παροπλίστηκε! 

Αύγουστος του 1996, πηγαίνουμε οικογενειακώς 10 ημέρες στο Παρίσι  (εκ των οποίων τις 5 στην Eurodisney) και από εκεί στο Βέλγιο όπου ζεί η νονά της Κατερίνας μας. Αφού επισκεφθήκαμε όλα τα πανέμορφα μέρη γύρω από τις Βρυξέλλες, την Γάνδη και την Αμβέρσα, πηγαίνουμε και σε ένα θεματικό πάρκο, στο Walibi,

 όπου η νονά αγοράζει και προσφέρει στα παιδιά, αναμνηστικά μπλουζάκια με την μασκότ του πάρκου που είναι ένα αυστραλέζικο καγκουρό!

Τα φόρεσαν 5 - 10 φορές...και μετά τα βαρέθηκαν.  

Και σε κάθε ταξίδι, αγοράζαμε καινούργια αναμνηστικά μπλουζάκια, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν φορέθηκαν ποτέ! Παρ'όλα αυτά,  συνέχιζα κι εγώ να τους φέρνω μπλουζάκια από κάθε επαγγελματικό ταξίδι που έκανα στο εξωτερικό. Και πέρασαν τα χρόνια, και γέμιζαν οι ντουλάπες με ρούχα αφόρετα αλλά που δεν τα πετούσαμε, ούτε τα χαρίζαμε, γιατί ήταν γεμάτα αναμνήσεις!   

Κάποια τα έκανα μαξιλαράκια...τουλάχιστον να τα βλέπουμε... και πολλά άλλα τα ετοιμάζω σιγά-σιγά να τα φτιάξω κάτι αλλά αυτό θα σας το δείξω όταν έρθει η ώρα.

Πρός το παρόν, ξετρύπωσα αυτά τα δύο και αποφάσισα να φτιάξω ένα μαξιλάρι για το δωμάτιό της Αθηνούλας,

Τετραγώνισα την λινή πετσέτα, 

και έκοψα την φιγούρα του Walibi, στην οποία έβαλα αυτοκόλλητη καρίνα γιατί ήταν από αρκετά λεπτό μακό. Της έραψα μιά μπορντούρα από ταιριαστό ύφασμα για την φέρω στις ίδιες διαστάσεις με τα κοάλα 

και στην συνέχεια γάζωσα τις τρείς πλευρές του μαξιλαριού, πριν του βάλω την εσωτερική θήκη με την γέμιση και κλείσω την τέταρτη πλευρά ράβοντας την στο χέρι με κρυφοβελονιά. 

Το μαξιλάρι το πήγα χθες στην Αθηνούλα και της άρεσε πολύ!

'Οταν μεγαλώσει λίγο και τύχει να πάει με τους γονείς της στο πάρκο Walibi, θα δεί πως μιά νέα μασκότ έχει αντικαταστήσει αυτό το χαρούμενο πορτοκαλί καγκουρό, αλλά αυτή είναι μιά άλλη ιστορία!

Καλό Σαββατοκύριακο!!!

Ανακύκλωση, ξυλόγλυπτα, πηλός και κουρελάκια

Με σπασμένο το χερουλάκι του,  και λίγο τσακισμένο στην απέναντι πλευρά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς και δεν είχε ποτέ καταλήξει στα σκουπίδια.  Κι όμως, το είχε η μαμά μου στο μπαλκόνι της σαν μικρό κασπώ με ένα παχύφυτο.  Εγώ γιατί δεν το πέταξα...θα αναρωτιέστε σίγουρα!  Μα, πολύ απλά, γιατί, πρώτον, μου άρεσε πολύ το σχήμα του, και, δεύτερον, ήξερα πως ήταν πολύ παλαιό αφού και αυτό ανήκε στην αδελφή της γιαγιάς μου (μάλλον γι αυτό το κρατούσε και η μαμά μου!).

Και νά που μου δόθηκε η ευκαιρία και το περιποιήθηκα!  Αφού καλύφθηκε η γυαλιστερή του επιφάνεια με ένα σπιτικό μείγμα (από στόκο, ατλακόλ, ακρυλικό χρώμα και άμμο),  μιά ξυλόγλυπτη εύκαμπτη τρέσα το αγκάλιασε και μερικά φύλλα κισσού από πηλό έκρυψαν ότι είχε απομείνει από την σπασμένη λαβή του.    Βιάστηκα να το στείλω σέ μιά ομάδα του FB, μόλις το έβαψα και του πέρασα λίγη χρυσή δαχτυλοπατίνα, πριν ακόμα του βάλω ένα χέρι βερνίκι.  

Και τελικά, αυτό το μπωλάκι ήταν η αφορμή να κληρωθεί στο όνομά μου ένα υπέροχο δώρο, το οποίο θα σας δείξω σε μελλοντική ανάρτηση.

Εκ των υστέρων, πριν το βερνικώσω, του πέρασα μιά λαδοπατίνα στην επιφάνεια, η οποία το σκούρηνε αρκετά, με αποτέλεσμα η τελική του μορφή να είναι αυτή

Την ίδια ακριβώς πορεία είχε και ένα παλιό διαφημιστικό κανατάκι, το οποίο αρχικά στολίστηκε με δύο μικρά ξυλόγλυπτα,  μιά ροζέτα (από σπασμένο ξύλινο κουταλάκι) και τρία φυλλαράκια που έφτιαξα από πηλό. Θέλησα να του δώσω λίγο ύψος και έτσι κόλλησα στον πάτο του ένα καπάκι βάζου, στην περιφέρεια του οποίου εφάρμοσα με κόλλα ένα κομμάτι εύκαμπτης  ξυλόγλυπτης τρέσας.  

 Η πρώτη του μορφή ήταν αυτή, 

η οποία επίσης άλλαξε, με την ίδια διαδικασία που σας περιέγραψα για το μπωλ. 

Ανάμεσα στην μπλέ και την γκρίζα εμφάνιση αυτών των δύο, είχα πάρει στα χέρια μου ακόμα ένα παραπεταμένο αντικείμενο. Αυτή την φορά, ήταν ένα πορσελάνινο διακοσμητικό, που μας το είχε φέρει δώρο μία ηλικιωμένη θεία (το είχε βρεί σε υπαίθρια αγορά, ένα καλοκαίρι στις διακοπές της!).

Το πέρασα κι αυτό με το ίδιο 'σαγρέ' μείγμα που είχα φτιάξει και στην συνέχεια το χρωμάτισα με λαδοπατίνες.

Εδώ και τα τρία μαζί

Για το καινούργιο μου κινητό τηλέφωνο, δεν μπόρεσα ακόμα να αγοράσω μία θήκη. Δεν βαριέσαι...του έραψα μία μόνη μου, 

με σούπερ ενίσχυση και ένα χαριτωμένο κούμπωμα που το κρατάει ασφαλισμένο για να μην γλιστρήσει και πέσει. 

Για το τέλος, σας φύλαξα το καινούργιο μου μαξιλάρι. 

Θα θυμάστε ίσως πως είχα ράψει 4 θήκες μαξιλαριών πέρυσι, σε ελεύθερο στυλ patchwork, εκ των οποίων η κόρη μου κράτησε μόνο μία.

 Ύφασμα μου έχει μείνει μπόλικο, οπότε σκέφθηκα να ράψω ακόμα μία και με την ευκαιρία να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στο patchwork. 

'Ηθελα να κόψω και να γαζώσω τα τρίγωνα σωστά δίνοντάς τους το σχήμα ενός ανεμόμυλου, και πολύ χάρηκα που τα κατάφερα!

κι έτσι συμπληρώθηκε πάλι το 'καρέ'!

Τα κουρελάκια

Πάντα μου άρεσε το patchwork, νομίζω σας το έχω ξαναπεί, και πολλές φορές στο παρελθόν έφτιαξα διάφορα πράγματα χρησιμοποιώντας παλιά υφάσματα, ως επί το πλείστον μαξιλάρια και τσάντες.

Κάθε φορά, έκανα 'του κεφαλιού μου'. Έμπνευση της στιγμής, θα το έλεγα...αφού δεν είχα την υπομονή να κάτσω να μελετήσω εκ των προτέρων σχέδια και συνδυασμούς χρωμάτων και υφασμάτων. 

Θαύμαζα ανέκαθεν όσες γυναίκες είχαν το χάρισμα να δημιουργούν ωραιότατα έργα, χρησιμοποιώντας κομματάκια από διάφορα υφάσματα, είτε αυτά ήταν καινούργια ή από ανακύκλωση παλαιών ρούχων.  Και πάντα μάζευα ότι υφάσματα πίστευα πως θα μπορούσα κάποια μέρα να τα χρησιμοποιήσω!  Μέχρι που γέμισαν συρτάρια και ράφια και τσάντες και μπαουλάκια.  Εκτός από την ραπτομηχανή μου, κάποια ψαλίδια και αρκετά υλικά ραπτικής -αφού 'κληρονόμησα' της μαμάς μου και της πεθεράς μου, οι οποίες έραβαν τα πάντα, και τέλεια!-  είχα μόνο μιά μικρή επιφάνεια κοπής και έναν στρογγυλό κόφτη 'της πλάκας'. 'Ετσι αποφάσισα πρόσφατα να αγοράσω πιό κατάλληλα εργαλεία ώστε να μπορέσω να καταφέρω να ασχοληθώ με την 'δημιουργική ραπτική'!!!  Τα τακτοποίησα, 

έντυσα και δύο κουτιά από καφέ, για να βάζω τα ψαλίδια και άλλα 'σύνεργα', 

και ξεκίνησα προσπαθώντας να μάθω τα μυστικά του πάτσγουορκ, 

κόβοντας κομμάτια από διάφορα υφάσματα και κάνοντας δοκιμές  για να τα συνδυάσω μεταξύ τους.

 

Μιά μέρα βρήκα σ'ένα συρτάρι μία ξεχασμένη τσάντα γεμάτη ζωνάκια από παλιά καθημερινά φορεματάκια της μαμάς μου (απ'αυτά που φορούσε τα καλοκαίρια στις διακοπές ή στα λουτρά που πήγαινε). Και τα κόκκινα ήταν από δικά μου νεανικά φορεματάκια.

Τα είχα φυλάξει, μπας και τα χρησιμοποιούσα κάπου, κάποτε...  Και νά, που αδειάζοντάς τα πάνω στο τραπέζι, 

μου ήρθε η ιδέα να τα 'πλέξω' μεταξύ τους.   Ειλικρινά, ήταν δική μου ιδέα εκείνη την στιγμή, άσχετα αν εκ των υστέρων είδα πολλές τέτοιες δημιουργίες στο διαδίκτυο! 

Και έτσι έφτιαξα ένα τετράγωνο 'πλεκτό'

και στην συνέχεια μιά καρδιά από τρείς ζωνούλες πλεγμένες σε κοτσίδα.

Σκέφτηκα να έφτιαχνα και πάλι ένα διακοσμητικό μαξιλάρι ράβοντας αυτά τα 'μοτίβα' πάνω σε λεπτό  τζήν ύφασμα από ένα πουκάμισο που κρεμόταν ολοκαίνουργο, αλλά αφόρετο, στην ντουλάπα του Ν. 

Την επομένη ημέρα, έτυχε να σχιστεί η φόδρα μιάς πάνινης τσάντας την οποία χρησιμοποιούσα πολύ τον τελευταίο καιρό.

Ξήλωσα την φόδρα με σκοπό να την αντικαταστήσω και τότε μου ήρθε η ιδέα να 'ανανεώσω' εξ ολοκλήρου την τσάντα. Πώς το έκανα; Πέταξα την παλιά φόδρα,  έκοψα τις μανσέττες του τζήν πουκαμίσου μαζί με λίγο από το ύφασμα των μανικιών και τις γάζωσα στις δύο πλευρές της τσάντας, δημιουργώντας δύο μεγάλες τσέπες, καθώς και μία μικρότερη από το τσεπάκι του πουκαμίσου.  

'Οπως θα καταλάβατε, αποφάσισα να μετατρέψω την παλιά τσάντα σε φόδρα της καινούργιας, την οποία θα έραβα από το τζήν ύφασμα.  

Ετσι και έκανα!  Έραψα και ένα φιογκάκι στην καρδούλα, 

γάζωσα και ένα περίγραμμα στο πλεκτό μοτίφ, του οποίου το εξωτερικό γαζί το στόλισα με μιά βελονιά αλυσίδας και η νέα μου τσάντα ήταν έτοιμη για φωτογράφιση.   

Η αλήθεια είναι πως το τετράγωνο μοτίφ μου φαίνεται δυσανάλογα μεγάλο ως προς το μέγεθος της τσάντας, αλλά, όπως είπαμε...λίγο στα κουτουρού την έφτιαξα κι αυτήν! Αδιόρθωτη είμαι, αλλά...έτσι είμαι εγώ...χα χα χα!!!

Μιά χαρά είναι για τις καθημερινές μου μετακινήσεις, οι οποίες έχουν περιοριστεί σε λίγο περπάτημα, μία επίσκεψη στο σούπερ-μαρκετ και στην λαϊκή! Μου αρκεί, που χωράει πολλά πράγματα και την φωτογραφική μου μηχανή!

Και μιάς και επιτέλους απέκτησα καινούργιο κινητό τηλέφωνο, για το οποίο χρειάζομαι να αγοράσω μία καλή θήκη,  είπα να κρατήσω το παλιό σαν απλό τάμπλετ μέσα στο σπίτι, για να μην αδειάζει η μπαταρία του καινούργιου. Η παλιά θήκη είχε πραγματικά το κακό της το χάλι, και θα την πετούσα αν δεν ήταν βολικός και γερός ο μηχανισμός της που επιτρέπει στο τηλέφωνο να κινείται για να ελευθερώνεται η κάμερά του. 'Ετσι αποφάσισα να την ντύσω μ'ένα υφασματάκι το οποίο κόλλησα με κόλλα για υφάσματα,  και στερέωσα με λίγες βελονιές στο χέρι. Τώρα πλέον μπορώ να το χρησιμοποιώ χωρίς ντροπή.

Καλή δεν έγινε;