Τα κουρελάκια

Πάντα μου άρεσε το patchwork, νομίζω σας το έχω ξαναπεί, και πολλές φορές στο παρελθόν έφτιαξα διάφορα πράγματα χρησιμοποιώντας παλιά υφάσματα, ως επί το πλείστον μαξιλάρια και τσάντες.

Κάθε φορά, έκανα 'του κεφαλιού μου'. Έμπνευση της στιγμής, θα το έλεγα...αφού δεν είχα την υπομονή να κάτσω να μελετήσω εκ των προτέρων σχέδια και συνδυασμούς χρωμάτων και υφασμάτων. 

Θαύμαζα ανέκαθεν όσες γυναίκες είχαν το χάρισμα να δημιουργούν ωραιότατα έργα, χρησιμοποιώντας κομματάκια από διάφορα υφάσματα, είτε αυτά ήταν καινούργια ή από ανακύκλωση παλαιών ρούχων.  Και πάντα μάζευα ότι υφάσματα πίστευα πως θα μπορούσα κάποια μέρα να τα χρησιμοποιήσω!  Μέχρι που γέμισαν συρτάρια και ράφια και τσάντες και μπαουλάκια.  Εκτός από την ραπτομηχανή μου, κάποια ψαλίδια και αρκετά υλικά ραπτικής -αφού 'κληρονόμησα' της μαμάς μου και της πεθεράς μου, οι οποίες έραβαν τα πάντα, και τέλεια!-  είχα μόνο μιά μικρή επιφάνεια κοπής και έναν στρογγυλό κόφτη 'της πλάκας'. 'Ετσι αποφάσισα πρόσφατα να αγοράσω πιό κατάλληλα εργαλεία ώστε να μπορέσω να καταφέρω να ασχοληθώ με την 'δημιουργική ραπτική'!!!  Τα τακτοποίησα, 

έντυσα και δύο κουτιά από καφέ, για να βάζω τα ψαλίδια και άλλα 'σύνεργα', 

και ξεκίνησα προσπαθώντας να μάθω τα μυστικά του πάτσγουορκ, 

κόβοντας κομμάτια από διάφορα υφάσματα και κάνοντας δοκιμές  για να τα συνδυάσω μεταξύ τους.

 

Μιά μέρα βρήκα σ'ένα συρτάρι μία ξεχασμένη τσάντα γεμάτη ζωνάκια από παλιά καθημερινά φορεματάκια της μαμάς μου (απ'αυτά που φορούσε τα καλοκαίρια στις διακοπές ή στα λουτρά που πήγαινε). Και τα κόκκινα ήταν από δικά μου νεανικά φορεματάκια.

Τα είχα φυλάξει, μπας και τα χρησιμοποιούσα κάπου, κάποτε...  Και νά, που αδειάζοντάς τα πάνω στο τραπέζι, 

μου ήρθε η ιδέα να τα 'πλέξω' μεταξύ τους.   Ειλικρινά, ήταν δική μου ιδέα εκείνη την στιγμή, άσχετα αν εκ των υστέρων είδα πολλές τέτοιες δημιουργίες στο διαδίκτυο! 

Και έτσι έφτιαξα ένα τετράγωνο 'πλεκτό'

και στην συνέχεια μιά καρδιά από τρείς ζωνούλες πλεγμένες σε κοτσίδα.

Σκέφτηκα να έφτιαχνα και πάλι ένα διακοσμητικό μαξιλάρι ράβοντας αυτά τα 'μοτίβα' πάνω σε λεπτό  τζήν ύφασμα από ένα πουκάμισο που κρεμόταν ολοκαίνουργο, αλλά αφόρετο, στην ντουλάπα του Ν. 

Την επομένη ημέρα, έτυχε να σχιστεί η φόδρα μιάς πάνινης τσάντας την οποία χρησιμοποιούσα πολύ τον τελευταίο καιρό.

Ξήλωσα την φόδρα με σκοπό να την αντικαταστήσω και τότε μου ήρθε η ιδέα να 'ανανεώσω' εξ ολοκλήρου την τσάντα. Πώς το έκανα; Πέταξα την παλιά φόδρα,  έκοψα τις μανσέττες του τζήν πουκαμίσου μαζί με λίγο από το ύφασμα των μανικιών και τις γάζωσα στις δύο πλευρές της τσάντας, δημιουργώντας δύο μεγάλες τσέπες, καθώς και μία μικρότερη από το τσεπάκι του πουκαμίσου.  

'Οπως θα καταλάβατε, αποφάσισα να μετατρέψω την παλιά τσάντα σε φόδρα της καινούργιας, την οποία θα έραβα από το τζήν ύφασμα.  

Ετσι και έκανα!  Έραψα και ένα φιογκάκι στην καρδούλα, 

γάζωσα και ένα περίγραμμα στο πλεκτό μοτίφ, του οποίου το εξωτερικό γαζί το στόλισα με μιά βελονιά αλυσίδας και η νέα μου τσάντα ήταν έτοιμη για φωτογράφιση.   

Η αλήθεια είναι πως το τετράγωνο μοτίφ μου φαίνεται δυσανάλογα μεγάλο ως προς το μέγεθος της τσάντας, αλλά, όπως είπαμε...λίγο στα κουτουρού την έφτιαξα κι αυτήν! Αδιόρθωτη είμαι, αλλά...έτσι είμαι εγώ...χα χα χα!!!

Μιά χαρά είναι για τις καθημερινές μου μετακινήσεις, οι οποίες έχουν περιοριστεί σε λίγο περπάτημα, μία επίσκεψη στο σούπερ-μαρκετ και στην λαϊκή! Μου αρκεί, που χωράει πολλά πράγματα και την φωτογραφική μου μηχανή!

Και μιάς και επιτέλους απέκτησα καινούργιο κινητό τηλέφωνο, για το οποίο χρειάζομαι να αγοράσω μία καλή θήκη,  είπα να κρατήσω το παλιό σαν απλό τάμπλετ μέσα στο σπίτι, για να μην αδειάζει η μπαταρία του καινούργιου. Η παλιά θήκη είχε πραγματικά το κακό της το χάλι, και θα την πετούσα αν δεν ήταν βολικός και γερός ο μηχανισμός της που επιτρέπει στο τηλέφωνο να κινείται για να ελευθερώνεται η κάμερά του. 'Ετσι αποφάσισα να την ντύσω μ'ένα υφασματάκι το οποίο κόλλησα με κόλλα για υφάσματα,  και στερέωσα με λίγες βελονιές στο χέρι. Τώρα πλέον μπορώ να το χρησιμοποιώ χωρίς ντροπή.

Καλή δεν έγινε;