Επισκευές και μία έκθεση

'Ενα σκαμνάκι της κόρης μου, είχε μείνει πολύ καιρό στην βεράντα της, έχοντας πάνω του μία γλάστρα με ένα φυτό. Η υγρασία  από τα ποτίσματα, φούσκωσε το ξύλο και τα παιδιά ήταν έτοιμα να το πετάξουν. 

Η Αθηνούλα ήταν εκείνη που ρώτησε αν θα μπορούσε η γιαγιά να το φτιάξει!  

Και πώς ήταν δυνατόν να της χαλάσω το χατήρι; 

Το πήρα λοιπόν στο σπίτι...αλλά πέρασαν μήνες πριν καταφέρω να το πιάσω στα χέρια μου και η κατάστασή του είχε χειροτερέψει!  

Χρειάστηκε να αφαιρέσω εντελώς τον καπλαμά και να το τρίψω πολύ καλά, με το τριβείο και με το χέρι, ακόμα και να στοκάρω κάποια βαθουλώματα που είχε. 

Αφού το έβαψα δύο χέρια μπογιά, του έκανα ένα κρακελέ και στην συνέχεια ντεκουπάζ με μία ολόκληρη χαρτοπετσέτα κάνοντας συγχρόνως επέκταση των μοτίβων γύρω-γύρω για να καλυφθούν τα κενά του κύκλου. 

Τέλος, έβαψα μόνο το κάτω μέρος στα ποδαράκια και αφού το πέρασα κάποια χέρια βερνίκι, του πρόσθεσα και 'παπουτσάκια' για να μην γδέρνεται το δάπεδο. Τώρα πιά, η Αθηνούλα θα μπορεί, εάν θέλει, να το βάλει ακόμα και στο δωμάτιό της.    

Το δεύτερο που έφτιαξα, μετά από πραγματικά μεγάλη προσπάθεια, αφού ήταν σε οικτρή κατάσταση, είναι ένα πολύ παλαιό τραπεζάκι φορμάϊκας, πάνω στο οποίο ο γυιός μου έβαφε με σπρέϋ τις  μινιατούρες του, εδώ και πολλά χρόνια στο μπαλκόνι.  Επειδή όμως το τραπεζάκι του θύμιζε τον παππού του, δεν ήθελε με τίποτα να το αποχωριστεί και μου ζήτησε εάν μπορούσα να το 'συνεφέρω'!

Πρώτα-πρώτα, αφαίρεσα το καπάκι και μέχρι να αγοράσω ένα καινούργιο, κάρφωσα, κόλλησα και προσπάθησα να συνεφέρω το τραπεζάκι το οποίο είχε σκεβρώσει εντελώς.  

Ακόμα και η γάτα η Μπέττυ, απορούσε πως δεν το πετούσα αντί να προσπαθώ να το φτιάξω!!!

Στην συνέχεια, προσάρμοσα το νέο καπάκι, αφού στρογγύλεψα μόνη μου τις γωνίες του με γυαλόχαρτο (αφού στο κατάστημα δεν δέχθηκαν να το κόψουν στρογγυλεμένο). Κι επειδή εξακολουθούσε να έχει κενά, του κόλλησα μιά ξυλόγλυπτη τρέσα γύρω-γύρω και έτσι κατάφερα και το έφερα στα ίσια του.

Στην συνέχεια, ήταν πιά εύκολο να του κάνω ένα κρακελέ στην επιφάνεια και ντεκουπάζ με λεπτά λουλουδάκια,  στο δε ραφάκι του, έκανα ένα ρομαντικό στένσιλ που νομίζω πως ταίριαξε πολύ!

 Στις τέσσερις πλευρές του ραφιού, κόλλησα και από ένα μικρό κομμάτι της τρέσας που είχε περισσέψει. 

 Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν αντίκρυσα την έκφραση του γυιού μου και της συντρόφου του, την στιγμή που τους παρέδωσα το τραπεζάκι, 

κι ακόμα μεγαλύτερη, όταν το είδα σε φωτογραφία τοποθετημένο στο υπνοδωμάτιο σαν κομοδινάκι.

Μπορεί να αργώ να κάνω αναρτήσεις, αλλά δεν σταματώ να καταπιάνομαι με διάφορες δημιουργίες, συντηρήσεις, και πολλά άλλα, τα οποία αναγκαστικά σας παρουσιάζω συγκεντρωτικά.

Και σαν μετάβαση στις προ-Χριστουγεννιάτικες δημιουργίες, να σας δείξω και δύο μικρά cache-pots που τελείωσα χθές. Τα είχα πάρα πολλά χρόνια, και με την υγρασία είχαν ξεκολλήσει και ανοίξει τα ξύλα τους (λογικό, αφού ήταν ξεχασμένα σε μιά γωνιά του κήπου!).

Τα κόλλησα, τα πέρασα με μείγμα κόλλας, μπογιάς και άμμου, σε εφέ πέτρας, τα έβαψα και τους κόλλησα και τα υπόλοιπα κομματάκια που είχαν μείνει από την ανάγλυφη τρέσα.

Κι έτσι, δύο κακτάκια της συλλογής μου φιλοξενούνται ήδη από σήμερα στα νέα τους cache-pots.

Δεν θα μπορούσα να κλείσω αυτή την ανάρτηση χωρίς να σας παραθέσω μερικές φωτογραφίες  κάποιων  μόνο από πολλά ωραιότατα κεντήματα, τα οποία είχα την χαρά να θαυμάσω από κοντά σήμερα το απόγευμα, στα εγκαίνια της έκθεσης των Δειγματολογίων, από πολλές γνωστές και άγνωστες φίλες κεντήστρες, που έγιναν στο Εκθεσιακό Κέντρο της Ηλιούπολης.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και τα σχόλιά σας!